เรามีความคิดไม่ชอบแม่ตัวเอง รู้สึกว่านอกจากเขาจะทำหน้าที่แม่ไม่ดีแล้วยังทำให้เราไม่สบายใจ ตอนนี้เรากำลังขึ้นม.5 หาเงินส่งตัวเองเรียนแบบจริงๆ แม่ไม่เคยสนใจเรี่องของเรา จนบางทีรู้สึกว่าหรือเราขาดความอบอุ่นจริงๆ จริงๆแล้วเราอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก แม่ออกไปมีความครัวใหม่พอเลิกกันเลยกลับมาอยู่บ้านช่วงเราอยู่ป.5 มีสามีใหม่จน ระหว่างนั้นแม่เคยทำหน้าที่แม่ที่เรารู้สึกจริงๆ ตอนนั้นโครตภูมิใจ มีแม่เป็นไอดอลเลย แม่ทำงาน รักตัวเอง พูดเพราะ พอช่วงหลังคบกับคนนี้แม่เปลี่ยนไป (แต่ตอนนี้เขาเลิกกันแล้วนะคะ)เริ่มออกจากงาน ตื่นสาย นอนดึก ไม่ทำอะไร ตื่นมาไม่มีข้าวกินจะโมโหใส่เรากับยาย ตอนนี้ยายเราป่วยเป็นอัลไซเมอร์ ยายจะถามอะไรซ้ำๆจนบางทีเราก็ท้อเหนื่อย ทำไมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ แม่เปลี่ยนไปจนมองแม่เหมือนเดิมไม่ได้ แม่พูดคำด่าคำ แต่ละคำที่พูดออกมาไม่น่าสบายใจเลยค่ะ วันๆนึงไม่ทำอะไร ถ้าไม่พอใจอะไรจะโวยวาย ด่าทอแบบไม่อายฟ้าอายดินเลย นอนดึกบางทีก็ไม่นอนเลย ตื่นสาย รู้สึกเหมือนแม่จะยุ่งกับสารเสพติด จนทำให้จิตเราก็ตกไปด้วย เพราะอยู่บ้านกับแม่ตลอดเหมือนเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ บางทีก็อิจฉาเพื่อนที่มีแม่ดี ดูแลเอาใจใส่พูดดีทำให้สบายใจ บางทีก็รู้สึกว่าโลกโครตแคบเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกไม่มีใครเลย จะดึงตัวเองยังไงเวลาเจออะไรแบบนี้คะ