กลางดึกยามราตรีเดือนดับ มีแต่แสงดาวระยิบระยับพราวอยู่เต็มฟ้า...

บรรจงเข้านอนไปแล้ว แต่สถาพรยังนั่งจิบเหล้าอยู่บนชานเรือน เขาเอาวิทยุสื่อสารขนาดจิ๋วที่รัชนีฝากมาให้ กดปุ่มเล็กๆด้านข้างเปิดเครื่องแล้วใส่เข้าไปในหู ได้ยินเสียงคลื่นแทรกเบาๆประมาณสิบวินาทีแล้วก็เงียบ

ด็อกเตอร์หนุ่มขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แล้วลองพูดออกไป เพื่อทดสอบว่าจะมีเสียงตอบกลับมาหรือไม่

"แม่เสือ อยู่หรือเปล่า ?"

ถามออกไปแล้วก็รอ เวลาผ่านไปสองสามนาที จึงลองเรียกอีกครั้ง

"แม่เสือ อยู่ไหม นี่พี่ใหญ่พูด"

มีเสียงครางอู้อี้เหมือนคนกำลังนอน น้ำเสียงฟังคุ้นหู เขาจึงยิ้ม แล้วเรียกซ้ำอีกครั้ง

"กำลังหลับหรือแม่เสือ ? ตื่นขึ้นมาคุยกันหน่อยดิ!"

"อืมม...." เสียงตอบมาชัดเจนขึ้น "พี่พรเหรอคะ ?"

"เออ พี่เอง!"

"พี่พรจริงๆด้วย!" น้ำเสียงแสดงความตื่นเต้นดีใจ ตามมาด้วยเสียงแห่งการผลุดลุกขึ้นจากเตียงและสะบัดผ้าห่ม "พี่อยู่ที่ไหนคะตอนนี้ ?"

"อ่า..." สถาพรคิดนิดหนึ่ง รู้สึกไม่ปลอดภัยถ้าบอกไปตรงๆ เพราะรู้ว่าน้องสาวอยู่กับพวกทหาร "อยู่...ไม่ไกลจากเธอมากนักหรอก"

"อ้าว บอกไม่ได้เหรอคะว่าอยู่ที่ไหน ?" น้ำเสียงหล่อนแสดงความประหลาดใจและสงสัย

"ยังบอกไม่ได้หรอกแม่เสือ"

"ทำไมอ่ะ ?"

"พี่กำลังถูกตามล่าอยู่!"

"ตามล่า ? จากใคร ?? พวกกบฏเหรอ ??"

"เปล่าจ้ะ!"

"อ้าว....แล้วใครกันล่ะคะ ที่กำลังตามล่าพี่อยู่อะ"

"พวกเดียวกัน!!"

"เฮ้ยย!!" เสียงของหล่อนสูงปรี๊ดขึ้น "ทำไมเป็นอย่างนั้นคะ ? พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่า ??"

สถาพรนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วค่อยๆตอบ "อืม...ก็ มีเหมือนกันแหละ"

"พี่ทำอะไรคะ ?"

"คืออย่างนี้...อ่า...พี่ ปฏิบัติภารกิจ ล้มเหลว ทางการ เสียยานบินไปสามสี่ลำ แล้วพี่ก็ถูกเรียกให้กลับไปรายงานตัว แต่พี่ปฏิเสธ ไม่ยอมกลับ พวกเขาจึงส่งยานบินออกตามล่าพี่"

"พี่คิดอะไรของพี่คะ ทำไมไม่กลับฐานทัพเล่า ?" น้ำเสียงหล่อนเริ่มฉุนเฉียว

"เพราะพี่รู้ว่าพี่...โดนหักหลัง ถูกหลอกใช้!"

คำตอบนี้ทำให้รัชนีใจหายวาบ และมึนงงสงสัยหนักขึ้น

"โดนหักหลังยังไง ถูกหลอกใช้ยังไงคะ ?"

แทนที่จะตอบคำถามของน้องสาว สถาพรกลับยิงคำถามที่ตนเองกำลังข้องใจกลับไป

"เธอว่า คุณพ่อ ส่งเธอมาทำงานเหรอ ?"

"ใช่ค่ะ!"

"ส่งมา...ตั้งแต่เมื่อไร ?"

"สามเดือนกว่าแล้วพี่"

"แล้ว...เธอรู้ไหม ตอนนี้ คุณพ่อ อยู่ที่ไหน ?" สถาพรถามแล้วกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ...

