สวัสดี​ค่ะทุกคนเราอายุ18ค่ะเราพยามหาเงินเลี้ยงดูตัวเองมาตั้งเเต่อายุ14_15เเล้วค่ะพยามดูเเลตัวเองตลอดหาตังค์​ส่งยายอยู่ตจว เราอยู่กับเเม่กับพ่อเลี้ยงเช่าห้องอยู่เราอาสัยเขาอยู่เพราะเเม่บอกประหยัด​กว่าเราก้โอเคเราเปีดร้านขายดอกไม้ช่วงเเรกไปใด้สวยเเต่โควิครอบ3ทำเราไม่มีเงินเก็บส่งยายช้าคนรอบๆร้านเราติดโควิคเกือบทุกคนตลาดเราก้ปิด.เราโดนกดดันหนักมากเราโดนพ่อเลี้ยงด่าว่ามาเกาะเขากินทั้งที่เราไม่ใด้ขอเงินเขาสักบาทที่นอนเราก้อนอนทางเข้าห้องครัว​นอนพื้นกับผ้าบางๆปูนอนเราจะย้ายออกเเม่ก้ด่าว่าเป็นลูกเนรคุณ​เพราะวันหยุดเราต้องช่วยเขาทำงานมีวันนื่งเราจะซักผ้าเเล้วผงซักฟอก​เราหมดเเม่ตะโกนใส่เราว่าผงซักฟอกของเธอหมดเเล้วนะ.เราก้น้อยใจนิดหน่อยละเเต่ก้นะเรามาอาสัยเขาอยู่เเต่เราก้อคิดนะว่าเราเป็นลูกมั้ยเเค่นี้นิดหน่อยไม่ใด้หรอถ้าไม่ให้คิดเงินก้อใด้มันมืดค่ำเเล้วเราจะไปหาที่ไหนเราต้องใส่ไปทำงานพรุ่งนี้😭ทุกอย่างต้องเเยกเราอาสัยเขาอยู่เเค่ที่ชุกหัวนอนของเราเขาก้อใช้เราเข้าใจเพราะอาสัยเขาอยู่บางวันเขาจะเดีนไปครัวตอนดืกก้อเดีนข้ามเราไปเลย
เราเป็นโรคชืม​เศร้า​เราพยามอะธิบายเเล้วว่าเรารู้สืกเเย่ที่เขาตอกย้ำเราว่าเราไปไม่รอดเราบอกเราเข้าใจเเล้วขอโทดเราจะพยามให้มากขื้นเขาหัวเราะใส่เรา ทั้งผัวเมีย หัวเราะใส่เราว่าเราบ้าเพราะเราร้องให้ด่าเราว่าอ่อนเเอไม่เหมือนเขาตอนเด็กเลยเรารู้สืกเเย่กว่าเดีม+2จนเรานืกอยากหัวเราะสมเพชตัวเองที่ร้องให้ใส่เขาคิดว่าเขาจะพูดคำว่าไม่เป็นไรนะลูก.อยากใด้ยินเเค่นี้จิงๆ เขาหัวเราะใส่กู เเละหาว่ากูเป็นบ้าตอนนี้อยากตายๆห่าไปเเต่สงสารยายมากทำไงดี.ปล.เเม่ไม่ส่งยายเพราะส่งน้องกับผัวไหม่
#อ่านไม่รู้เรื่องขอโทษน่ะ​คะร้องให้ไปพิมพ์​ไปมันจะเอ๋อๆหน่อย