อาการของเราคือ จะวอกแวกตลอดเวลา ไว้ต่อสิ่งเร้ารอบข้างมาก สมาธิถูกดึงดูดจากสิ่งรอบข้างได้ง่ายมากๆ บางทีมีคนพูดอยู่ต่อหน้า เราก็ฟังเค้าแต่ใจเราชอบลอยไปอยู่ที่อื่น รู้ตัวอีกทีคนตรงหน้าก็พูดจบประโยคแล้ว เรามักจะไม่รู้ตัวและควบคุมตัวเองไม่ได้ เราไม่สามารถจดจ่ออะไรนานๆได้  จะไม่สามารถทนทำสิ่งๆใดสิ่งๆนึงให้เสร็จได้ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำสิ่งที่ไม่ชอบ ยิ่งกว่าคนปกติเป็น10เท่าตัว เวลาที่ต้องทนทำ จะรู้สึกหงุดหงิด กระสับกระส่าย ไม่มีสมาธิ พ่วงกับอาการวอกแวกด้วย เรียกได้ว่าต้องใช้พลังงานชีวิตเยอะมาก กับสิ่งๆนึงที่ไม่ได้ชอบหรือสนใจ แต่ตรงกันข้าม ถ้าเป็นสิ่งที่เราชอบหรือสนใจ เราไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย สามารถทำออกมาได้ดีอีกด้วย และสมาธิสูงมากชนิดที่ฟ้าผ่า สมาธิก็ไม่มีหลุด
  จับใจความอะไรไม่ค่อยได้ ฟังอะไรหรืออ่านอะไร ก็ต้องอ่านซ้ำหรือฟังซ้ำ บางที ประโยคข่าวแค่ข้อความเดียว เราต้องอ่านซ้ำเป็น10รอบ กว่าจะเข้าใจ ทำให้ในเวลาเรียน เรามักเรียนไม่ทันเพื่อน หัวไม่ไปตามที่ครูสอน
  ชอบยุกยิกอยู่ตลอดเวลา มือกับขาอยู่ไม่เป็นสุข จะชอบเขย่าขา และเขี่ยของบนโต๊ะ
  เบื่อง่าย เช่น บางทีจะตั้งใจอ่านหนังสือ เลยสือหนังสือมาอ่าน แต่พอผ่านไปแค่วันเดียวก็เบื่อแล้ว พอเบื่อก็ไม่สามารถทนอ่านต่อได้ ทำให้เราดูเหมือนคนหยิบโยงไม่เอาใจใส่ ดูไม่จริงจังกับอะไรสักอย่าง
  หงุดหงิดง่าย อารมณ์ขึ้นลงไวมาก เหมือนคนเป็นประจำเดือนอยู่ตลอดเวลา อะไรนิดหน่อยก็อารมณ์ขึ้นแล้ว ยิ่งเจออะไรที่เราไม่ชอบ เช่น เสียงที่เราไม่ชอบ เราก็จะหลุดด่าหรือหลุดโวยวายออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนไฟที่ยังไม่ดับแล้วเอาฟางไปใส่ พอได้สติเราก็มักจะรู้สึกผิด และอับอายกับสิ่งที่ทำลงไป มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานและครอบครัวอยู่บ่อยๆ
  อดทนรออะไรนานๆไม่ได้ เวลาที่ต้องทนรอ ก็จะรู้สึกหงุดหงิดกระสับกระส่าย อยู่ไม่เป็นสุข
  รู้สึกก็กระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเวลาต้องอยู่เฉยๆ จะอยู่ไม่สุขรู้สึกหงุดหงิดมาก
  ทำงานผิดพลาดบ่อย เป็นทุกวันเลย
  ความคิดในหัวฟุ้งเป็นก้อน เวลาต้องพูดอะไรที่เราไม่ได้ทันเตรียมตัว ความคิดเราจะไม่เรียง มันจะฟุ้ง นึกคำไหนได้ก็พูดคำนั้น เลยทำให้เราพูดไม่รู้เรื่อง พูดวนไปวนมา
  ชอบผลัดวันประกันพรุ่ง
  ชีวิตเรายุ่งเหยิงมาก ไม่มีอะไรเป็นระเบียบสักอย่าง ห้องก็รก หนังสือก็ดองไว้อ่านไม่จบสักที เรียงลำดับความสำคัญในชีวิตไม่ได้ มักหมดเวลาไปกับอะไรที่ไม่สำคัญ ไม่จำเป็น และไม่มีประโยชน์
   เราไปพบจิตแพทย์มาแล้ว แต่เราไม่ได้เตรียมตัวหรือจดบันทึกอาการเอาไว้เลย กลายเป็นว่าเรานึกอาการไม่ออก บวกกับเราพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ทำให้เราอธิบายอาการให้จิตแพทย์ฟังไม่ครบ จิตแพทย์ยังวินิจฉัยไม่ได้ว่าเราเป็นโรคอะไร แต่เค้าให้ยามากินดูอาการ แล้วนัดเราอีกรอบ รอบนี้เราจะได้วัดไอคิวและได้คุยกับนักจิต เลยเขียนอาการลงพันทิปเอาไว้ เพื่อมีใครที่จะพอให้คำแนะนำได้