คือบ้านเราเป็นบ้านที่มีความสุข มาก แม่บ้านที่รักลูกมากเลย มีเสียงหัวเราะ เราเป็นคนรักครอบครัวมาก รักแม่มาก รักพ่อมาก รัก  กลัวว่าแม่จะเสียใจ กูก็ยังเสียใจกลัวน้องเสียใจ กูรู้ทุกอย่างคุณคิดว่าตัวเองเป็นคนผิด ยิงไม่พูดแล้วร้องไห้ไปด้วยพี่รู้สึกเหมือนตัวเองผิด สภาพกูตอนนั้นเหมือนคนอยากจะตาย คิดว่า ถ้ากูไม่พูดหรือกูไม่ทำอะไรแม่ก็คงไม่ร้องไห้ ยิ่งรักมากก็ยิ่งเสียใจ ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ยิ่งเห็นแม่เงียบ ยิ่ง อาจจะทำร้ายตัวเองตบปากก็ตบจริงๆอ่ะทำร้ายตัวเองจริงๆ เริ่มทำร้ายตัวเอง ยิ่งตอนที่ รู้สึกว่าตัวเองทำผิดกับแม่ก็จะยิ่งทำร้ายตัวเองจะเป็นแผลทำไว้ จะได้รู้ว่าอย่าทำอีก พยายามทำให้เขามีความสุขที่ สุด แต่ก็ไม่เคยได้เป็นตัวของตัวเองเลย บางทีก็เคยจินตนาการ ไม่อยากจะให้พ่อแม่ ด่าแช่ง ตายไป ยังไงก็ได้ เช่น หัวใจมันตาย ให้มันหยุดเล่น ไม่อยากมาโรงพยาบาลไม่อยากเสียตังค์ ไม่อยากให้แม่คิดว่าเราคือภาระ มีครั้งหนึ่งแม่เคยพูดว่าไม่น่าเกิดเป็นลูกกูเลยว่ะ เธอคิดอยู่อย่างเดียว คือคิดอะไรไม่ออก พูดไม่ออก ทำอะไรผิดวะ กูทำอะไรผิดอ่ะ เขาตีกูก็ยังไม่ตี ตีให้ตาย เขาด่ากูอยากให้เขาด่า ด่าให้กูตาย เขาจะพอใจ ภูเขาพอใจเขาก็จะมีความสุข กูก็จะมีความสุขเพราะเห็นเขามีความสุข ถ้าเราตาย เป็นห่วง ว่าจะเข้าตอนแก่จะอยู่ยังไง เคยมีความคิด ถ้าเราโตไป จะทำให้แม่สุขสบาย, จำให้แม่ได้กินของดีๆจะดูแลเป็นอย่างดีจะหาเงินมาให้ แต่ตอนนี้เรายังไม่มีก็ยังไม่มีงานทำก็ยังเป็นนักเรียนอยู่ พยายามอย่าคิดหาเงิน แต่ว่าไม่ได้ได้แต่ประหยัด ระเบิดแต่น้องไม่ได้ประหยัดลูกคนอื่นไม่ได้ประหยัด แม่เราไม่ได้ประหยัดใช้เงินเหมือนเดิม บอกว่าไม่มีตังค์เราก็พยายามที่จะหามาให้และเอาเงินเก็บทั้งหมดให้แม่ แม่ดีใจที่เราเอาเงินให้แม่ แต่เราเสียใจที่แม่พูดว่า ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย