สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องอยากปรึกษา พอดีเราน้อยใจเเฟนรู้สึกว่าเเฟนไม่มีเวลาให้เราเลย ทั้งๆที่เราเองก็ไม่มีเวลา เเต่เราพยายามหาเวลาให้เค้า เมื่อก่อนเรายอมรับนะว่าเราชอบอยู่คนเดียวมากๆ เเต่พอมีเค้าเข้ามาเเล้ว เราไม่อยากอยู่คนเดียวเลยค่ะ เราจะรู้สึกเคว้งหรือเหงามากกว่าปกติ เเต่เค้ากับไม่หาเวลาเลยทั้งๆที่เมื่อก่อน ก่อนจะคบเค้ามีเวลาให้เรามากกว่านี้ เรารู้ว่าเค้ามีงานเยอะ เราก็เข้าใจเเล้วปล่อยผ่าน จนกระทั่งเรารู้สึกว่าเค้าไม่ให้เวลาเราเลย เราได้เจอกันเเค่ช่วงเวลาสั้นๆไม่ได้นอนด้วยกันเหมือนเเต่ก่อน เมื่อก่อนเราชอบอยู่คนเดียว เค้าก็ขอมานอนด้วย เเต่ตอนนี้กับเป็นเราเองที่ขอให้เค้ามาเเต่เค้าบอกว่าไม่มีเวลาเลยไว้วันหลัง เดี๋ยวนี้ไม่ว่าเราจะชวนอะไรเรามักจะรู้คำตอบอยู่เเล้วเสมอ เเต่เราก็เลือกที่จะถาม เพื่อที่จะรู้คำตอบของเค้าที่เเท้จริง จนกระทั่งเราน้อยใจเอามากๆ เราเเค่อยากรู้ว่า คนที่อยากมีเเฟนจริงๆเนี่ย ต้องควรเสียสละเวลาส่วนตัวของตัวเองมาให้เเฟนบ้างใช่ไหมคะ? แต่ก็ใช่ว่าให้เวลาส่วนตัวของเราให้เเฟนจนหมด เเต่เเค่เสียสละบ้างเล็กน้อยให้เเฟน แทนที่จะอยู่คนเดียวก็มาอยู่กับเเฟน ทำทุกอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ทำให้ความสัมพันธ์ยาวนานขึ้น หรือจริงๆเเล้วการอยู่คนเดียวของเค้ามีความสุขมากกว่าการอยู่ด้วยกันกับเราคะ? เค้าถึงไม่ยอมเสียสละความเป็นส่วนตัวของตัวเองให้เราบ้างเลย คนสองคนความรู้สึกไม่เท่ากันจริงๆหรอคะ  หรือจริงๆเเล้วเรางี่เง่าเองต้องการมากเกินไป? จริงๆเราเองก็น้อยใจทุกครั้งที่รู้สึกว่าเค้าไม่ให้เวลาเราเลย เราเลยเลือกที่จะเงียบเเล้วเก็บไว้ ไม่พูดออกมา พอเราไม่ได้พูดมันทำให้เราหงุดหงิดเเล้วไม่อยากคุยกับเค้าทำให้เกิดความสัมพันธ์ที่อึดอัด เราไม่พูดเค้าไม่พูด เค้าเลยทีกมาบอกกับเราว่าห่างกันสักพัก อันนี้เรียกว่าแก้ไขปัญหาหรือหนีปัญหา ทำไมเค้าถึงไม่เข้าใจเราเลยคะ เเรกๆเค้าทุ่มเทหลังๆเวลาที่เราน้อยใจมากๆเค้าก็ไม่รู้เค้าก็มาหนีปัญหาเเล้วก็ทิ้งเราไปเเบบง่ายๆ ง่ายกว่าตอนที่ได้มา เราไม่รู้ว่าเค้าเห็นความรู้สึกของเรามีค่ามากน้อยเเค่ไหน ยอมรับเลยว่าเเรกๆเราไม่ได้สนใจเค้ามากนัก เเต่พอได้คุยได้รู้จักเรากับรักชอบในทุกๆอย่างที่เป็นเค้า เเต่เค้ากับเปลี่ยนไปในเวลาไม่นาน เปลี่ยนไปในทางที่ไม่ได้เเย่มาก ไม่ได้มีใครอื่น เเต่ไม่มีเวลาให้เราเหมือนเดิมไม่เหมือนกับตอนที่ได้เรามาเลย🙂 อย่างนี้เราควรจะรู้สึกยังไงดีคะ? น้อยใจก็ต้องเเกล้งเป็นยิ้ม เก็บความรู้สึกน้อยๆเอาไว้ในใจ พูดไปก็กลัวเค้ามาขอเลิกอีก กลายเป็นคนที่ต้องเเกล้งยิ้ม เพื่อที่ให้เค้าอยู่กับเราไปนานๆๆ ต่อให้น้อยใจว่าเค้าไม่มีเวลาก็ต้องเก็บไว้ข้างใน ยังงี้เราควรจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ? เราอยากให้เค้ามีเวลาให้เราเหมือนเดิมเราควรต้องทำยังไงคะ?