จขกท.รถล้มเมื่อประมาณเกือบ2เดือนที่แล้ว
ตอนนั้นแผลมีเลือดพุ่งเป็นเส้น มองเห็นกระดูกตรงแผลจุดที่ลึก พยายามเข้มแข็งมาตลอดจนกระทั่งรู้ว่าตัวเองต้องมานั่งรอคิวเพื่อรับการรักษา เนื่องจากคนอื่นๆที่รออยู่ห้องฉุกเฉินต่างก็มีอาการป่วยหนักเหมือนกัน
ขณะนั้นน้ำตาของ จขกท.ไหลอย่างเงียบๆ พรางรู้สึกโล่งใจที่ครอบครัวและแฟนไม่ได้มาเห็นตอนเจ็บ
พอทุกคนรู้และมาหา จขกท.กลับรู้สึกสบายใจที่ตัวเองทำท่าทีสบายๆ แล้วตอบว่าไม่เจ็บ ทำตัวชิลๆให้ครอบครัวเห็น หลังจากพักรักษาตัวเองเวลามีเพื่อนหรือญาติมาถามอาการ จขกท.ก็สบายใจที่จะบอกว่าไม่เจ็บ (แต่จริงๆก็เจ็บนะ เจ็บเอาเรื่องเลย ตื่นกลางดึกเพราะเจ็บแผลก็มี)
จขกท.สังเกตว่าเวลาที่ตัวเองเจ็บปวดมักหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้คนใกล้ชิดได้รู้ และชอบทำตัวสบายๆเสมอ
สงสัยว่าทำไมตัวเองถึงสบายใจแบบนี้ มีท่านใดพอจะนิยามสิ่งที่จขกท.เป็นได้หรือไม่ อยากรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ควรนิยามว่าอย่างไร ขอรบกวนด้วยนะคะ
ถ้าแท็กห้องผิด ขอโทษด้วยนะคะ แจ้งแก้ไขได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ไม่อยากให้ครอบครัวมาเห็นเวลาเราเจ็บ
ตอนนั้นแผลมีเลือดพุ่งเป็นเส้น มองเห็นกระดูกตรงแผลจุดที่ลึก พยายามเข้มแข็งมาตลอดจนกระทั่งรู้ว่าตัวเองต้องมานั่งรอคิวเพื่อรับการรักษา เนื่องจากคนอื่นๆที่รออยู่ห้องฉุกเฉินต่างก็มีอาการป่วยหนักเหมือนกัน
ขณะนั้นน้ำตาของ จขกท.ไหลอย่างเงียบๆ พรางรู้สึกโล่งใจที่ครอบครัวและแฟนไม่ได้มาเห็นตอนเจ็บ
พอทุกคนรู้และมาหา จขกท.กลับรู้สึกสบายใจที่ตัวเองทำท่าทีสบายๆ แล้วตอบว่าไม่เจ็บ ทำตัวชิลๆให้ครอบครัวเห็น หลังจากพักรักษาตัวเองเวลามีเพื่อนหรือญาติมาถามอาการ จขกท.ก็สบายใจที่จะบอกว่าไม่เจ็บ (แต่จริงๆก็เจ็บนะ เจ็บเอาเรื่องเลย ตื่นกลางดึกเพราะเจ็บแผลก็มี)
จขกท.สังเกตว่าเวลาที่ตัวเองเจ็บปวดมักหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้คนใกล้ชิดได้รู้ และชอบทำตัวสบายๆเสมอ
สงสัยว่าทำไมตัวเองถึงสบายใจแบบนี้ มีท่านใดพอจะนิยามสิ่งที่จขกท.เป็นได้หรือไม่ อยากรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ควรนิยามว่าอย่างไร ขอรบกวนด้วยนะคะ
ถ้าแท็กห้องผิด ขอโทษด้วยนะคะ แจ้งแก้ไขได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