ครอบครัวเรามีอยู่ 4 คน มีพ่อแม่ มีเรา มีพี่สาว ตั้งแต่จำความได้ พ่อมีเมียใหม่ แล้วแม่เราก็หนีไปอยู่หัวหิน ส่วนพี่สาวกับเราถูกเอามาเลี้ยงให้อาศัยอยู่กับย่ากับก๋ง ตลอดผ่านมา พ่อจะคอยส่งเงินค่ากิน ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายต่างๆมาให้ แล้วจะมาพบลูกๆอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น ต่อมาพี่สาวเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เราก็อยู่บ้านย่า วันๆเราเอาแต่เรียนแต่ทำงานบ้าน ไม่ค่อยได้คุยกับใคร เก็บตัวเงียบ ตลอดหลายปีจนเราอายุ 15 ปีช่วงกำลังจะจบ ม.3 เราโทรหาพ่อขอให้แม่มาอยู่กับเราได้เราหลังจบ ม.3 แล้ว พ่อก็โทรไปคุยกับแม่ให้ แม่ยอมย้ายกลับมาอยู่กับเรา หลังจากจบม.3 จริงๆ (ซึ่งตลอดระยะเวลาหลายปี เราหวังให้ครอบครัวกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนเดิม การที่แม่มาอยู่เราคิดว่าเป็นก้าวแรกที่ดีที่เราจะได้ครอบครัวอบอุ่นกลับมา)
แต่ไม่เป็นดั่งที่หวังเสมอไป แม่ตั้งเงื่อนไขกับพ่อว่าต้องมีเงินเบี้ยเลี้ยงให้แม่ใช้ส่วนตัวนะ 1000฿/4 วัน ซึ่งวันๆแม่ก็ซักผ้า ทำงานบ้าน อยู่บ้านตลอด ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรเพราะข้าวของแพงขึ้นตลอด แต่พอเริ่มมีคนแปลกๆมาบ้านเราก็รู้เลยว่า แม่ไปกู้เงินมาเพิ่มอีกแล้วต้องผ่อนดอกเบี้ยทุกวัน (คิดในใจถามตัวเองว่า ทำไมแม่เราต้องไปกู้เงินมาเพิ่มทั้งๆที่อยู่บ้านเฉยๆ เงินไม่พอใช้หรอ งั้นเราลองหางานพิเศษทำดูเพื่อดีขึ้น )
เราก็ทำงานพิเศษได้มาก็แบ่งให้แม่ แต่สำหรับแม่เงินก็ยังไม่พอใช้อยู่ดี เราให้แม่อาทิตย์ละ 1000 ถ้าของขายได้เยอะ แต่แม่ก็ไปกู้เงินมาเพิ่มสร้างหนี้เพิ่มอยู่ดี จนตอนนี้อยู่ด้วยกันมา 5 ปี เงินที่แม่ใช้ประจำวัน ได้เงินจากลูกๆต่างหากอีก ก็ยังไม่พอใช้
เราแต่งงานมีครอบครัวมีลูก เราก็ยังไม่ขาดตกบกพร่องในการดูแลแม่ให้เงินแม่ พาแม่เที่ยว พาแม่กินอาหารดีๆ แม่ก็มาช่วยเลี้ยงหลานดู Happy มีความสุขดี
แต่จนมาวันนี้ แม่มาช่วยเลี้ยงหลานเหมือนเคย แล้วเรากับสามีต้องไปส่งของให้ลูกค้า แม่เลยขอให้แวะไปหาพ่อเพื่อขอเงินมาใช้จ่ายส่วนนึงหน่อย (ซึ่งช่วงนี้งานที่พ่อทำ งานน้อยมาก บางวันพ่อต้องไปเก็บของเก่าขาย เพื่อเอาเงินมาหมุนใช้ในครอบครัว) เราส่งของเสร็จก็ไปหาพ่อตามที่แม่ขอ พ่อก็มาปรึกษาเรื่องเงินทองว่าเงินขาดมือเพราะขาดน้อย