จขกท. อายุ 26 ปี เป็นโรคซึมเศร้ามา 8 ปีเต็ม
ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยมีคนเข้าใจในโรค เลยหยุดทานยา
เพราะหลายๆคนชอบบอกว่าอย่าคิดมากสิ นั่งสมาธิสิ อย่าเครียด อย่าอ่อนแอ นู่นนี่
หลังจากนั้นมา อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นพยายามฆ่าตัวตาย
พอผ่านมาได้ รู้สึกกลัวตัวเอง เลยกลับไปรักษาอีกครั้ง ทานยาต่อเนื่องมาตลอด
นอนหลับบ้าง ไม่หลับบ้าง น้ำหนักขึ้นๆลงๆ เมื่อต้นปี น้ำหนักลงจนเหลือ 45-47 ประมาณนี้
แต่ล่าสุดภายในเวลา 2เดือน น้ำหนักขึ้นมา 13 กิโล ตอนนี้หนัก 60 แล้ว
บางวันนอนไม่ได้เลย ไม่นอน 3 วันติดกัน รู้ว่าร่างกายแย่มาก จนเลือดกำเดาไหล
อยากหลับ ปิดไฟนอน งดเล่นโทรศัพท์ แต่ก็อยู่แบบนั้นยันเช้า
หมอให้ยานอนหลับ ก็ไม่หลับ ทั้งๆที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรให้คิด แต่กลับรู้สึกอยากตายทุกๆวัน
งานการไม่อยากทำ แต่ฝืนใจทำให้ผ่านไปวันๆ จนคนรอบข้างเครียดไปหมด
เรารู้สึกได้ว่าทำให้ทุกคนเป็นห่วง เลยพยายามทำตัวร่าเริงปกติ
ไม่อยากให้ใครรับรู้ในโลกสีดำของเรา แต่พออยู่คนเดียว อาการกลับแย่ลงมากๆ
พยายามหาอะไรทำ แต่ทุกวันนี้กำลังใจจะอยู่บนโลกยังไม่มี บางทีเห็นคนมีความสุข
เรากลับมีความสุขมาก ยินดี จนร้องไห้ออกมา จนงงตัวเองว่าร้องไห้ดีใจกับเขาทำไมขนาดนี้
ตอนนี้อะไรที่ชอบกลับไม่ชอบ งานอดิเรกหลายๆอย่างที่เคยชอบทำ กลับเบื่อไปหมด
ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอะไร ไม่ได้เศร้า ไม่ได้ทุกข์ ว่างเปล่า ทรมาน หาเหตุผลไม่ได้
ทรมานตรงที่ไม่สามารถอธิบายให้ใครเข้าใจในความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้เลย ได้แต่ฝืนทำตัวปกติไปเรื่อยๆ

ในที่สุดวันที่ทนไม่ไหวก็มาถึง เรารู้สึกว่า พอละ พอกันทีกับโลกใบนี้ บ่ายโมงวันที่ 2 ตุลาที่ผ่านมา
เราอยู่ที่ทำงาน เดินไปนั่งในรถ ไม่ได้สตาร์ทรถ ปิดกระจก ล็อคประตู พยายามหลับ แล้วเราก็ทำสำเร็จ
เราหลับ แต่รู้สึกตัวเองทีอยู่ที่ รพ. พี่ๆที่ทำงานปั๊มหัวใจเรามาตลอดทางตอนพาส่ง รพ.
แฟนมาเจอ เรานอนอยู่ในรถ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เลยเอาเหล็กมาทุบกระจกรถ
แล้วพาส่ง รพ. ตอนนั้นทุกคนคิดว่าเราตายไปแล้ว เพราะไม่หายใจแล้ว เกือบ 2 ชั่วโมงในรถที่ปิดทุกอย่าง
ฟื้นขึ้นมาเลือดเต็มตัวไปหมด เพราะถูกเศษกระจกบาดตามตัว เบลอๆ  หายใจไม่ค่อยออก เจ็บซี่โครงมากๆ
ตอนนั้นโกรธที่ทำไมไม่ตาย พอผ่านช่วงนั้นมา ระหว่างนอนอยู่โรงพยาบาล เรามาย้อนคิด
แต่ก่อนสมัยเรียน เราเป็นคนที่ร่าเริงมากๆ มองโลกในแง่บวกที่สุด การฆ่าตัวตายไม่มีทางเกิดขึ้นในชีวิตแน่นอน
วางแผนอนาคตที่มีความสุข คิดทำนู่นทำนี่ ชอบทำให้คนรอบข้างมีความสุข
จนใครมีปัญหาชีวิตมักจะมาปรึกษาและเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นมาตลอด ให้กำลังคนอื่นเก่ง
สร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบตัวเสมอ ไม่ค่อยเครียดกับอะไรเลย ไม่เคยเกลียดใครเลยด้วยซ้ำ บ้าๆบอๆ
แต่กาลเวลาผ่านไป พรากเราคนนั้นจากไป เราไม่รู้ว่าตลอดกาลไหม ไม่รู้ว่าเราเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหน
แต่ตอนนี้ ทรมานกับความรู้สึกที่ไม่รู้จะจบลงยังไง จะมีทางหายขาดไหม

เราอยากฝากทุกๆคนที่ไม่ว่าจะเครียด หรือมีปัญหาอะไร บางทีไม่ต้องรอให้ถึงกับเป็นโรค
หรือคนใกล้ตัวมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปจากเดิม พาไปพบแพทย์ หรือคอยอยู่ข้างๆเค้า
เราไม่เคยขอให้ใครเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นเลย เราเชื่อว่าคนที่เป็นแบบเราต้องการแค่คนที่พร้อมจะรับฟังเท่านั้นเองค่ะ

เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังสู้กับตัวเองอยู่นะคะ เราต้องฆ่ามันให้ได้ อย่าให้โรคนี้มาฆ่าเราค่ะ ♥