สวัสดีค่ะอาจจะยาวหน่อยนะคะ
ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะพอดีอยู่หอในมีเมททั้งหมด4คน คนแรกจู่ๆย้ายออกเราก็ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไร เมทที่เหลือเราสนิทกันมากถึงขั้นคุยกันทุกเรื่องมีอะไรบอกเล่าหมดรู้จักแม้กระทั่งแฟนของอีกทั้งสองคนจะทำอะไรไปไหนชวนถามคิดถึงความรู้สึกของคนในห้องเสมอของใช้ทุกอย่างหาร3คือพวกเราสนิทกันมากนิสัยก็คล้ายๆกันเมทคนนึงมีรถมอไซไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด
ผ่านไปเข้าเดือนที่สี่จำได้แม่นเลยเมทสองคนออกไปข้างนอกด้วยกันไปไม่บอกเราไม่ถามฝากซื้อของเริ่มไม่พูดไม่จาด้วยเงียบๆมีอะไรก็คุยกันสองคนไปไหนก็ไปสองคนไม่ชวนวันนึงนั่งเล่นโทรศัพท์ไม่ได้ทำตัวรอให้เรียกให้บอกหรอกนะเพราะช่วงนั้นเมทแปลกๆเลยลองทำเป็นไม่สนใจปรากฏว่าเค้าไปซื้อข้าวกันข้างนอกเอามากินในก้องไม่ชวนไม่ถามซักคำแต่ก่อนถามคำตอบคำเดี๋ยวนี้แทบจะไม่ตอบอะไรเลยห่างๆออกไปเดินกันสองคนเคยถามนะว่าไม่พอใจรึโกรธอะไรพูดได้นะพวกนางไม่ตอบมีครั้งนึงที่คนนึงกลับบ้านส่วนอีกคนกับเราก็อยู่แต่ไม่พูดกันเลยเชื่อไหมตอนนั้นนางไปเข้าห้องน้ำโทรศัพท์นางเข้านี่ก็ไปดูเผื่อแฟนนางโทรมาจะได้บอกแต่ไม่สายตัดก่อนแล้วเห็นแชทที่นางคุยค้างไว้กับคนที่กลับบ้าน(ก่อนหน้านี้เราขอแนวข้อสอบเพราะของเราหาย)เค้าคุยกัน
:อี...ขอแนวข้อสอบว้ะ
:ก็ให้อี..มันหน่อยถือว่าทำบุญเห็นเป็นคนดีมาเยอะล้ะแต่ไม่ต้องให้ทั้งหมดนะ
คือวินาทีนั้นเราร้องไห้ไปหาเพื่อนห้องอื่นเลยอ้ะคือไม่ได้โกรธที่ไม่ให้ข้อสอบแต่พวกเราไม่เคยพูดขึ้นไอ้ขึ้นอีกับใครเลยนะมันรู้สึกหน่วงๆถึงแม้เราจะไปหาเพื่อนห้องอื่นเราก็ไม่ได้เล่านะว่าเราเป็นไรแค่บอกว่ขอมาเล่นด้วยเฉยๆ
หลายวันต่อมาเรารู้สึกว่าเราอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆเริ่มจะทนไม่ไหวคุยถามก็แล้วแต่คำตอบที่ได้คือเงียบเหมือนเดิมเราเลยเขียนระบายใส่สมุดเชิงว่าอึดอัดถ้าเค้าเจอเค้าจะรู้สึกยังไงถ้าเป็นอีกคนจะรู้สึกยัง(ปกติเราชอบเขียนระบายความรู้สึกใส่สมุดมากกว่าที่จะไปนินทาใคร)เขียนเสร็จไม่ได้ทิ้งเพราะบนหัวกระดาษสมุดมีแนวข้อสอบเราเลยปิดสมุดเอาชีทปิดสมุดแล้วไปอาบน้ำพอเสร็จก็แปลกใจทำไมเมทไม่มีใครอยู่ห้องนางไปห้องข้างๆจนเราหลับ