แล้วเขาก็แทบหงายหลังเมื่อได้ยินคำตอบ !

"ก็อยู่กับนีนี่แหละค่ะ!!"

"เฮ้ยย!!! จริงเหรอ !!!" เขาเผลอร้องตะโกน แล้วรีบเอามือปิดปากตัวเองเพราะเสียงดังลั่นทำลายความเงียบจนน่ากลัวว่าจะทำชาวบ้านใกล้เรือนเคียงตกใจตื่นกัน

"จริงสิคะ ทำไมพี่ร้องเสียงดังอย่างนั้น พิลึกคนจริง!"

สถาพรใจเต้นระทึก มึนไปกับคำตอบของน้องสาว คิดอยู่ในใจ....มันอะไรกันวะเนี่ย ? แล้วคนที่ยิงตัวตายนั่นล่ะใคร ? ก็พ่อแท้ๆ เห็นชัดๆ ตัวจริงเสียงจริง ต้องถามให้รู้เรื่อง!

"อ่า...คุณพ่อ อยู่กับเธอ ตลอดเวลาเหรอ ?"

"ไม่ตลอดเวลาหรอกค่ะ บางทีท่านก็ต้องออกไปทำงานที่อื่นบ้างเหมือนกัน พอทำงานอะไรเสร็จ ท่านก็จะกลับมาประจำการอยู่กับนีที่นี่"

"แล้วตอนนี้ ก็อยู่กับเธอเหรอ ?"

"ค่ะพี่!"

พี่ชายอึ้งเมื่อได้ยินคำตอบอันหนักแน่นของน้องสาว ใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง ก่อนจะถามน้องสาวต่อ

"ก่อนหน้านี้ เธอกับคุณพ่อ ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับพี่บ้าง ?"

รัชนีนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ "ไม่มีค่ะพี่ คุณพ่อยังสั่งนีไว้เลยว่า ถ้าได้ข่าวเรื่องพี่ให้รีบบอกท่านด่วนเลย"

"ไม่มีเลยเหรอ ? เรื่องที่พี่เพิ่งบอกเธอ ก็ไม่มี ?"

"ไม่มีค่ะ ถ้าพี่ไม่บอก  นีก็ไม่รู้หรอก แต่สำหรับคุณพ่อนี่ ไม่แน่ใจนะคะ ท่านอาจจะรู้แล้วปิดไว้ไม่บอกนีก็ได้ เพราะท่านอยู่หน่วยข่าวกรองด้วยอะ"

"ิอืมม..." สถาพรครางในลำคอ แล้วตัดสินใจถามอีกหนึ่งคำถาม

"นี...ถ้าพี่ ขอให้นีมาพบกับพี่หน่อย จะได้ไหม ?"

"หืม..ที่ไหนคะ ?"

"อ่า....เอาเป็น แม่สลองรีสอร์ตละกัน ที่ร้านอาหารซากุระ"

"เมื่อไรคะ พรุ่งนี้เหรอ ?"

"พรุ่งนี้ได้ก็ดี ไปเงียบๆนะอย่าให้ใครรู้ ต้องเป็นความลับ!"

"ไม่ให้นีบอกคุณพ่อก่อนเหรอคะ ?"

"ไม่ให้บอกใครทั้งนั้น ยิ่งคุณพ่อของเธอ ยิ่งบอกไม่ได้ใหญ่! แล้วอย่าเพิ่งบอกว่านีติดต่อกับพี่ได้ เข้าใจไหม ?"

"ทำไมอะ ? พูดยังกะไม่ใช่พ่อตัวเองยังงั้นแหละ!" น้ำเสียงแสดงความข้องใจสุดขีด

"นีฟังพี่ให้ดีนะ มัน...มีอะไรบางอย่าง ไม่ชอบมาพากล!!"

"อะไรเล่า ?"

"บอกตอนนี้ไม่ได้ ต้องไปคุยกันพรุ่งนี้"

"ลับสุดยอดขนาดนั้นเชียว ?"

"ใช่! ลับสุดยอด และ อันตรายสำหรับพี่ บอกตรงๆ ตอนนี้พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น นอกจากเธอ!"

"สรุปแล้ว ตอนนี้ พี่เป็น THE FUGITIVE ว่างั้น ?"

