เป็นลูกคนเล็กเหมือนเป็นความหวังทั้งครอบครัวเลย การเข้าศึกษาต่อก็ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองเลือก ต้องมาเรียนคณะที่พ่อแม่อยากให้เรียน เราก็เรียนในตอนนั้นก็คิดว่าเรียนก็เรียนว่ะ เรียนให้จบๆไปอย่างน้อยไม่ได้ทำงานด้านที่เรียนจบมาก็ได้ปริญญาให้พ่อแม่ พ่อแม่ก็คงภูมิใจ แต่ทุกวันนี้ยิ่งเรียนอยู่ปีที่สูงขึ้น มันก็เรียนยากขึ้น วิชาเรียนเยอะขึ้น แล้วก็มีความเครียดพอสมควรเพราะว่าเราเองก็เรียนไม่ค่อยจะเก่งหรอกถูๆไถๆแต่ก็พยายามให้ได้เกรดเฉลี่ย3.00ขึ้นไปทุกเทอมมีลงมีขึ้นบ้างแต่เราก็คือพยายามแล้ว เราเองชอบเฮฮาปาร์ตี้ก็เหมือนเด็กวันรุ่นทั่วไป ดื่มบ้างเป็นครั้งคราว แต่เมื่อก่อนก็ยอมรับว่าดื่มหนัก อาจจะมีเพราะ1.อยู่หอพัก มีเพื่อน(เวลาปาร์ตี้เรามักจะอยู่กับเพื่อนมัธยมที่จบด้วยกันมามากกว่าเพื่อนมหาลัย จบมาด้วยกันเรียนคนละคณะ ใช้ชีวิตแบบไม่มีพ่อแม่คุม แต่เราก็มีความรับผิดชอบตัวเองอยู่นะ ทำอะไรก็นึกถึงพ่อแม่อยู่เสมอ เพราะโดนสอนมาแบบนั้น แต่ตอนนี้ที่ทำเรานอยด์ จิตตกก็ว่าได้มั้ง เมื่อก่อนที่ปิดเทอมมีบ้างที่บางเทอมไม่กลับบ้านอยู่หอพักตลอด ตอนนั้นติดเที่ยวมาก ยอมรับว่าคนไม่เคยเที่ยวพอได้เที่ยวมันก็ติด ตอนนั้นเหมือนเสพติดเลย จนมันก็ฉุดทำให้เราคิดได้ว่าควรจะเลิกทำแบบนี้  หรือไม่ก็เที่ยวให้น้อยลง นานๆที ซึ่งเราก็เลือกแบบนี้นานๆครั้ง แต่เหมือนทำดีมาร้อยครั้งคนกลับไม่จำ พี่สาว พ่อแม่เราก็ห่วงอันนี้เราเข้าใจ แต่คือเราก็อยากมีทางชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง เราก็รู้ว่าครอบครัวก็มักจะมองเราเป็นเด็กอยู่เสมอในสายตาพวกท่าน แต่ว่าบางทีก็ทำให้เราอยู่กรอบในเกณฑ์มากเกินไป ซึ่งเราไม่โอเคมากๆ เราไม่เคยนอกกฏเลยยอมรับแต่ก็มีนอกกรอบบ้าง เวลาเราอยากจะทำอะไรก็มักจะโดนห้ามตลอด ยิ่งนักคือเวลามีปัญหาเมื่อก่อนเรามักจะปรึกษาครอบครัวเสมอ แต่เหมือนยิ่งปรึกษาคำตอบที่ได้คือยิ่งกดดันตัวเราเข้าไปอีก เราเริ่มจะไม่อยากบอกครอบครัว เรามักจะปรึกษาเพื่อนมากกว่า
ใครเคยมีปัญหาแบบเราบ้างไหม?
จัดการความรู้สึกยังไง?
ทำยังไงให้ครอบครัวเข้าใจตัวเองแคร์เรามากกว่าแคร์พวกญาตทั้งหลายสายตาคนอื่นมากกว่าเราที่เป็นคนในครอบครัว