ผมเป็นลูกชายคนเล็ก และเป็นลูกคนเดียวที่ต้องอยู่หอเพื่อเรียน
เหตุผลเพราะที่อยู่มันไม่มีที่ให้แม่ขายของ รายได้มันไม่ดีเท่าต่างจังหวัด
จึงตัดสินใจแม่ย้ายไปขายของในที่ที่ดีกว่า ผมเลยต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่นั้นมา

ปัจจุบันก็อายุจะ 24ปีแล้ว มันไวมากเลยนะ นี่ก็ผ่านไปมากกว่า7ปีแล้วที่ผมอยู่คนเดียวมาตลอด
หลังเรียนจบ ม.6 ก็ทำงานเลี้ยงตัวเอง ในแต่ละปีมีโอกาสได้เจอแม่แค่ 2-3 ครั้งต่อปีเอง

ตลอดเวลาหลายปีที่ผมอยู่คนเดียวที่นี่ ครอบครัวผม แม่ พี่ชาย น้า หลาน คุณย่า ทุกคนไปเที่ยวกันเป็นครอบครัวบ่อยมาก
และทุกครั้งที่เขาไปเที่ยวกัน อาจด้วยเพราะความที่แม่คิดถึงเราแหละ เขามักจะส่งรูปเที่ยวมาให้ดูเสมอ
เป็นรูปครอบครัวที่ถ่ายรูปกันพร้อมหน้าพร้อมตามาก นี่ก็มันหลายสิบครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้

ผมก็เข้าใจนะว่าเขาคิดถึงเราเลยส่งมาให้ดู แต่อีกใจหนึ่งมันก็รู้สึกเสียใจจัง
...ทำไม เราไม่เคยได้ไปเที่ยวแบบครอบครัว แบบนั้น แบบที่เขาส่งมาให้ดูเลย
เพราะเราทำงาน ทำงาน และทำงาน เอาแต่ทำงานอย่างเดียว ถ้าเราไม่ทำงานเราก็ไม่มีกิน
ไหนจะค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน ค่าหมอรักษาตัวเองอีก

บางครั้งก็แอบนอนร้องได้คนเดียวเสมอ....ทำไมเราต้องอยู่แบบนี้ อยู่คนเดียวแบบนี้ ใช้ชีวิตเดือนชนเดือนแบบนี้
...ความสุข มันหายไปไหนหมด...