สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.ปลายคนนึงที่รู้สึกว่าไม่มีใครรักและเข้าใจเราสักคน เราก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร เรามักจะโดนดุโดนว่าอยู่บ่อยๆว่าเราไม่ทำอะไรเลย ว่าเราไม่รู้จักหน้าที่ ทั้งๆที่เราก็ทำอยู่ทุกวัน มันเครียดมากนะ พอมากับน้องของเรา พอน้องเราไม่ไม่ยอมทำ เค้าก็จะบอกให้เราเป็นคนทำแทนน้อง เพราะน้องเหนื่อย คือเราก็เหนื่อยเหมือนกันนะเราก็เรียนหนักเหมือนกันกับน้อง ต่างกันแค่น้องเรียนโรงเรียนประจำกลับมาวันศุกร์-เสาร์
  แล้วก็พ่อเราเหมือนกัน เราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงปฎิบัติกับเราไม่เหมือนกันกับน้อง เราน้อยใจหลายรอบมากนะเรื่องนี้ หรือเป็นเพราะเราประจบคนไม่เป็น เรากับพ่อจะทะเลาะกันบ่อยมากค่ะส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องน้อง ยกตัวอย่างก็เรื่องที่น้องลืมกุญแจล้อกเกอร์ไว้ที่บ้าน เลยโทรมาบอกให้พ่อขับรถไปให้ เราก็แค่บ่นน้องไปว่าทำไมไม่เชคของเลย แล้วนี่จะให้พ่อขับไปให้ยังไงอยู่ตั้งชลบุรี แค่นี้แหละค่ะพ่อหันมาว่าเราเลย พูดอารมณ์แบบแขวะว่าเราไม่เคยลืมของเลยนะอะไรประมาณนี้ เราเคยลืมจริงค่ะงานสำคัญด้วยงานกลุ่ม แต่เราโดนพ่อด่าและหงุดหงิดใส่เลย ไม่เหมืนกันกับน้องท่พ่อจะพูดดีๆด้วย
  และแม่อีก เราซึ่งเรียนอยู่ใกล้บ้านแม่(แม่เรากับพ่อแยกทางกันค่ะ)เราก็จะแวะไปเยี่ยมแม่บ้าง แต่ทุกครั้งที่ไปเค้าก็จะถามแต่เรื่องของน้องเราตลอด มันทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่เคยเป็นห่วงเราบ้างเลยหรอ ทำให้เรานึกย้อนไปในอดีตเวลาเราอยากได้อะไรเราก็ไม่เคยได้สักอย่าง แต่น้องกลับได้ แม่เราซื้อเสื้อมา2ตัว ต่างกันแค่สี เราเลือกสีนี้ แต่น้องก็อยากได้สีนี้ แม่ก็บอกให้เราให้น้องไป คือเราก็เข้าใจนะว่าเค้าคงเห็นเราโตกว่า เสียสละให้น้องบ้าง แต่คือจนโตมานี่เราก็เสียสละให้มาหลายอย่างแล้วนะ แต่ทำไมคนในครอบครัวถึงมองว่าเรายังเห็นแก่ตัวอยู่ เราเคยน้อยใจคนในครอบครัวมากๆถึงขั้นเคยคิดสั้นว่าจะกระโดดลงมาจากชั้นสองของบ้าน แต่อีกใจนึงก็กลัวเพราะเป็นเด็กเลยได้แต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น เวลาเรารู้สึกเสียใจเราจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปร้องในนั้น เพราะกลัวคนในบ้านจะหาว่าเราเรียกร้องความสนใจ ทุกวันนี้เราอึดอัดมากนะ ไม่ว่าจะทำอะไรเราก็ผิดเสมอ จนมันทำให้เราเป็นพวกเก็บตัว ไม่ค่อยพูดกับคนในบ้าน ส่วนใหญ่มีอะไรก็ปรึกษากับเพื่อน เพราะเวลาเราปรึกษากับคนในบ้านเค้าก็จะบอกว่าเราคิดมากไปเอง หรือไม่ก็ว่าเรากลับมา