สวัสดีค่ะทุกคน เราอายุ 18 ปีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้าเพราะที่บ้าน เคยพยายามฆ่าตัวตายจนเข้ารพ.

เรื่องมันเริ่มจาก เราอาศัยอยู่กับตายายมาตั้งแต่เด็กค่ะ แต่เราเรียกเขาว่าพ่อกับแม่ พ่อรักเรามากค่ะ อยากได้อะไรก็ได้ ไม่เคยตี ตอนเราเข้ารพ.ก็เป็นคนมานั่งเฝ้าเราจนเช้าไม่ได้นอน

แต่กับแม่เราไม่ใช่ค่ะ เราอยู่กับแม่มากกว่าพ่อ หมายถึง เราคุยกันมากกว่า นอนด้วยกัน ไปนู่นนี่ด้วยกันมากกว่า แม่เราเป็นคนอารมณ์รุนแรงค่ะ เราโดนตบตี ด่าทอมาตั้งแต่เด็ก โดนด่า โดนว่า ต่างๆนาๆ ด่าว่าให้ตายไปตามแม่บ้าง ให้ไปตายบ้าง ด่าว่าชิงหมามาเกิดบ้าง สารพัดคำด่าที่เราได้ยินมาตั้งแต่เด็ก มันทำให้เรากลายเป็นคนเก็บกดค่ะ จากคนร่าเริง พอเริ่มโตขึ้นเรากลายเป็นคนเงียบๆ คิดจะตายตลอดเวลา ขนาดเราเข้ารพ.แม่ยังด่าเราว่าเรียกร้องความสนใจ

จนมาเมื่อวานค่ะ เรากวาดห้องอยู่ข้างใน แม่อยู่ข้างล่างทางหลังบ้าน แม่เรียกเราแต่เราไม่ได้ยินค่ะ พอได้ยินเราก็รีบขายแล้ววิ่งไปหา แต่แม่ก็ยังด่าเราค่ะ แม่ด่าเราว่าให้ไปฆ่าตัวตายอีก แล้วก็ด่าเราว่า เวลากูป่วยกูพึ่งอะไรไม่ได้หรอก มันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ เราไม่เคยเถียงค่ะ เลือกที่จะเงียบตลอด พ่อเราก็ช่วยอะไรไม่ได้ เวลาโดนด่าหรือตบตีแม่ก็จะห้ามพ่อมาช่วย

ทำให้เราคิดอะไรบางอย่างได้ เพื่อนเราที่อายุเท่าเรา อยู่หอทำงานหาเงินเอง เราเลยคิดว่าอยากจะลองย้ายออกไปอยู่หอ หางานทำเอง

เราตั้งใจว่าจะลองคุยกับพ่อ ขอพ่อออกไปอยู่หอ ทำงาน ใช้ชีวิตด้วยตัวเองดู แต่เรายังกลัวว่าแม่จะด่าเรา โทรไปด่าเราให้พี่น้องของเราฟัง กลัวว่าแม่จะไม่มีคนคอยช่วยทำนู่นนี่ในบ้าน

แต่เราทนอยู่ที่บ้านไม่ไหวค่ะ เราโดนสารพัดคำด่า โดนจะเอากระทะตีหน้าบ้าง น้ำมันราดหน้าบ้าง อะไรบ้าง เราคิดอยากจะตายทุกวันค่ะ เราเครียด ร้องไห้ ดิ่งทุกวัน เหมือนรอวันที่ตัวเองทนไม่ไหวและฆ่าตัวตายอีกครั้ง

เราเลยอยากมาขอคำปรึกษาค่ะ ว่าควรทำแบบที่เราคิดไหม ไปขอพ่อว่าขอออกมาอยู่หอ ทำงานหาเงินเองบ้าง ปกติวันเปิดเทอมพ่อจะให้อาทิตย์ละ 500 ค่ะ เราตั้งใจว่าถ้าออกมาอยู่หอ จะขอให้พ่อเปลี่ยนเป็นรายเดือนแทนเพื่อจ่ายค่าหอ แล้วเราจะหางานทำเพื่อหาเงินใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเองค่ะ

(เราตั้งใจจะไปอยู่หอเดียวกับเพื่อนแต่คนละห้อง อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนคอยอยู่เป็นเพื่อนอยู่ค่ะ)

เรานอนไม่หลับมา 1 คืนเต็มๆแล้วค่ะ คืนนี้ก็น่าจะไม่หลับอีก เราเครียด เรากังวล หลายๆอย่างมากๆค่ะ