ต้องช่วยประหยัดกันหน่อย เราเข้าใจพ่อดี แต่พอมาพูดกับแม่ แม่กลับไม่เข้าใจ ร้องขอจะเอาเงินให้ได้ ทั้งเราทั้งสามีงานเงินก็ชอตเหมือนกันก็พยายามอธิบาย แต่แม่ไม่ฟัง เราเครียดมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจสถานการณ์การเงินตอนนี้บ้าง แม่เอาแต่บ่นๆจะเอาแต่เงินท่าเดียว จนตกมืดแม่ตัดสินใจจะขอกลับบ้านเกิด เราก็กัดฟันเอาเงินเท่าที่มีเอาไปให้แม่ แต่แม่กลับบอกว่า "ไม่เอาเงิน พรุ่งนี้จะไปแล้ว ดูแลตัวเองและลูกดีๆละกัน" เราเสียใจ สับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เราไม่มีเหตุผลแบบนี้ จู่ๆความคิดในสมองก็คิดขึ้นมาว่า
" แม่เคยพูดว่ารักหลาน รักลูก รักครอบครัวมาก แต่ที่เราเห็นวันนี้คือเขารักตัวเขาเองแน่ๆ พอเงินไม่ได้ก็จะทิ้งลูกหลานไป เรารู้สึกแย่มาก จนความรู้สึกเราคิดมานานหลายหนมันผุดขึ้นมาในสมอง แต่เราก็คุยกับสามีทุกครั้งว่า แม่คนนี้ไม่เหมือนคนที่ดูเป็นแม่จริงๆเลย เหมือนผู้หญิงที่โดนจ้างให้มาเป็นแม่ซะมากกว่า เพราะแม่ร้องจะเอาเงินอย่างเดียว แต่อีกใจเราก็คิดเสมอว่าแม่ก็คือแม่ "
จนตอนนี้เรานอนไม่หลับ สับสน รู้สึกแย่ เรื่องที่แม่ทำกับเราแบบนี้ คิดจะเอาแต่เงินแบบนี้ เราเครียดมากทำอะไรไม่ถูก
ตั้งแต่เด็กจนโตเราคิดเสมออยากได้ครอบครัวที่อบอุ่น อยากได้ชีวิตครอบครัวสุขสันต์ที่อยู่พร้อมหน้า แต่แล้ววันนี้ผู้หญิงคนนึงที่เราเรียกว่าแม่ เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ขอ ก็จะหนีทิ้งลูกหลานไว้เบื้องหลัง ความคิดของเราตอนนี้สับสนและไม่เข้าใจว่าทำไม?
"เงิน กับ ลูกหลาน ทำไมแม่เราถึงเลือกเงินมากกว่าครอบครัวที่มีความสุข"
"เงิน กับ ลูกหลาน" สำหรับคนบางคนทำไมเงินสำคัญกว่า?
แต่ไม่เป็นดั่งที่หวังเสมอไป แม่ตั้งเงื่อนไขกับพ่อว่าต้องมีเงินเบี้ยเลี้ยงให้แม่ใช้ส่วนตัวนะ 1000฿/4 วัน ซึ่งวันๆแม่ก็ซักผ้า ทำงานบ้าน อยู่บ้านตลอด ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรเพราะข้าวของแพงขึ้นตลอด แต่พอเริ่มมีคนแปลกๆมาบ้านเราก็รู้เลยว่า แม่ไปกู้เงินมาเพิ่มอีกแล้วต้องผ่อนดอกเบี้ยทุกวัน (คิดในใจถามตัวเองว่า ทำไมแม่เราต้องไปกู้เงินมาเพิ่มทั้งๆที่อยู่บ้านเฉยๆ เงินไม่พอใช้หรอ งั้นเราลองหางานพิเศษทำดูเพื่อดีขึ้น )
เราก็ทำงานพิเศษได้มาก็แบ่งให้แม่ แต่สำหรับแม่เงินก็ยังไม่พอใช้อยู่ดี เราให้แม่อาทิตย์ละ 1000 ถ้าของขายได้เยอะ แต่แม่ก็ไปกู้เงินมาเพิ่มสร้างหนี้เพิ่มอยู่ดี จนตอนนี้อยู่ด้วยกันมา 5 ปี เงินที่แม่ใช้ประจำวัน ได้เงินจากลูกๆต่างหากอีก ก็ยังไม่พอใช้
เราแต่งงานมีครอบครัวมีลูก เราก็ยังไม่ขาดตกบกพร่องในการดูแลแม่ให้เงินแม่ พาแม่เที่ยว พาแม่กินอาหารดีๆ แม่ก็มาช่วยเลี้ยงหลานดู Happy มีความสุขดี
แต่จนมาวันนี้ แม่มาช่วยเลี้ยงหลานเหมือนเคย แล้วเรากับสามีต้องไปส่งของให้ลูกค้า แม่เลยขอให้แวะไปหาพ่อเพื่อขอเงินมาใช้จ่ายส่วนนึงหน่อย (ซึ่งช่วงนี้งานที่พ่อทำ งานน้อยมาก บางวันพ่อต้องไปเก็บของเก่าขาย เพื่อเอาเงินมาหมุนใช้ในครอบครัว) เราส่งของเสร็จก็ไปหาพ่อตามที่แม่ขอ พ่อก็มาปรึกษาเรื่องเงินทองว่าเงินขาดมือเพราะขาดน้อย ต้องช่วยประหยัดกันหน่อย เราเข้าใจพ่อดี แต่พอมาพูดกับแม่ แม่กลับไม่เข้าใจ ร้องขอจะเอาเงินให้ได้ ทั้งเราทั้งสามีงานเงินก็ชอตเหมือนกันก็พยายามอธิบาย แต่แม่ไม่ฟัง เราเครียดมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจสถานการณ์การเงินตอนนี้บ้าง แม่เอาแต่บ่นๆจะเอาแต่เงินท่าเดียว จนตกมืดแม่ตัดสินใจจะขอกลับบ้านเกิด เราก็กัดฟันเอาเงินเท่าที่มีเอาไปให้แม่ แต่แม่กลับบอกว่า "ไม่เอาเงิน พรุ่งนี้จะไปแล้ว ดูแลตัวเองและลูกดีๆละกัน" เราเสียใจ สับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เราไม่มีเหตุผลแบบนี้ จู่ๆความคิดในสมองก็คิดขึ้นมาว่า
" แม่เคยพูดว่ารักหลาน รักลูก รักครอบครัวมาก แต่ที่เราเห็นวันนี้คือเขารักตัวเขาเองแน่ๆ พอเงินไม่ได้ก็จะทิ้งลูกหลานไป เรารู้สึกแย่มาก จนความรู้สึกเราคิดมานานหลายหนมันผุดขึ้นมาในสมอง แต่เราก็คุยกับสามีทุกครั้งว่า แม่คนนี้ไม่เหมือนคนที่ดูเป็นแม่จริงๆเลย เหมือนผู้หญิงที่โดนจ้างให้มาเป็นแม่ซะมากกว่า เพราะแม่ร้องจะเอาเงินอย่างเดียว แต่อีกใจเราก็คิดเสมอว่าแม่ก็คือแม่ "
จนตอนนี้เรานอนไม่หลับ สับสน รู้สึกแย่ เรื่องที่แม่ทำกับเราแบบนี้ คิดจะเอาแต่เงินแบบนี้ เราเครียดมากทำอะไรไม่ถูก
ตั้งแต่เด็กจนโตเราคิดเสมออยากได้ครอบครัวที่อบอุ่น อยากได้ชีวิตครอบครัวสุขสันต์ที่อยู่พร้อมหน้า แต่แล้ววันนี้ผู้หญิงคนนึงที่เราเรียกว่าแม่ เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ขอ ก็จะหนีทิ้งลูกหลานไว้เบื้องหลัง ความคิดของเราตอนนี้สับสนและไม่เข้าใจว่าทำไม?
"เงิน กับ ลูกหลาน ทำไมแม่เราถึงเลือกเงินมากกว่าครอบครัวที่มีความสุข"