อาจเป็นบางครอบครัว   แต่สำหรับครอบครัวผมยอมแบบ 100%  ไม่ไช่เรื่องดีครับ

ยิ่งยอม   ยิ่งได้ใจใจ   ยิ่งโดนหนักครับ
แรกๆพอยอมสั่งสอนปกติ   ผ่านไปสักพักยอมเริ่มด่าปนสั่งสอน พอผ่านไปนานๆด่าลั่นบ้าน
สุดท้ายพอทนนานเป็นปี   เริ่มหนักที่สุดคือโดน   ด่าภาษาพ่อขุน+ความหมายเจ็บๆ   แบบถ้าโดนจากคนภายนอกเหมือนโดนสาปแช่ง ด่าพ่อ ด่าแม่  แต่นี่โดนจากบุพการีครับ   

ทำทุกวิธีครับ  ใจเย็นๆนะครับ  กราบไหว้     ไม่สามารถหยุดการด่าได้เลย  เผลอๆยิ่งไปขอร้องท่านยิ่งด่าหนักกว่าเดิม
ก็ทนนิ่งๆฟังไปเป็นปี
จนในที่สุด  ผมเริ่มปรี๊ดแตกทนไม่ไหวครับ   ตะคอกแบบเต็มเสียงสวนไปครั้งนึง   เห็นผลทันตาเลยครับ  ท่านเงียบทันที

ครั้งต่อๆมาพอท่านเริ่มด่า  ผมจะเพิ่มเสียงเวลาคุยให้ท่านรู้ตัวแบบ  พร้อมจะตะคอกแบบวันก่อนอีก
แค่ 2 ครั้งเท่านั้น  ครั้งแรกตะคอกเต็มเสียง  ครั้งที่สองพูดเสียงดังกลับ   

หลังจากนั้นท่านปรับปรุงตัว  ด่า  สั่งสอนเหมือนเดิม  แต่อยู่ในความพอดี     ไม่ใช้ภาษาพ่อขุน   ไม่พูดจาส่อเสียดความหมายแรงๆให้เจ็บ
สั่งสอนแต่เรื่องที่ควรสั่งสอนตามหน้าที่เท่านั้น    ผมก็ Happy ขึ้น

สรุปคือ   คนเราบางคนพูดดีๆก็ไม่ฟังหรอกครับ   ต้องใช้วิธีโหดๆบ้าง   ผมเป็นคนสุภาพอ่อนน้อมมาตลอด    แต่มันทำให้เขามองว่าเราอ่อนแอจะกินหัวเราเมื่อไหร่ก็ได้  ถึงแม้ว่าจะเป็นบุพการี  เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้ครับ เห็นเรายอมมากเกินไปแล้วยิ่งได้ใจ    เราจำเป็นต้องแข็งสู้คนบ้าง   

แต่ถึงยังงั้นก็ยังรู้สึกผิดมากที่ทำแบบนี้กับท่าน  ไม่สมควรเลยที่จะตะคอกใส่ท่าน     แต่ไม่มีวิธีไหนหยุดท่านได้เลยครับ  ทนมาเกิน 1ปี  นอกจากต้องแข็งใส่ถึงจะหยุดได้

แต่ก็แอบน้อยใจนะครับ    การยอมคนแล้วโดนเอาเปรียบมันน่าจะกเกิดกับคนนอก   แต่นี่ยอมคนในบ้านยอมแม่   แม่ยิ่งด่า ด่า ด่า ด่า
น้อยใจมากครับ   ไม่คิดเลยว่าการยอมคน แล้วเขายิ่งเอาเปรียบจะเกิดกับ  แม่แบบนี้

คำถาม
-พวกท่านคิดเห็นยังไงกับการกระทำแบบนี้ของผมบ้างครับ     แสดงความเห็นได้เต็มที่เลยครับ