ตามหัวเรื่องเลยค่ะ เราเรียนจบทำงานเเล้วเเต่รู้สึกอึดอัดเเล้วมันเริ่มเเย่ขึ้นเรื่อยๆ จนอยากหนีออกไปอยู่คนเดียว เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะคะ เเต่เรารู้สึกเเย่ไปหมดเเล้ว

คือพ่อแม่เราหัวโบราณมาก ใครที่มีพ่อแม่หัวโบราณคงจะเคยเจอปัญหาครอบครัวพื้นฐานเเบบเรามาก่อน คือเค้าไม่ให้กลับบ้านดึก ไม่ให้ไปเที่ยวไหน หรือค้างคืนที่ไหน ตอนเรายังเรียนมหาลัยอยู่เราก็โดนกดดันเรื่องการเรียน เราไม่มีความสุขเครียดร้องไห้อยู่บ่อยๆ เเม้เเต่จะไปสังสรรค์เข้าสังคมเราก็ไม่สามารถไปได้ ต้องรอพ่อแม่ไม่อยู่บ้านถึงจะเเอบออกไปได้ เรามีเเฟนเเต่เราก็ไม่เคยกล้าบอกพ่อแม่ เพราะเข้าใจว่าเค้าหัวโบราณ เราก็คบเเบบปิดๆมาตลอด ไปไหนมาไหนทำไรก็จะหลบๆซ่อนๆ บางทีเจอเเฟนเดือนละครั้งเราก็ต้องอ้างว่ากลับดึกมีทำรายงานต่างๆนาๆ เหมือนกับว่าทุกครั้งที่เราจะไปเที่ยวหรือออกจากบ้านเราต้องอ้างเรื่องเรียนตลอด ถึงจะออกมาได้
   ตอนนั้นคิดมาตลอดว่าถ้าคบกับเเฟนคนนี้เรียนจบจะเปิดตัวบอกกับพ่อเเม่ ถึงตอนนั้นเรียนจบเเล้วเค้าคงจะไม่มีปัญหาหมดห่วงได้บ้าง ตอนนี้เราก็คบกับเเฟนมาได้ 5 ปี เรียนจบมีงานทำเเล้วเราก็เริ่มเปิดตัวกับพ่อแม่ไปไหนทำอะไรเราก็เริ่มบอกตรงๆ เเต่ด้วยความที่ยังอยู่ไกลกับเเฟน มันก็ทำให้เราเจอกันเดือนละครั้งอยู่ดี

(เรื่องที่ 1)
พอทำงานเราก็เเบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ให้เงินพ่อแม่ใช้ แต่ช่วงเเรกที่เรียนจบเเล้วได้งานทำเรายอมรับว่าเราปรับตัวไม่ได้ เหมือนกับว่ามันเหนื่อยมันเพลียเลิกงานกลับมาคือไม่เอาอะไรเลยอยากนอนพัก จนไม่ได้ช่วยเรื่ิองงานบ้าน ตอนนั้นเราเองก็ทะเลาะกันที่บ้านเพราะเราขี้เกียจไม่เอางานบ้าน เราก็ปรับตัวดีขึ้น (สำหรับเรานะ) เราเลิกงานกลับบ้านก็ทำงานบ้าน เริ่มปรับตัวได้ก็ดีขึ้น แต่ปัญหาเก่าๆมันก็เกิดขึ้นกับเรื่องเดิมๆ พอเราทำงานมีสังคมทำงาน ที่ทำงานมีงานเลี้ยง มีกิจกรรม หรือเเม้กระทั่งวันไหนงานเยอะเลิกดึก ปกตินิสัยเราจะชอบถ่ายรูปและทักแชทบอกพ่อแม่ คอยรายงานเพื่อไม่ให้เค้าเป็นห่วง เเต่หลังๆเราเริ่มมีงานเลี้ยงเยอะขึ้น ไม่ว่าจะเป็นงานกิจกรรมของบริษัท งานเทศกาลที่มีทุกเดือน งานกินเลี้ยงเเผนก