ทุกวันนี้ะคับ มันอยู่ในช่วงปิดทอมเเหละ งานมันมี พาร์ไทม์ไรงี้ บลาๆ....
ผมเคยไปทำมาเเล้วคับ เเล้วผมทำไม่ได้ เพราะผมกลัวคน ตอนเเรกๆก็ทน ได้ตัง ทำนานๆไป เหมือนมันอึดอัดเเหละ ไม่สบายใจ เลยขอ ออกจากงาน เเต่ตอนเเรก เจ้าของร้านเหมือนจะไม่ให้ผมออกหรอก เขาน่าจะขี้เกียจหาคนใหม่เเหละ ด้วยอาจจะเพราะรับใหม่มา มันต้องทำความรู้จักกับเขาใหม่ทั้งหมด เขาพูดกับเราเชิงว่า * หากเรากลัวคนเเบบนี้ ในอนาคตจะไปทำอะไร ชีวิตเราฝืนมันบ้างก็ดีน่ะ ผมก็บอกว่า ไม่รู้สิคับ เเต่ในใจตอนนั้น ครูหรอ เกมเมอร์ หรอ มันสับสนไปหมดเลย สนเรื่องฝืนมันก็ดี ผมบอกว่า เเต่บางครั้งหากเราฝืนมันมากเกินไป มันก็ไม่ดีกับเรามากน่ะคับ ต่อ***
ผมก็คิดเเหละคับงานอะไร ที่ไม่ต้องเจอผู้คน เจอได้ก็ขอให้เจอได้น้อยที่สุด ตอนนี้ ผมเรียน ปวช.วิศวกกรมอยู่ครับ ปวส.ก็คิดอยู่จะเรียนวิศวะกรรมต่อ หรือเราจะไปสายอื่นดี ผมชอบศิลปะมากคับ เเต่วาดไม่ค่อยเก่งอ่ะ ตอนนี้ก็พยายามฝึกอยู่ คับเเล้วผมก็ออกมา งานนั้น จิงๆเเม่ให้ผมออกตั้งนานเเล้ว เออๆ พาร์ไทม์ ผมไม่ได้มาทำตอนปิดเทอม ผมทำตั้งเเต่ รร.เปิด จนปิดเทอมผมพึ่งหยุดไปทำ เพราะเหตุผลนอนไม่พอ เเม่บอกไม่ต้องไปทำเเล้ว มาตั้งใจเรียน
เเหละดีเเล้ว งานที่ผมทำ มันเริ่มงานตั้งเเต่ 5 โมงถึง เที่ยงคืน บางครั้งก็ตี 1 ซึ่งเวลาเเบบนั้น บอกตรงๆ เเถบนอนไม่พอ รร.ช่วงนั้นผมเเบบ ขาดไปบ้างตื่นทันบ้างไม่ทันบ้าง ก็บอกตรงๆไหว เเต่ฝืน
มากก็เเย่ ผมเลยตัดสินใจออกจากงาน เพราะนอนไม่พอเเละเพราะกลัวผู้คน พอเจอผู้คนมากๆ ผมต้องใช้พลังงานชีวิตเพิ่มขึ้น เเล้วผมเหนื่อยมากผมเลยออกจากงาน ผมโทรไปถามเเม่ว่า เเม่ๆ เเม่โกรธไหมที่ลูกออกจากงาน เเม่บอกว่า ไม่โกรธหรอก ตั้งใจเรียนเถอะเดี๋ยวเเม่ดูเเลเอง เงินที่เเม่ส่งไปมันไม่พอหรือไงเเม่ถาม จึงต้องไปทำพาร์ไทม์ ผมเลยบอกพอ มันพอ ก็ประมาณนี้ ปัจจัย ก็คือ พอผมออกมาจากงานเเล้ว ผมยังชินกับเวลา นอนกลางวันตื่นกลางคืนอยู่ ซึ่งผมพยายามเเล้วที่จะเปลี่ยนเวลานอนใหม่เป็น เช้าตื่น กลางคืนนอน เเต่มันทำไม่ได้ว่ะ บ้างที ตื่นกลางวันบ้างตื่นกลางคืนบ้างมั่วไปหมดตื่นขึ้นมา ก็ไม่อยากทำอะไรเเล้ว อยากนอนอย่างเดียว ตามตัวก็เมื่อยล้าไปหมด ลุกไม่ไหว เเล้วพอตื่นกลางคืน มันทำให้ผม หิวมากขึ้น คือจะต้องกินมากขึ้น ปัญหาที่จะตามมา น้ำหนักขึ้นอีก เวลาชีวิต มันพังหมดเเล้ว หากจะปรับก็คงต้องใช้เวลาน่าดู เเล้วซึ่งตอนนี้ยังปรับไม่ได้
