ไม่รู้จะอธิบายความทรมานนี้ยังไง จนถึงตอนนี้ยังร้องไห้ไม่หยุดแล้วก็ตอบคำถามตัวเองไม่ได้ด้วยว่าร้องเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะไม่มีเหตุผล แต่เพราะเหตุผลมันเยอะจนเราแยกออกมาอธิบายไม่ถูก เราเจอเรื่องแย่ๆมาทุกวันแล้วเราไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้ เราอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เราบอกความรู้สึกนี้กับใครไม่ได้ อยากตายก็ตายไม่ได้ เรากลัวว่าคนรอบข้างเราจะเสียใจ แต่การใช้ชีวิตอยู่แบบนี้มันฝืนตัวเองมากจริงๆ ช่วยให้กำลังใจเราหน่อยได้ไหมคะ ถึงจะไม่มีความกล้าที่จะบอกออกมาว่าเราไปเจออะไรมาบ้าง แต่ถ้าเราขอกำลังใจจากคนที่ไม่รู้จักโดยที่ไม่มีเหตุผลอะไร จะมีใครให้เราได้ไหมคะ ช่วยทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ไหมคะ เราทุกข์ทรมานมากจริงๆ