พอตื่นเห็นเมทคนนึงโพสรูปที่เราเขียนระบายคนมาเม้นเยอะพอควรตอนนั้นคนในรุ่นที่พักหอชั้นเดียวกับเราไม่มีใครพูดกับเราเลยเราเห็นก็ไปเม้นขอโทษก่อนไปเรียนก็พูดขอโทษแต่ไม่มีใครฟังพอค่ำมาอีกคนก็โพสทั้งรูปทั้งโพสว่า(ขนาดยังไม่ทำไรให้ยังว่ากูขนาดนี้ถ้าทำไม่ฆ่ากูเลยหรอแล้วก็บอกอีกว่าเวลาอยู่ด้วยกันปากติดกาวหรอ)จนมีคนมาถามว่ามีปัญหาอะไรกันเราก็ไม่เคยพูดแต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้โพสอะไรก็แขวะเราตลอดพูดใส่พูดกระแทกทำอะไรเสียงดังไม่เกรงใจกัน
จนเพื่อนเมทเก่าก็เข้ามาคุยด้วยแล้วเล่าให้ฟังว่าที่ย้ายออกก็เพราะอึดอัดสถานการณ์คล้ายๆเราเราก็นึกว่าที่นางออกเพราะมีปัญหากับเมทสองคนนั้นแต่จริงๆแล้วแค่อึดอัดที่ไม่รู้เพราะไม่ค่อยสนิทกับนางส่วนใหญ่สนิทกับสองคนนั้นมากกว่านางก็บอกให้เราย้ายถ้าทนไม่ไหว
ขอถามคนอื่นๆหน่อยคะควรทำยังไงกว่าจะทำเรื่องย้ายห้องก็ไม่ใช่จะผ่านง่ายแต่เราก็มาคิดนะว่าเราทำอะไรผิดสมุดก็สมุดของเราไม่ได้จะเขียนไปเล่าให้คนอื่นฟังที่ไหนพอเสร็จก็จะทิ้งแต่คนที่มารื้อของๆเราแล้วเอาเราไปประจานอีกไปไหนก็มีแต่คนนินทาทำไมว้ะทำไมต้องทำกับเราขนาดนี้คือตอนนี้ความรู้สึกมันพังหมดแล้วไม่อยากเห็นหน้าแต่ก็ไม่ได้อยากมีเรื่องไม่ได้อยากตัดเพื่อนควรทำไงดีคะอึดอัดใจมาก
อึดอัดรูมเมท
ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะพอดีอยู่หอในมีเมททั้งหมด4คน คนแรกจู่ๆย้ายออกเราก็ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไร เมทที่เหลือเราสนิทกันมากถึงขั้นคุยกันทุกเรื่องมีอะไรบอกเล่าหมดรู้จักแม้กระทั่งแฟนของอีกทั้งสองคนจะทำอะไรไปไหนชวนถามคิดถึงความรู้สึกของคนในห้องเสมอของใช้ทุกอย่างหาร3คือพวกเราสนิทกันมากนิสัยก็คล้ายๆกันเมทคนนึงมีรถมอไซไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด
ผ่านไปเข้าเดือนที่สี่จำได้แม่นเลยเมทสองคนออกไปข้างนอกด้วยกันไปไม่บอกเราไม่ถามฝากซื้อของเริ่มไม่พูดไม่จาด้วยเงียบๆมีอะไรก็คุยกันสองคนไปไหนก็ไปสองคนไม่ชวนวันนึงนั่งเล่นโทรศัพท์ไม่ได้ทำตัวรอให้เรียกให้บอกหรอกนะเพราะช่วงนั้นเมทแปลกๆเลยลองทำเป็นไม่สนใจปรากฏว่าเค้าไปซื้อข้าวกันข้างนอกเอามากินในก้องไม่ชวนไม่ถามซักคำแต่ก่อนถามคำตอบคำเดี๋ยวนี้แทบจะไม่ตอบอะไรเลยห่างๆออกไปเดินกันสองคนเคยถามนะว่าไม่พอใจรึโกรธอะไรพูดได้นะพวกนางไม่ตอบมีครั้งนึงที่คนนึงกลับบ้านส่วนอีกคนกับเราก็อยู่แต่ไม่พูดกันเลยเชื่อไหมตอนนั้นนางไปเข้าห้องน้ำโทรศัพท์นางเข้านี่ก็ไปดูเผื่อแฟนนางโทรมาจะได้บอกแต่ไม่สายตัดก่อนแล้วเห็นแชทที่นางคุยค้างไว้กับคนที่กลับบ้าน(ก่อนหน้านี้เราขอแนวข้อสอบเพราะของเราหาย)เค้าคุยกัน
