ตอนนี้ผม ผมกำลังเจอกับเรื่องเเย่ๆหลายๆอย่าง เเละ ผมได้พบว่าผมห่วยเเตกวะ

เรียนมาได้ 2 ปี ละพึ่งรู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับคณะนี้ ผมห่วยเเตกวะ

ตั้งใจเรียนเเถบตายอ่านหนังสือเกือบทุกวัน เเต่จะติด F ผมห่วยเเตกวะ

ทำห่าไรไม่ได้สักอย่าง พ่อเเม่ก็อยากให้เรียนจบ ผมห่วยเเตกวะ

มีความฝัน เเต่กลัวทำตามความฝัน ผมห่วยเเตกวะ

ตั้งใจอ่านสือสอบตั้งนาน ทำได้ 95% เเต่อาจารณ์ให้ทำให้ๆได้ 100% เท่านั้น ผมเลยได้ 0 คะเเนนวะ ผมห่วยเเตกเลย

เรียนก็ไม่เก่งตั้งใจเเล้วก็ทำได้ไม่ดีพอ ผมห่วยเเตกวะ

ผมชอบ คิดมาก ทำให้เครียดเลย ผมห่วยเเตกวะ

คณะอะไรมันก็ยากหมดละ เเต่คณะผมคน จบ 1/10 ของทั้งหมด เเต่ผมก็คงเป็นไอห่วยเเตก เหมือนเดิมละ

ถ้าผมจะเรียนจาก 4 ปี เป็น 5 ปีผมก็เป็นเเค่ไอห่วยเเตกละ

ผมบอกพ่อกับเเม่จะตั้งใจที่สุด เเต่ผมก็ทำมันได้ไม่ดีพอ ผมห่วยเเตกสุดๆเลยวะ

ผมตั้งใจกับมันมากๆเเต่มันก็ไม่เคยเป็นเเบบที่คิดเลย ผมห่วยเเตกวะ

ทำไมทุกอย่างมันถึงบีบให้ผมต้องเเบบนี้ตลอดเลย ผมห่วยเเตกวะ

ทำไมโลกนี้มันโหดร้ายจัง มันคงเพราะผมมันห่วยเเตกเหมือนเดิมละ

พ่อเเม่ไม่เคย บังคับอะไรผมสักอย่าง เเต่ผมก็เดินมาในทางที่ผม เดิขนมาเองเเล้วพบว่า ผมมันห่วยเเตกสุดๆเลย
ผมขอโทษที่ผมมันห่วยเเตกสุดๆไปเลย