คำถามนี้โดนใจสถาพรอย่างแรง และทำให้เขานึกถึงกัปตันวันชนะและพวกพ้องทันที...แม่เสือเอ๋ย พี่อาจจะต้องเป็นสมาชิกของยาน THE FUGITIVE ในอนาคตก็ได้....เขานึกอยู่ในใจ ก่อนตอบน้องสาว

"ก็ประมาณนั้น..."

รัชนีเม้มปากใช้ความคิด แล้วให้คำตอบ

"ตกลงค่ะ เจอกันพรุ่งนี้ ที่ห้องอาหารซากุระ เวลาไหนดี ซักบ่ายโมงดีไหมคะ ?"

"เยี่ยมเลย!"

"นีจองห้องพักไว้เลยดีกว่า เราจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันคุยกันให้เต็มที่ ไม่ได้เจอพี่พรตั้งนาน เอาไหมคะ จองสองห้อง คนละห้อง ?"

"ได้! เอาบ้านพักเหนือทางเข้ารีสอร์ตที่ผ่านวัดสันติคีรีนะ มันอยู่ห่างไกลจากห้องอาหารหน่อย บรรยากาศเงียบสงบดี"

"ได้เลยค่ะพี่ งั้นพรุ่งนี้บ่ายโมง เจอกันที่ร้านอาหารซากุระนะคะ"

"อืม...ในร้านอาหารอาจมีคนเยอะ ไปเจอกันที่เก๋งจีนกลางสวนดอกไม้ก่อนดีกว่า"

"โอเคค่ะพี่ เจอกัน บ่ายโมง ที่เก๋งจีนกลางสวนดอกไม้ แม่สลองรีสอร์ต"

"อื่อฮึ! ตามนั้น! กู๊ดไนท์จ้ะ แม่เสือ!"

"กู๊ดไนท์ค่ะ พี่ใหญ่!"

สิ้นสุดการสนทนา สถาพรเอาวิทยุสื่อสารออกจากหู กดปิดสวิทช์ แล้วเข้าไปนอนในกระต๊อบ

ส่วนรัชนีก็เช่นเดียวกัน หล่อนปิดเครื่องสื่อสาร แล้วกลับไปนอนบนเตียง

หารู้ไม่ว่า หน้าห้องของเธอ "คุณพ่อ" ได้มายืนแอบฟังการสนทนา แล้วก็เดินกลับเข้าห้องของตนซึ่งอยู่ห่างออกไปอย่างเงียบเชียบ!





ณ เก๋งจีนกลางสวนดอกไม้นานาพันธ์ุ แห่งแม่สลองรีสอร์ต...

สองพี่น้องร่วมบิดาบุญธรรมเดียวกัน มาถึงก่อนเวลาบ่ายโมงตรงเล็กน้อยเกือบจะพร้อมกัน ด้วยความกระหายใคร่จะพบกันหลังจากที่ได้จากกันไปนาน ทันทีที่ได้พบ น้องสาวก็โผเข้ากอดพี่ชายแนบแน่น

"โหยย...แม่เสือ! รัดตัวพี่กระดูกแทบหัก!" สถาพรพูดปนหัวเราะ มือข้างหนึ่งโอบกอด อีกข้างยกขึ้นลูบหัวน้องสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"พี่ดูซูบผอมไปนะคะ ต่างจากเมื่อก่อนนี้เยอะเลย" รัชนีเงยหน้าขึ้นบอกกับพี่ชาย

"เหรอ ? ไม่รู้เลยนะเนี่ย ไม่ได้สังเกตสังกาตัวเองเลย"

"ไม่สนใจตัวเองเลยละสิพี่อะ ดูซิ หนวดเคราขึ้นเต็มเลย อย่างกะมหาโจร!" พูดแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาลูบคลำตามบริเวณใต้จมูกและคางของเขา

"มันก็ช่วยอำพรางตัวได้ประมาณหนึ่งอะ" เขาพูดยิ้มๆ

"เห้อ! ขี้เกียจละไม่ว่า! เดี๋ยวคอยดู คืนนี้ นีจะจัดการโกนให้เกลี้ยงทีเดียว!"

สถาพรหัวเราะ

"เอาเล้ย ตามสบายเลยจ้ะแม่เสือ!" ว่าแล้วก็เหลียวหน้าเหลียวหลังแล้วถาม "ไม่มีใครตามมาด้วยนะ ?"

