เราเป็นคนนึงที่เสียใจมากๆกับเรื่องของแม่เรา แม่มักจะดุด่าว่าเราสารพัด แม่ไม่เคยพูดดีกับเรา ไม่เคยคุยกับเราดีๆ ไม่เคยแม้แต่จะห่วงเราเลยด้วยซ้ำ บางครั้งเราก็สงสัยว่าเราใช่ลูกแม่จริงๆหรือป่าวบางครั้งก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ว่าลูกเขาทำไมดี ทำไมลูกฉันไม่ดี เวลาเราอยากจะอธิบายหรือออกความเห็นอะไรสักอย่างนึง แม่ก็ไม่เคยฟังเราเลย ฟังแต่พี่เราเพราะ พี่เราทุกคนแม่ไม่เคยดุด่าหรือว่าให้เสียๆหายเลยสักครั้ง พี่เราทำอะไรก็ถูกไปหมด ในขณะที่เราทำอะไรก็ผิดไปทุกอย่าง แม่เอาแต่พูดว่าพี่ดีอย่างนั้นพี่ดีอย่างี้ เวลามีเรื่องมีปัญหาอะไร แม่ไม่เคยฟังอะไรเราเลย เวลาพูดอะไรไปแม่ไม่เคยเชื่อเราเลยสักครั้ง ขนาดตายายแท้ๆของเรา ยังว่าด่าเราสารพัด แม่ทำเหมือนกับว่าเราไม่ใช่ลูกของแม่ตายายก็ทำเหมือนกับว่าเราไม่ใช่หลานจนบางทีเราก็อยากหนีไปไกลๆ หนีไปอยู่คนเดียวสงบๆ ไม่อยากพบเจอปัญหาบ้าๆบอๆที่เกิดขึ้นกับตัวเอง อยากจะหนีไปให้พ้นๆกับเรื่องแบบนี้จริงๆ
อยากถามทุกคนว่าเคยเป็นมั้ย รู้สึกเสียใจกับการที่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเหมือนไม่มีค่าอะไรเลยมั้ยคะ