เมื่อ 2มือเล็กๆของลูกชายเราวัย 2.7ขวบ
ฟาดที่หน้าขาเราไม่ยั้ง แม้เราจะพยายามจับมือเล็กๆนั้นไว้แล้วบอกเขาว่า แม่เจ็บอย่าตีแม่นะครับไม่ดีลูก แต่เขาก็สะบัดมือออกแล้วตีเราไม่ยั้ง เราบอกเขาเช่นเดิมดึงลูกเข้ามากอดบอก อย่าตีแม่นะแม่เจ็บอย่าทำครับ เขาก็กรี๊ดใส่เราให้เราปล่อยเขาแล้วเขาก็ตีเราอีก
ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ เราเจ็บปวดในใจลึกๆนั่งนิ่งๆ เบลอๆ ได้แต่มองมือเล็กๆทั้งตีทั้งทุบเรา
ทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ เราพยายามจะทำใจให้รับมือกับวัยแสบ 2ขวบที่หลายๆคนพูดถึง
แต่วันนี้ยอมรับว่าท้อแท้จริงๆ
น้ำตาไหลมองมือเล็กๆที่ยังไม่หยุดตี ไม่โต้ตอบ. ไม่ดุ ความรู้สึกตอนนั้นมันใจสลาย เสียใจ. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มือเล็กๆทุบตีเรา เราเคยมาตั้งกระทู้ครั้งหนึ่งแล้วพยายามหาทางรับมือได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง แต่พยายามเข้าใจเขายังเด็ก ยังไม่รู้ คงเป็นไปตามวัยของเขา
แต่วันนี้ยอมรับว่ารู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ เราเลี้ยงลูกสอนลูกได้ไม่ดีพอใช่ไหม หาก2มือเล็กๆนี้เติบโตขึ้นไปจะเป็นยังไง
น้ำตาของเราทำให้เขาหยุดมองเรา หยุดตี เขาถามเรา แม่เป็นไร แค่ได้ยินที่เขาถามเราก็ยิ่งร้องๆหนักขึ้น เขาไม่รู้เขาไม่เข้าใจจริงๆ
เราพยายามบอกตัวเอง ยังมีสิ่งที่เราต้องเจออีกเยอะ นี่แค่ 2ปีกว่าๆที่เราได้ดูแลเขา
มีทั้งสุขและทุกข์ มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะรักและเป็นห่วงใครได้มากเท่านี้ บางครั้งกล่อมเขานอนนั่งมองหน้าเขาเวลาเขาหลับ. นึกไปหลายอย่าง
ตอนนี้เขายังต้องพึ่งพาเรา เรายังเป็นที่หนึ่งในใจเขาแต่ หากเขาเติบโตขึ้น เมื่อวันนั้นมาถึง เขามีชีวิตเป็นของเขา เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเรา ไม่โหยหาเราเหมือนตอนเด็กๆ เราจะเป็นยังไง เราจะทำใจได้ไหม จะเหงาไหมนะ แค่นึกก็เศร้าล่ะ
ตอนนี้ต่อให้เขาทุบตีเราด้วยมือเล็กๆแต่เขาก็ยังอยู่กับเรา ยังให้เราได้กอดได้หอมได้ดูแลเขายังมานั่งอยู่ข้างๆเราโอบกอดเรา เห็นเราร้องไห้ก็มาเช็ดน้ำตาให้เรา เขาเหวี่ยงวีนใส่เรา
ไม่เคยโกรธเขาเลยสักครั้ง ความรู้สึกเวลาเขาดื้อรั้นไม่ฟังมันคือความท้อแท้ ความผิดหวัง
แต่เมื่อไหร่ที่เขาเข้ามาไหว้ขอโทษ มากอด มาหอม มันไม่เหลือความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นเลยจริงๆ
นี่ละมั่งที่เขาว่า. แม่ ต่อให้ลูกทำผิดสักแค่ไหน ลึกๆในใจก็โกรธลูกไม่ลงพร้อมที่จะให้อภัยเขาเสมอ
เราจะพยายามต่อไป ดูแลเขา อบรมสั่งสอน พยายามจะเข้าใจเขาให้มากที่สุด แม้จะมีบ้างที่รู้สึกหมดพลัง หมดกำลังใจ รู้สึกอ่อนแอ เหนื่อย ท้อแท้ แต่บอกตัวเองยังไงก็ตามเราจะดูแลเขาให้เต็มที่อย่างดีที่สุดเท่าที่สองมือแม่คนนี้จะทำได้ รักเสมอนะเจ้าหนูของแม่
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ๆให้ได้ระบายนะคะ
