....คือเรารู้สึกเบื่อมากๆ ท้อแท้ ไม่อยากคุยกับใคร ทุกวันนี้เราไม่อยากทำอะไรเลย เก็บตัวอยู่ในห้องแทบทั้งวัน พอพ่อแม่พูดอะไรหน่อยมันรู้สึกอัดอั้น
ต้องไปแอบร้องไห้ตลอด ในหัวมันมีเรื่องให้คิดไม่หยุด อีกทั้งความโดดเดี่ยวเหมือนไม่มีใครเข้าใจ
ครอบครัวก็ยิ่งทำให้เรากดดันและเครียดมากกว่าเดิม  เราเหมือนล้มเหลวทุกด้านที่ไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย ทั้งที่ในสายตาคนอื่นเราดูเป็นเด็กดีมาก เชื่อฟัง เกรดดี มาโดยตลอด แต่เราก็ดูเป็นคนนิ่งๆไม่ค่อยพูดอยู่ดี
    .....ถ้าถามว่าความรู้สึกพวกนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่
เราว่าเป็นมานานอาจจะหลายปีแล้วแหละ เหมือนมันสะสมๆ แต่เราเก็บมันไว้เพราะเราคิดว่าเราอดทนได้ แถมยังคอยให้คำปรึกษาคนอื่นด้วยซ้ำ จนมาถึงช่วงปิดเทอมนี่แหละที่มันไม่ไหวกับตัวเองจริงๆ เหมือนทุกอย่างมาถึงขีดสุดอ่ะ
.....ปัจจัยคงมาจากการที่เราฝืนทั้งสภาพแวดล้อม
การเรียน สังคม คือมันไม่ใช่สิ่งที่เราเลือกเลยแต่เราก็ได้แต่ฝืนยิ้ม อดทนอยู่กับมัน แต่เราไม่ชอบเรย ทั้งทนเรียน ทนอยู่ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเราพยายามทำทุกอย่างให้มีความสุขไปกับมันนะ
แต่คนเราจะฝืนสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองได้นานแค่ไหน
...อีกทั้งคำพูดให้กำลังใจ คำปลอบใจในครอบครัวซึ่งไม่เคยมี ทั้งยังมีแต่ความกดดัน
เราเจ็บมากนะกับคนที่เหมือนเข้าใจเรามากที่สุดแต่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ทั้งที่เราเป็นคนอดทน
เข้มแข็งมาก มีแง่คิด มุมมองแง่ดี มีเหตุผลมาโดยตลอดนะ
****เราจึงคิดว่าเราอยากไปพบจิตแพทย์ เพราะเราไม่ไหวแล้ว เราว่าพ่อแม่เราดูออกนะว่าเราไม่มีความสุขเลย แต่ก็ปล่อยไป ไม่สนใจอะไรเลย
เหมือนทุกๆเรื่องที่ผ่านมา
....เราไม่รู้จะบอกพ่อกับแม่ยังไงดี ว่าเราอยากไปพบจิตแพทย์
....วันนี้เป็นวันเกิดเราด้วยนะ22 เมษายน แต่เป็นปีแรกที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีความสำคัญ ไม่มีทำบุญ ไม่มีเลี้ยงฉลอง หรือแม้กระทั่งคำอวยพรจากคนในครอบครัว คือเอาจริงๆเราไม่ได้ต้องการอะไรนะ เราแค่อยากได้กำลังใจบ้างไง
ตอนนี้เราก็ได้แต่อยู่ในห้องแล้วน้ำตาใหลซึมๆ
แต่จะทำยังไงได้เนาะ555 โคตรทรมานเลย