"ไม่มีค่ะ นีลงมาคนเดียว บอกคุณพ่อว่าจะไปหาเพื่อนค่ะ ทำงานมามากแล้วเลยขอหยุดงานซักสองสามวัน"

"คุณพ่อไม่ว่าอะไรเหรอ ?"

"ไม่ว่าค่ะพี่ เวลานีทำงาน นีก็ทำเต็มที่อยู่แล้ว"

"อืม...จองห้องพักเรียบร้อยหรือยัง ?"

"เรียบร้อยค่ะพี่ แต่ยังไม่ได้เช็คอิน"

"โอเค...งั้น ตอนเช็คอิน ใช้ชื่อนีทั้งสองห้องเลยนะ!"

"ได้ค่ะ ทำไม ? ไม่อยากลงชื่อตัวเองเหรอ ?"

"ก็ไม่อยากน่ะสิ ต้องเป็นความลับ ให้ใครรู้ไม่ได้"

"ได้ค่ะได้ ไม่มีปัญหา ไปห้องอาหารกันเลยไหมคะ พี่กินอะไรมาหรือยัง ?"

"ยังเลย กำลังหิวจะชวนอยู่พอดี"

"งั้นไปกันค่ะ!"

ร้านอาหารซากุระ อยู่ไม่ไกลจากสวนดอกไม้นัก เดินทอดน่องกันประมาณห้านาทีก็ถึง ลักษณะตัวอาคารทั้งข้างนอกและภายในถอดแบบจีนมาอย่างเต็มร้อย ภายในกว้างขวาง เมื่อเดินเข้าไป พบห้องจัดเลี้ยงหรือจัดการประชุมขนาดใหญ่แยกออกไปทางซ้ายมืออีกหนึ่งห้องต่างหาก ในร้านอาหารซึ่งจริงๆต้องเรียกว่าภัตตาคาร แต่เจ้าของพอใจตั้งชื่อว่า "ร้านอาหารซากุระ" มีโต๊ะขนาดใหญ่นั่งได้โต๊ะละสิบคนจัดไว้หลายสิบที่ ลึกเข้าไปข้างใน มีเวทีดนตรีขนาดใหญ่หันหน้ามาทางประตูทางเข้า นักดนตรีชายคนหนึ่งกำลังบรรเลงอิเล็คโทน และนักร้องสาวจีนฮ่อหน้าตาหมวยเต็มที่สวมชุดกี่เพ้าน่ารักกำลังจับไมค์ร้องเพลงจีนเก่าๆ เพลงหนึ่งชื่อว่า "เหมยฮวา" ของอดีตราชินีนักร้อง "เติ้ง ลี่ จวิน"

สองพี่น้องเลือกโต๊ะตรงมุมห้องทางขวามือหลังจากเดินเข้าไป หลังจากพี่ชายนั่งหันหน้าเข้าหามุมห้อง ให้น้องสาวนั่งฝั่งตรงกันข้ามหันหน้าออก สั่งอาหารกับบริกรชาวจีนฮ่อในยูนิฟอร์มแบบจีนสีฟ้าเรียบร้อยแล้วก็เริ่มพูดคุยกัน ต่างฝ่ายต่างถามถึงเรื่องราวต่างๆที่ได้ประสบพบเจอมา คุยกันไป อาหารและเครื่องดื่มที่สั่งก็ค่อยๆทยอยมาจนครบ

เรื่องของรัชนีนั้นมีไม่มากนักและไม่มีอะไรหวือหวา ผิดกับของพี่ชายซึ่งมากมายสารพัดสารพัน ถึงแม้สถาพรจะเล่าอย่างสั้นๆ รวบรัดตัดตอน แต่ก็ฟังดูพิสดารมากอยู่ดีในความรู้สึกของผู้เป็นน้องสาว

"โห....ย้อนเวลาไปไกลตั้งสี่ห้าพันปี ทั้งอียิปต์โบราณ ทั้งเมืองคนบาปโซดอมโกโมร่าห์ แถมได้เมียอีกต่างหาก! พี่ใหญ่เรานี่ร้ายจริงๆเลย!" รัชนีพูดถึงเอวา "แล้ว ตอนนี้ พี่ให้เอวาอยู่ที่ไหนล่ะคะ ?"