เวลาชีวิตร่วนไป เเล้วคับ เพราะ ทำงานพาร์ไทม์
ผมเคยไปทำมาเเล้วคับ เเล้วผมทำไม่ได้ เพราะผมกลัวคน ตอนเเรกๆก็ทน ได้ตัง ทำนานๆไป เหมือนมันอึดอัดเเหละ ไม่สบายใจ เลยขอ ออกจากงาน เเต่ตอนเเรก เจ้าของร้านเหมือนจะไม่ให้ผมออกหรอก เขาน่าจะขี้เกียจหาคนใหม่เเหละ ด้วยอาจจะเพราะรับใหม่มา มันต้องทำความรู้จักกับเขาใหม่ทั้งหมด เขาพูดกับเราเชิงว่า * หากเรากลัวคนเเบบนี้ ในอนาคตจะไปทำอะไร ชีวิตเราฝืนมันบ้างก็ดีน่ะ ผมก็บอกว่า ไม่รู้สิคับ เเต่ในใจตอนนั้น ครูหรอ เกมเมอร์ หรอ มันสับสนไปหมดเลย สนเรื่องฝืนมันก็ดี ผมบอกว่า เเต่บางครั้งหากเราฝืนมันมากเกินไป มันก็ไม่ดีกับเรามากน่ะคับ ต่อ***
ผมก็คิดเเหละคับงานอะไร ที่ไม่ต้องเจอผู้คน เจอได้ก็ขอให้เจอได้น้อยที่สุด ตอนนี้ ผมเรียน ปวช.วิศวกกรมอยู่ครับ ปวส.ก็คิดอยู่จะเรียนวิศวะกรรมต่อ หรือเราจะไปสายอื่นดี ผมชอบศิลปะมากคับ เเต่วาดไม่ค่อยเก่งอ่ะ ตอนนี้ก็พยายามฝึกอยู่ คับเเล้วผมก็ออกมา งานนั้น จิงๆเเม่ให้ผมออกตั้งนานเเล้ว เออๆ พาร์ไทม์ ผมไม่ได้มาทำตอนปิดเทอม ผมทำตั้งเเต่ รร.เปิด จนปิดเทอมผมพึ่งหยุดไปทำ เพราะเหตุผลนอนไม่พอ เเม่บอกไม่ต้องไปทำเเล้ว มาตั้งใจเรียน
เเหละดีเเล้ว งานที่ผมทำ มันเริ่มงานตั้งเเต่ 5 โมงถึง เที่ยงคืน บางครั้งก็ตี 1 ซึ่งเวลาเเบบนั้น บอกตรงๆ เเถบนอนไม่พอ รร.ช่วงนั้นผมเเบบ ขาดไปบ้างตื่นทันบ้างไม่ทันบ้าง ก็บอกตรงๆไหว เเต่ฝืน
มากก็เเย่ ผมเลยตัดสินใจออกจากงาน เพราะนอนไม่พอเเละเพราะกลัวผู้คน พอเจอผู้คนมากๆ ผมต้องใช้พลังงานชีวิตเพิ่มขึ้น เเล้วผมเหนื่อยมากผมเลยออกจากงาน ผมโทรไปถามเเม่ว่า เเม่ๆ เเม่โกรธไหมที่ลูกออกจากงาน เเม่บอกว่า ไม่โกรธหรอก ตั้งใจเรียนเถอะเดี๋ยวเเม่ดูเเลเอง เงินที่เเม่ส่งไปมันไม่พอหรือไงเเม่ถาม จึงต้องไปทำพาร์ไทม์ ผมเลยบอกพอ มันพอ ก็ประมาณนี้ ปัจจัย ก็คือ พอผมออกมาจากงานเเล้ว ผมยังชินกับเวลา นอนกลางวันตื่นกลางคืนอยู่ ซึ่งผมพยายามเเล้วที่จะเปลี่ยนเวลานอนใหม่เป็น เช้าตื่น กลางคืนนอน เเต่มันทำไม่ได้ว่ะ บ้างที ตื่นกลางวันบ้างตื่นกลางคืนบ้างมั่วไปหมดตื่นขึ้นมา ก็ไม่อยากทำอะไรเเล้ว อยากนอนอย่างเดียว ตามตัวก็เมื่อยล้าไปหมด ลุกไม่ไหว เเล้วพอตื่นกลางคืน มันทำให้ผม หิวมากขึ้น คือจะต้องกินมากขึ้น ปัญหาที่จะตามมา น้ำหนักขึ้นอีก เวลาชีวิต มันพังหมดเเล้ว หากจะปรับก็คงต้องใช้เวลาน่าดู เเล้วซึ่งตอนนี้ยังปรับไม่ได้