ก่อนอื่นเลย ดิฉันได้หาอ่านข้อมูลของอาการเบื้องต้นแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากตัดสินใจไปพบแพทย์ เนื่องจากไม่เคยได้ปรึกษาหรือระบายเรื่องนี้ให้กับใครฟัง
ยังไม่เคยมีใครชี้ทางหรือให้คำแนะนำใดๆค่ะ
สิ่งที่ดิฉันเป็นคือดิฉันเป็นลูกคนเล็กค่ะ ครอบครัวของดิฉันอบอุ่นดีค่ะ แต่หลายครั้งตั้งแต่จำความได้ ฉันมักจะถูกเปรียบเทียบกะพี่ตัวเอง ซึ่งมันก็เป็นธรรมดาที่
บ้านที่มีพี่น้องนั้น บางคนอาจจะรู้สึกเช่นนี้ ซึ่งดิฉันคิดว่ามันเป็น1ปมในใจมาตั้งแต่ยังเด็ก และเริ่มสะสมขึ้นๆมาจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งเป็นวัยรุ่น อาการความหงุดหงิดฉุนเฉียว และโมโหร้ายยิ่งเพิ่ม ดิฉันมักจะร้องไห้กับตัวเองอยู่เสมอ  อยุ่คนเดียวยิ่งคิดวนถึงแต่เรื่องนี้ บางทีมันมากจนคิดจะทำร้ายตัวเอง ยิ่งเวลาพร้อมหน้าพร้อมตากัน ไม่รุ้ทำไมมันอยากออกมาอยู่คนเดียวเสมอ ซึ่งความน้อยใจต่างๆนาๆนี่เริ่มส่งผลต่อร่างกาย คือซึมลง ไม่อยากกินอะไร และนอนได้ทั้งวัน หลงๆลืมๆ ป่วยบ่อย บ่อยมากๆ และบางทีทำให้อะไรไปแล้ว ก็ลืมไปว่าทำสิ่งนั้นไปแล้ว ย้ำคิดย้ำทำ จนบางทีเวลาทำงานไปก็มีผิดพลาดบ่อยๆ (อาการเหล่านี้เป็นมาครึ่งปีแล้วค่ะ)
จริงๆแล้วรายละเอียดมีเยอะกว่านี้ ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องการทำงาน เรื่องแฟน แต่สิ่งที่ดิฉันคิดว่าเป็นสิ่งแรกที่ทำให้เป็นภาวะนี้คือเรื่องครอบครัว

ดิฉันรู้ดีว่าการเปิดใจพูดเรื่องนี้กับครอบครัว เป็นสิ่งที่ควรทำเป็นอย่างแรก แต่จะดีกว่ามั้ยถ้าฉันเก็บความรู้สึกนี้ไว้และปรับความคิดทุกอย่างด้วยตัวเอง ควบคู่กับการทานยาคะ? ขอคำแนะนำและข้อคิดเพื่อดึงสตืหน่อยค่ะ
นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