หรือกินเลี้ยงทีม ซึ่งมันทำให้เดือนนึงเรากินเลี้ยง+ร่วมกิจกรรมอย่างน้อย 3 ครั้งต่อเดือน เราต้องกลับบ้านดึก วันหยุดบางทีเราก็ต้องไปกับบริษัท ทำให้พ่อเราไม่พอใจ ทั้งๆที่เราเริ่มงานได้เเค่เดือนกว่าๆ พ่อเราก็พูดเหมือนบังคับจะให้ออก เพราะคิดว่าเราหลอกลวง พ่อเราไม่เชื่อว่าบริษัทเราจะจัดเลี้ยงบ่อยขนาดนั้น ซึ่งจุดนี้เราก็ไม่เข้าใจเพราะเราก็บอกเเละมีรูปยืนยันตลอด บางทีมันทำให้เราลำบากใจเวลามีพี่ที่ทำงานมาชวน หรือ รู้ว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะมีกิจกรรม เราก็ไม่อยากมีปัญหากับที่บ้าน เเต่เราก็ไม่เข้าร่วมกิจกรรมของบริษัทไม่ได้ เรารู้สึกอึดอัดมาก ทุกคนเหมือนแฮปปี้มีความสุบตอนได้กินเลี้ยงหรือมีกิจกรรม เเต่มองมาที่เรา เราต้องเครียดกังวล ไม่รู้จะบอกพ่อแม่ยังไง กลัวโดนด่า กลัวมีปัญหา เเล้วเราชอบคิดว่าเราก็โตเเล้ว เราน้อยใจจังทำไมเค้าไม่ปล่อยเราบ้างเลย มันทำให้เราลำบากใจ เราทำงานเราเหนื่อยเราก็เครียดเเล้ว เรากลับบ้านมาไม่มีความสุขอึดอัดกว่าเดิมอีก

(เรื่องที่ 2)
บ้านเราจะค่อนข้างมีกฏมีระเบียบ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่คุก ไม่รู้สึกดีเเล้วก็ไม่เป็นเซฟโซนให้เรา ไม่ว่าเราจัทำงานเหนื่อยเครียด หรือหิวขนาดไหน เราก็ต้องรอกินข้าวพร้อมพ่อแม่ ไม่ว่าวันนั้นพ่อแม่เราจะไปไหนกลับดึกกี่โมงเราก็ต้องรอ มันเคยมีหลายครั้งที่เราหิวเเล้วกินข้าวคนเดียวไม่ได้รอ มันทำให้เราโดนด่า พ่อเราจะดุด่าเราประมานว่าเราเอาเเต่ตัวเอง ไม่สนใจพ่อแม่ ไม่เอาใคร บางทีเราเลิกงานกลับมาเราเครียดปวดหัว รวมถึงมีอาการไม่สบาย วันนั้นอาจจะเป็นวันที่เราไม่อยากทำอะไรเลยเเม้เเต่ข้าวก็ไม่อยากกิน กลับถึงบ้านรู้เเค่ว่าต้องขึ้นห้องไปนอนพัก เราก็จะโดนเรียกไปด่าตลอด ประมานว่าไม่ยอมมาใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ เก็บตัว โลกส่วนตัวสูง หมกหัวอยู่เเต่ในห้องไม่เอาใคร ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา เราไม่เคยเข้าใจเลยว่าถ้าเราไม่ได้กินข้าวพร้อมพ่อแม่สักวันเราผิดอะไรขนาดนั้นเลยหรอ ไม่มีเราพ่อกับเเม่กินข้าวไม่ได้เลยหรอ หรือบางวันที่รู้สึกไม่ดีอยากอยู่เงียบๆ เราต้องเป็นเด็กมีปัญหาขนาดนั้นจนต้องด่าเราเลยใช่ไหม คือบางทีเรายอมรับตรงๆว่าเราไม่แฮปปี้กับการกินข้าวหรือใช้เวลาร่วมกับพ่อแม่ ไม่เป็นเราไม่เข้าใจจริงๆค่ะ คือถ้าเราถามคนอ่าน การที่เราต้องกินข้าวกับครอบครัวบนโต้ะอาหารด้วยบรรยากาศเงียบๆตึงๆ มันกินลงไหมคะ สำหรับเรามันทำให้เรารีบกินเเล้วรีบอยากเดินออกไปอ่ะค่ะ ทุกวินาทีที่นั่งกินข้าว พ่อกับเเม่เราจะชอบชำเลืองหางตางมามองเราเป็นระยะๆ ตลอด เหมือนคนที่อยากจะพูดอะไรสักอย่างเเต่ไม่พูด สายตาที่มองมาก็ดูไม่ค่อยพอใจเหมือนว่าจะด่าอะไรเเต่ก็ไม่ด่า ซึ่งเราเดาอารมเดาใจเค้าไม่ถูก เรารู้เเค่ว่าอึดอัดจัง ไม่ชอบเลย อยากรีบกินให้หมดจะได้เก็บจานไปล้างเเล้วรีบขึ้นห้อง แต่ด้วยความที่เราชอบโดนด่า เวลาเรากินข้าวทำไรเสร็จบางที่เราก็ต้องพยายามนั่งเล่นกับเเมวข้างล่าง เพื่อที่จะดูไม่เสียมารยาทที่ว่ากินเสร็จเเล้วขึ้นห้อง แต่บางทีมันก็ทำได้เเค่เล่นกับเเมวเเล้วเเมวไม่เล่นด้วย สุดท้ายเราก็เดินวนอยู่สักพักไม่มีอะไรทำเราก็ต้องเนียนๆเดินขึ้นห้องมาด้วยความรู้สึกผิดที่ว่า กินเสร็จก่อน ขึ้นมาก่อนจะโดนด่าอีกไหมนะ

(เรื่องที่ 3)
ด้วยความที่พ่อแม่เราไม่รู้เรื่องเเฟนเราเพราะเราเองก็ไม่กล้าบอกคบตั้งเเต่เรียนจนเรียนจบ คบมาได้5ปี เราคิดว่าเราเองก็ควรบอกพ่อแม่เเล้วเพราะก็ทำงานเเล้ว เเต่เราไม่ได้จะเอาจริงเอาจังเรื่องเเฟน เราเเค่อยากบอกเค้าเฉยๆ เพราะส่วนตัวเราเองก็อยากทำงานไปก่อนไม่คิดเรื่องอนาคต เรื่องเเต่งงานหรือมีลูก เเต่พอทำงานเวลามันก็น้อย วันหยุดน้อยเรากับเเฟนอยู่ไกลกันเดือนนึงเราเจอกันครั้งสองครั้ง เราเองก็จะเเบ่งเวลาไปหาเเฟนบ้าง ด้วยความที่ว่าเวลาไปหาหรือไปเที่ยว มันก็รู้สึกว่าเวลามันไม่พอ กลับดึกไกลรถหมด เราก็ต้องค้างบ้านเเฟนบ้าง พ่อแม่เเฟนก็อยู่ เราก็รายงานพ่อแม่เราตลอด เเต่ทุกครั้งที่เรากลับมาบ้านพ่อแม่เราจะงอนไม่คุยด้วยไม่พอใจตลอด นานๆเข้าก็จะมาด่าเรา เมื่อก่อนเราเข้าใจว่าเรียนอยู่ไม่อยากให้กลับดึก ห้ามไม่ให้ไปไหน แต่พอโตขึ้นทำงานเเล้วเค้ายังทำกับเราเหมือนเดิมเราก็น้อยใจชีวิตตัวเองมากๆ เราโตขนาดนี้เเต่เรายังไม่สามารถไปไหนหรือทำอะไรได้เลย ทุกครั้งก็จะโดนว่าทำตัวไร้สาระไปวันๆ อยู่เเบบไม่มีประโยชน์ ทำอะไรไม่เข้าท่าเห็นเเก่ตัว ไม่สนใจใครเอาเเต่ตัวเอง คือเราก็น้อยใจมากๆ นานๆเราออกทีเราไม่ได้ออกไปสร้างความเดือนร้อนหรือสร้างความเสียหาย ไม่ได้ขอเงิน เเล้วก็รายงานตลอด เราไม่เข้าใจว่าเราทำผิดอะไรหนักหนา เเล้วเมื่อไหร่เราถึงจะได้ใช้ชีวิตเเบบมีความสุขบ้าง