#เจ้าจะรู้ไหม 2มือเล็กๆนี้ที่ทำให้แม่ เสียน้ำตา#
ฟาดที่หน้าขาเราไม่ยั้ง แม้เราจะพยายามจับมือเล็กๆนั้นไว้แล้วบอกเขาว่า แม่เจ็บอย่าตีแม่นะครับไม่ดีลูก แต่เขาก็สะบัดมือออกแล้วตีเราไม่ยั้ง เราบอกเขาเช่นเดิมดึงลูกเข้ามากอดบอก อย่าตีแม่นะแม่เจ็บอย่าทำครับ เขาก็กรี๊ดใส่เราให้เราปล่อยเขาแล้วเขาก็ตีเราอีก
ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ เราเจ็บปวดในใจลึกๆนั่งนิ่งๆ เบลอๆ ได้แต่มองมือเล็กๆทั้งตีทั้งทุบเรา
ทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ เราพยายามจะทำใจให้รับมือกับวัยแสบ 2ขวบที่หลายๆคนพูดถึง
แต่วันนี้ยอมรับว่าท้อแท้จริงๆ
น้ำตาไหลมองมือเล็กๆที่ยังไม่หยุดตี ไม่โต้ตอบ. ไม่ดุ ความรู้สึกตอนนั้นมันใจสลาย เสียใจ. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มือเล็กๆทุบตีเรา เราเคยมาตั้งกระทู้ครั้งหนึ่งแล้วพยายามหาทางรับมือได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง แต่พยายามเข้าใจเขายังเด็ก ยังไม่รู้ คงเป็นไปตามวัยของเขา
แต่วันนี้ยอมรับว่ารู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ เราเลี้ยงลูกสอนลูกได้ไม่ดีพอใช่ไหม หาก2มือเล็กๆนี้เติบโตขึ้นไปจะเป็นยังไง
น้ำตาของเราทำให้เขาหยุดมองเรา หยุดตี เขาถามเรา แม่เป็นไร แค่ได้ยินที่เขาถามเราก็ยิ่งร้องๆหนักขึ้น เขาไม่รู้เขาไม่เข้าใจจริงๆ
เราพยายามบอกตัวเอง ยังมีสิ่งที่เราต้องเจออีกเยอะ นี่แค่ 2ปีกว่าๆที่เราได้ดูแลเขา
มีทั้งสุขและทุกข์ มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะรักและเป็นห่วงใครได้มากเท่านี้ บางครั้งกล่อมเขานอนนั่งมองหน้าเขาเวลาเขาหลับ. นึกไปหลายอย่าง
ตอนนี้เขายังต้องพึ่งพาเรา เรายังเป็นที่หนึ่งในใจเขาแต่ หากเขาเติบโตขึ้น เมื่อวันนั้นมาถึง เขามีชีวิตเป็นของเขา เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเรา ไม่โหยหาเราเหมือนตอนเด็กๆ เราจะเป็นยังไง เราจะทำใจได้ไหม จะเหงาไหมนะ แค่นึกก็เศร้าล่ะ
ตอนนี้ต่อให้เขาทุบตีเราด้วยมือเล็กๆแต่เขาก็ยังอยู่กับเรา ยังให้เราได้กอดได้หอมได้ดูแลเขายังมานั่งอยู่ข้างๆเราโอบกอดเรา เห็นเราร้องไห้ก็มาเช็ดน้ำตาให้เรา เขาเหวี่ยงวีนใส่เรา
ไม่เคยโกรธเขาเลยสักครั้ง ความรู้สึกเวลาเขาดื้อรั้นไม่ฟังมันคือความท้อแท้ ความผิดหวัง
แต่เมื่อไหร่ที่เขาเข้ามาไหว้ขอโทษ มากอด มาหอม มันไม่เหลือความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นเลยจริงๆ
นี่ละมั่งที่เขาว่า. แม่ ต่อให้ลูกทำผิดสักแค่ไหน ลึกๆในใจก็โกรธลูกไม่ลงพร้อมที่จะให้อภัยเขาเสมอ
เราจะพยายามต่อไป ดูแลเขา อบรมสั่งสอน พยายามจะเข้าใจเขาให้มากที่สุด แม้จะมีบ้างที่รู้สึกหมดพลัง หมดกำลังใจ รู้สึกอ่อนแอ เหนื่อย ท้อแท้ แต่บอกตัวเองยังไงก็ตามเราจะดูแลเขาให้เต็มที่อย่างดีที่สุดเท่าที่สองมือแม่คนนี้จะทำได้ รักเสมอนะเจ้าหนูของแม่
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ๆให้ได้ระบายนะคะ