เรามักก็จะเห็นประโยคที่บอกว่าเป็นพี่คนโตต้องเสียสละให้น้องก่อนเสมอ แต่สำหรับเราเรารู้สึกว่าเราเป็นคนที่ต้องเสียสละอยู่เกือบทุกครั้ง

เรามีพี่1คน และเป็นลูกคนเล็ก ทุกๆวันนี้รู้สึกถูกลืมตลอดเลย พยายามไม่คิดแบบนั้นแต่ทุกการกระทำของคนในครอบครัวเหมือนให้พี่เราเป็นfirst priorityก่อนเสมอ เราอยากได้อะไรคนที่บ้านก็จะให้พี่ก่อนเสมอและบอกว่าให้พี่ไปก่อนพี่โตกว่า ส่วนเราไว้ทีหลัง หรือเวลาจะกินอาหารมื้อใหญ่ๆหรือกินเลี้ยงฉลองในวันสำคัญของเราก็มักจะบอกว่ารอกินตอนพี่เรากลับบ้านละกันจะได้กินพร้อมกัน เราก็พยายามคิดในทางที่ดีว่าจะได้กินพร้อมหน้าพร้อมตา แต่พอช่วงเวลาไหนเราไม่อยู่บ้านแต่พี่เรากลับบ้านเขาก็ไม่เคยนึกถึงเราเลย ไปกินโดยไม่จำเป็นต้องรอเรา หรือแม้แต่เราจะไปเรียนขับรถ คนที่บ้านออกเงินให้พี่เราแบบ100% แต่พอเป็นเราเขาบอกออกให้แค่50% ที่เหลือให้เราออกเอง ทั้งๆที่พี่เราก็ทำงานมีเงินแล้ยแต่เรายังเรียนอยู่ไม่มีรายได้ด้วยซ้ำ มันน่าน้อยใจมากสำหรับเรา รวมถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกมากมายที่เราสะสมมาตั้งแต่เด็ก แต่เราเป็นคนเก็บความรู้สึกไม่เคยพูดความรู้สึกเราไป เราก็พยายามปล่อยๆไป

กระทู้แค่อยากออกมาระบายความรู้สึกของตัวเองบ้าง และอยากรู้ว่ามีลูกคนเล็กคนไหนที่เป็นแบบบ้างไหม หรือเราเป็นคนที่คิดมากเกินไป🥹