(เรื่องสุดท้าย)
เราผิดไหม ที่เราทำงานเเล้วเราได้หยุดเเค่วันเดียว/สัปดาห์เเล้วเราหวงวันหยุดตัวเอง พูดก็พูดคือหยุดวันเดียวมันก็เเทบรู้สึกเหมือนไม่ได้พักเเล้ว เรายังไม่ทันได้ทำอะไรก็หมดเเล้ววันหยุด ใครมาชวนออกข้างนอกชวนไปไหน เราไม่ไปเลย เราทำงานเหนื่อยเราก็อยากนอนพักให้เต็มที่นอนดูซีรี่ย์อยู่บ้านให้สบายใจ เเต่พ่อแม่เราวันอาทิตย์จะชอบไปต่างจังหวัดไปดูบ้านอีกหลังที่พึ่งสร้างเค้าไปกันทุกอาทิตย์ เพื่อที่จะไปดูเเลบ้าน ไปปลูกต้นไม้ทำธุระที่ต่างจังหวัด ซึ่งเค้ามาบังคับให้เราไปกับเค้าตลอด เเต่เราเหนื่อยเราไม่อยากไป ถ้าไปเเล้วมันไม่เหนื่อยเราก็ไปได้ เเต่พ่อเเม่เราเวลาไปจะออกตั้งเเต่เช้า ตี5 กลับมาประมาน4-5 ทุ่ม ซึ่งเราไม่โอเค เพราะเรามีวันหยุดเเค่วันเดียว เเทนที่จะได้นอนพัก กลับต้องตื่นเช้าเพื่อไปต่างจังหวัดอีก ไม่เท่านั้น กว่าจะกลับก็ดึกมากๆ เราคงเพลียไม่พร้อมไปทำงานในเช้าวันจันทร์ เราจะปฏิเสธพ่อเเม่เราตลอด ไม่ไปกับพวกเค้า เพราะเราไม่อยากไป แต่เราอยู่บ้าน เราก็จะทำงานบ้านให้ ทำกับข้าวรอเค้ากลับมาตลอด เพราะคิดสะว่าชดเชยที่ไม่ได้ไปต่างจังหวัดกับพวกเค้า ก็จะอยู่บ้านดูเเลในส่วนนี้ให้ ซึ่งพอมีเหตุการที่เราไม่ได้กลับต่างจังหวัดในวันอาทิตย์กับพ่อแม่ เเต่บังเอิญวันนั้นเราไปเที่ยวกับเเฟน คือเราก็จะโดนด่าตลอดถ้าเค้ารู้ บางทีเราไม่ได้บอกพ่อแม่เพราะเราออกไปเที่ยวเเล้วกลับมาถึงบ้านก่อนที่พ่อแม่จะกลับก็รอดไป เเต่ถ้าวันไหนมีกินเลี้ยงมีกิจกรรมกับบริษัทเหมือนที่บอกตอนเเรก เเล้วมันตรงกับวันอาทิตย์ เราจะบอกพ่อแม่ก่อนเสมอ เราก็จะโดนด่าทันที

