คงได้แต่ฝากคำนำสื่อสาร
ผ่านวานวัน นานเนิ่น เกินหน่ายหนี
ด้วยฤทัย หมายมั่น กานท์กวี
วาดวลี มีพ้รอม ที่น้อมนำ
ตั้งแต่เริ่ม เติมฝัน หมายฟันฝ่า
หญิงคนหนึ่ง ด้นดั้น จนถลำ
มนต์กวี ชี้ช่อง เหมือนจองจำ
ให้กรองคำ ร่ำขาน ทุกวันมา
แต่บัดนี้ ล้าอ่อน ใช่ถอนถอด
อยากโอบกอด พจนารถ วางวาดหา
กลับสุดฝีน กลืนกล้ำ ทั้งน้ำตา
โอ้เวลา ถดถอย เหลือน้อยลง
ความเจ็บปวด รวดร้าว มาเข้าแทรก
ใจแทบแหลก สลายกลายฝุ่นผง
เจ็บร่างกาย หน่ายนัก สุดหักปลง
จะยืนยง อยู่ได้อ ย่างไรกัน.....
"สุนันท์ยา"
เพื่อนๆพี่ๆทุกท่าน กลอนนี้ สุเขียน ระบายเท่านั้นเอง
ถ้าใครมาเขียนต่อ สุก็ขอบคุณมากนะคะ แต่สุอาจไม่ได้มาตอบ
สุขภาพไม่ดี หลับไม่ได้ ไม่มีจินตนาอะไรเลยค่ะ
ต้องขอโทษ ทุกคนด้วยนะคะ
....อยากเขียนทุกวัน ด้วยคิดถึง....