"ก็จำเป็นต้องฝากไว้กับวันชนะ เพื่อนเก่าของพี่น่ะแหละ กับพรรคพวกของเขา ให้ช่วยกันดูแลหน่อย เพราะนางเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน อ่อนไหวด้วย"

"อยากเห็นหน้าจัง...เมื่อไรจะได้เจอตัวพี่สะใภ้ผู้มาจากอดีตน้อ ?"

"สักวันต้องได้เจอกันจนได้แหละน่า..."

"พี่ไปหลงรักเค้าได้ไงอะ ?"

"อืม...ไม่รู้สิ ทีแรกก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรหรอกนะ กะจะฟันแล้วทิ้งด้วยซ้ำไป!"

"น่าน......ลายเสือ!" พูดแล้วทำหน้าปั้นปึ่ง

สถาพรหัวเราะ แล้วเล่าต่อ "แต่ตอนที่จะแยกทางจากกัน พี่ถึงได้รู้สึก...แบบว่า..เหมือนกำลังจะเสียของรัก เหมือนสิ่งที่รัก กำลังจะหลุดลอยไป รู้สึกใจหาย พอคนสองกลุ่มกำลังแยกไปกันคนละทาง พี่ก็อดไม่ได้ ความรู้สึกมันแบบว่า เอ่อล้น จนทนไม่ไหว หยุดเดิน แล้วหันกลับไปตะโกนเรียกชื่อเขา"

"โหย......"

"แล้วเค้าก็หันกลับมามองพี่ ทำตาละห้อย...แค่นั้นแหละ พี่กวักมือเรียกเค้าแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวพี่เอง เค้าก็พยักหน้าแล้วหันไปคุยกับพ่อของเค้า จากนั้น พ่อของเค้าก็ประกอบพิธีแต่งงานสดๆ ตรงนั้นเลย"

"โอย....ซึ้งจัง!! ฟังแล้วอยากร้องไห้!!" คุณหมอและ ศ.จ. ทำตาสั่นๆเหมือนน้ำตารื้น "ดีใจจัง สุดท้าย พี่ใหญ่เราก็เป็นพระเอก!"

"หึ!" เขาแค่นเสียงออกจมูก "พี่มันร้าย เลวมาเยอะแล้ว แม่เสือเอ๊ย!"

"ถึงคราวต้องร้ายก็จำเป็นอะค่ะ! ยิ่งถ้าเป็นหน้าที่ๆต้องทำเพื่อชาติบ้านเมือง!" น้องสาวเริ่มโยงเข้าหาเรื่องการเมือง แล้วยิงคำถามใส่พี่ชายทันที "ยังไงเสียนายวันชนะเพื่อนเก่าของพี่กับพรรคพวก ก็เป็นฝ่ายกบฏอะ พวกเขาใจดี เป็นคนดี ก็ส่วนหนึ่ง แต่เป็นพวกกบฏ ต้องการล้มล้างรัฐบาลก็อีกส่วนหนึ่งนะพี่! ตกลงตอนนี้ พี่ยืนอยู่ข้างไหนคะ ???" เสียงหล่อนเข้มและจ้องตาพี่ชายเขม็ง

สถาพรจ้องตาน้องสาวอย่างไม่หวั่นเกรง และพูดช้าๆ

"ตอนนี้ บอกได้แต่ว่า อยู่ตรงกลาง! เพราะมันมีเรื่องประหลาด เรื่องที่ไม่ชอบมาพากล เกิดขึ้นกับพี่ บางอย่าง ที่พี่ได้พบเห็น มันไม่สอดคล้องกับบางอย่างที่พี่ได้รับรู้ จากเธอ!!"

รัชนีขมวดคิ้วแสดงความสงสัยอย่างยิ่งยวด

"บางอย่างที่พี่ว่าน่ะ คือเรื่องอะไรคะ ? เกี่ยวกับคุณพ่อใช่ไหม ?? เพราะพี่พูดแปลกๆนะ เมื่อคืนนี้อะ"

"ใช่!!" พี่ชายตอบเสียงเข้มหนักแน่น

"ไม่สอดคล้อง อะไร ยังไงคะ ??"

สถาพรหันไปมองซ้ายขวาและด้านหลัง เมื่อเห็นว่าโต๊ะรอบๆนั้นไม่มีคนนั่ง จึงยืนขึ้น ชะโงกหน้าเข้าไปหาน้องสาว และพูดช้าๆ เน้นๆ

(มีต่อครับ)