เมื่อวานก่อนตรงกับวันอาทิตย์เราก็บอกพ่อแม่ว่าไปต่างจังหวัดด้วยไม่ได้เพราะเราต้องเข้าบริษัท พอดีว่าเรามีสอบกับทางบริษัท จึงเป็นเหตุที่ทำให้เราไปกับพ่อแม่ไม่ได้ ตอนพ่อแม่เรารู้ก็นิ่งไป ดูออกว่าไม่พอใจ เเต่ก็ไม่พูดอะไร พอวันอาทิตย์เราก็ไปสอบทำธุระอะไรเสร็จพอดีครึ่งวัน เราก็เห็นว่าที่บ้านเเฟนเราเค้ามาเปิดร้านใหม่เเถวๆบ้านเรา เเล้วอยากให้เราไปช่วย เราก็เห็นว่าช่วงบ่ายเราก็ว่าง+กับนานๆเราจะเจอเเฟนที ไหนๆเเฟนเราก็มาเเถวบ้านเราเเล้ว เราก็ออกไปหาสักหน่อย เเล้ววันนั้นมันเป็นงานดึก เป็นงานวันไหลสงกรานต์ ซึ่งเรากลับบ้านไม่ได้เพราะเค้าปิดถนนเล่นกันดึก ที่บ้านเเฟนเราก็เลยบอกว่าให้เราค้างคืนเพราะดึกเเล้ว เป็นผญ กลับไปก็อันตราย ซึ่งทุกอย่างที่เล่ามาเราก็ได้ทักแชทถ่ายรูปส่งบอกพ่อแม่เราเเต่เเรกเเล้ว ตั้งเเต่ตอนเช้ายันเย็น ตอนนั้นตี2 ได้ เราพึ่งเก็บร้านเสร็จ เรารู้เเล้วว่ากลับไม่ได้ต้องค้างคืนเราก็ทักบอกเพื่อไม่ให้พ่อแม่เป็นห่วง เเต่พอกลับบ้านมาเราก็โดนด่า พ่อเราดูไม่พอใจมากๆ เราเดาว่าน่าจะเป็นเรื่องที่เราไม่ไปต่างจังหวัดกับเค้าเเล้วไปอยู่กับเเฟน + กับไปค้างคืน เราโดนด่าเเบบรุนเเรง ละสุดท้ายพอเราทิ้งท้ายว่า จะเตือนครั้งสุดท้าย ถ้ายังไม่สนใจพ่อเเม่ ยังเอาเเต่ตัวเอง อยากทำไรไปไหนก็ไป ถ้าคิดไม่ได้ เก่งมากก็ออกไปจากบ้านกู

คือเราเสียใจมาก เราอยากรู้ว่าเเค่เพราะเราไม่อยากไปต่างจังหวัดกับพ่อแม่เพราะเราเหนื่อยวันหยุดน้อย เราอยากมีเวลาพักผ่อนส่วนตัวบ้าง เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ เเล้วการที่เราตัวแล้วไปไหนทำอะไรเราก็คอยบอก ทำไมเค้ายังไม่ปล่อยเราบ้างสักที ส่วนตัวเราอึดอัดมากๆ จนอยากหนีออกไปอยู่คนเดียวไม่ต้องรอให้เค้าไล่ด้วยซ้ำ เรารู้สึกบั่นทอนเราทำฃานมาเครียดเหนื่อยเจอปัญหาอะไรมาเราไม่เคยปรึกษา เค้าไม่เคยถาม เเค่วันไหนที่เราเหนื่อยละอยากอยู่เงียบๆ วันนั้นเราก็กลายเป็นเด็กมีปัญหาโดนด่าไปแล้ว มองไปที่ใครอายุเท่าเราก็ได้เเต่น้อยใจที่เห็นเค้าไปไหนทำอะไรก็ได้ เเต่เรากลับบ้านดึกยังโดนด่า

สุดท้ายนัเราเคยลองพยายามคุยเเล้วเเต่ไม่เคยมีอะไรดีขึ้นเลย เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงนอกจากหนีออกไปอยู่คนเดียวเเล้ว เราไม่ได้อยากออกไปหรือทำมันจริงๆในตอนนี้เลย แต่รู้สึกว่าเราเครียดเเล้วก็รู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเรื่ิองงาน เรื่องภาระ เรื่องครอบครัว มันบั่นทอนเรามากๆ