เราโตมากับยาย ยายที่เลี้ยงเรามาได้ตั้งแต่ที่เราเกิดมา 7 วัน
เราอยู่กับยายมาตลอด แล้วพอเราขึ้น ม.ปลาย แม่เราก็เอาเราไปเลี้ยง
แล้วเราก็ไม่ได้อยู่กับยาย
พอยายป่วยเข้าโรงพยาบาล
แม่เราก็ดุด่า ไม่ให้เราไปเยี่ยมยายที่โรงพยาบาล

แม่เราชอบด่าเราว่า เราไม่เหมือนลูกคนอื่น
เพราะเราไม่มีงานดีๆ เงินเดือนเยอะๆ
เขาก็แค่อยากมีลูกไว้เป็นหน้าเป็นตาของตัวเอง
ถ้าเขาดีจริงๆ เขาจะต้องให้เราอยู่กับยายที่เลี้ยงเรา
ไม่ใช่พาเราออกไปจากยาย เพื่อจะมาใช้คำว่า "กูก็เลี้ยงมา"

สุดท้ายแล้วเราเกิดมาก็เพื่อเป็นขี้ข้าเขาแค่นั้นเอง
เราไม่มีเงินให้ก็ด่าเรา เราไม่ได้มีแฟนที่หล่อและรวยก็ด่าเรา
ก็ไม่ต่างอะไรกับการขายลูกตัวเองกินเลย

เราไม่อยากมีแม่แบบนี้
เราอยากได้ยายของเราคืนมา

ถ้าคุณเลี้ยงเขามาอย่างดี เขาจะอยากตอบแทนบุญคุณ
เหมือนกับที่เราอยากทำให้ยาย
แต่ถ้าคุณเลี้ยงเขามาไม่ดี แม้แต่หน้าเขาก็ยังไม่อยากจะมอง
ทุกวันนี้เราอยากหายตัวไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล
ที่ที่ไม่ต้องมาพบกเจอกับแม่หน้าเงิน

หรือให้เราตายจากโลกใบนี้ไปเลยก็ได้
เราไม่อยากจะรู้จักกับแม่แบบนี้