:อี...ขอแนวข้อสอบว้ะ
:ก็ให้อี..มันหน่อยถือว่าทำบุญเห็นเป็นคนดีมาเยอะล้ะแต่ไม่ต้องให้ทั้งหมดนะ
คือวินาทีนั้นเราร้องไห้ไปหาเพื่อนห้องอื่นเลยอ้ะคือไม่ได้โกรธที่ไม่ให้ข้อสอบแต่พวกเราไม่เคยพูดขึ้นไอ้ขึ้นอีกับใครเลยนะมันรู้สึกหน่วงๆถึงแม้เราจะไปหาเพื่อนห้องอื่นเราก็ไม่ได้เล่านะว่าเราเป็นไรแค่บอกว่ขอมาเล่นด้วยเฉยๆ
หลายวันต่อมาเรารู้สึกว่าเราอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆเริ่มจะทนไม่ไหวคุยถามก็แล้วแต่คำตอบที่ได้คือเงียบเหมือนเดิมเราเลยเขียนระบายใส่สมุดเชิงว่าอึดอัดถ้าเค้าเจอเค้าจะรู้สึกยังไงถ้าเป็นอีกคนจะรู้สึกยัง(ปกติเราชอบเขียนระบายความรู้สึกใส่สมุดมากกว่าที่จะไปนินทาใคร)เขียนเสร็จไม่ได้ทิ้งเพราะบนหัวกระดาษสมุดมีแนวข้อสอบเราเลยปิดสมุดเอาชีทปิดสมุดแล้วไปอาบน้ำพอเสร็จก็แปลกใจทำไมเมทไม่มีใครอยู่ห้องนางไปห้องข้างๆจนเราหลับ
พอตื่นเห็นเมทคนนึงโพสรูปที่เราเขียนระบายคนมาเม้นเยอะพอควรตอนนั้นคนในรุ่นที่พักหอชั้นเดียวกับเราไม่มีใครพูดกับเราเลยเราเห็นก็ไปเม้นขอโทษก่อนไปเรียนก็พูดขอโทษแต่ไม่มีใครฟังพอค่ำมาอีกคนก็โพสทั้งรูปทั้งโพสว่า(ขนาดยังไม่ทำไรให้ยังว่ากูขนาดนี้ถ้าทำไม่ฆ่ากูเลยหรอแล้วก็บอกอีกว่าเวลาอยู่ด้วยกันปากติดกาวหรอ)จนมีคนมาถามว่ามีปัญหาอะไรกันเราก็ไม่เคยพูดแต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้โพสอะไรก็แขวะเราตลอดพูดใส่พูดกระแทกทำอะไรเสียงดังไม่เกรงใจกัน
จนเพื่อนเมทเก่าก็เข้ามาคุยด้วยแล้วเล่าให้ฟังว่าที่ย้ายออกก็เพราะอึดอัดสถานการณ์คล้ายๆเราเราก็นึกว่าที่นางออกเพราะมีปัญหากับเมทสองคนนั้นแต่จริงๆแล้วแค่อึดอัดที่ไม่รู้เพราะไม่ค่อยสนิทกับนางส่วนใหญ่สนิทกับสองคนนั้นมากกว่านางก็บอกให้เราย้ายถ้าทนไม่ไหว
ขอถามคนอื่นๆหน่อยคะควรทำยังไงกว่าจะทำเรื่องย้ายห้องก็ไม่ใช่จะผ่านง่ายแต่เราก็มาคิดนะว่าเราทำอะไรผิดสมุดก็สมุดของเราไม่ได้จะเขียนไปเล่าให้คนอื่นฟังที่ไหนพอเสร็จก็จะทิ้งแต่คนที่มารื้อของๆเราแล้วเอาเราไปประจานอีกไปไหนก็มีแต่คนนินทาทำไมว้ะทำไมต้องทำกับเราขนาดนี้คือตอนนี้ความรู้สึกมันพังหมดแล้วไม่อยากเห็นหน้าแต่ก็ไม่ได้อยากมีเรื่องไม่ได้อยากตัดเพื่อนควรทำไงดีคะอึดอัดใจมาก