ชีวิต ณ ตอนนี้ของเรากดดัน สิ้นหวัง หมดหวัง และท้อแท้ บางครั้งเราก็สงสัยนะว่าเราเกิดมาทำไม? ถ้ามันทำให้คนอื่นหนักใจขนาดนี้
เราเป็นลูกสาวคนโต ต้องแบบรับความหวังอะไรต่างๆมากมายจากครอบครัว เรามีน้องชาย 1 คน ซึ่งเราคิดว่าเขาโชคดีมาก พ่อแม่ตามใจทุกอย่าง ตอนนี้จะขึ้น ป.1 แล้วอ่านหนังสือเขียนพยัญชนะอะไรยังไม่ได้ แต่ตอนเราเป็นเด็กเท่าน้อง พ่อแม่ดุด่าต่างๆนานาๆ จนเราสะกดคำอ่านได้เป็นบางคำได้ตั้งแต่อนุบาล 2
ยายเคยบอกเราว่า "ไม่มีอะไรสู้น้องมันได้หรอก" คือคำนั้นเราจำขึ้นใจเลยละ ไม่ใช่แค่ยายนะ ทุกคนสรรเสริญน้อง จนตอนนี้น้องมันไม่เคาระเราทั้งๆที่เราเป็นพี่มัน 9 ปี ไม่ใช่แค่เรา น้องเรายังด่ายายสารพัด แต่เป็นเด็กไม่ผิดไง
เราอยากเป็นทันตะฯ แต่การเรียนมันต้องเก่งใช่ไหม ดังนั้นเราจำต้องขยัน แต่ทุกครั้งที่เราขอเงินซื้อหนังสือมักจะโดนคำดุด่าสารพัดแตกต่างกับน้องที่ขอเงินค่าขนมโดยชิ้นเชิง
เราอยู่ ม.4 เราสอบเข้า รร.แห่งหนึ่งได้ที่ 1 พ่อแม่ดีใจ แต่แทนที่จะให้คำปลอบใจเราแต่กลับ "เดี๋ยวน้องมันต้องทำได้เหมือนแก หรือจะเก่งกว่าแกด้วยซ้ำ" เราไม่เคยได้แม้แต่คำปลอบใจจากพ่อแม่ วันเกิดของเราทุกปีร้องไห้เกือบทุกปี ปีที่แล้วกำลังจะเลี้ยงฉลอง แม่กับยายก็มาทะเลาะกัน เฮ้อ! ชีวิต มิหนำซ้ำชาวบ้านยังดูถูกว่าเราหนีเที่ยงอะไรบ้างล่ะ ทั้งๆที่เราไปกวดวิชา
และมีตอนหนึ่งตอนเราจะไปกวดวิชาแต่เราปวดหัวจนน้ำตาไหล แม่ก็บังคับให้ไปด่าเราว่าเราคิดว่าเราโกหกกลัวเสียเงินฟรี สุดท้ายเราไปเรียนทั้งน้ำตาทั้งปวดหัวเพราะแม่จะเสียเงินฟรี แต่ถามว่าเรารู้เรื่องไหม? เราไม่รู้เรื่อง
เหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆเราเลย...ฟ้าอาจสอนให้เราอยู่คนเดียว แต่มันไม่ง่ายเลยนะที่จะยู่คนเดียวบนโลกใบใหญ่แห่งนี้ ใครไม่ได้มายืนอยู่จุดที่เรายืนเค้าคงไม่เข้าใจความรู้สึกเราหรอกว่ามันรู้สึกยังไง...ถ้าร่างกายเราหายไปได้ก็คงดีสินะ เราไม่อยากอยู่บนโลกแห่งความวุ่นวายนี้แล้ว
ปล.เชื่อไหมตั้งแต่แม่มีน้องเราไม่เคยกอดแม่เลยสักครั้ง คนในคนครอบครัวก็ไม่เคย สรุปคือเราไม่เคยกอดใครนอกจากตัวเอง ในวันที่เราท้อแท้เราก็อยากมีอ้อมกอดของใครสักคนนะมันอาจจะทำให้เราอบอุ่นขึ้นเยอะเลยก็ได้
เราเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนอยากตายแล้วละ(กระทู้ระบาย)
เราเป็นลูกสาวคนโต ต้องแบบรับความหวังอะไรต่างๆมากมายจากครอบครัว เรามีน้องชาย 1 คน ซึ่งเราคิดว่าเขาโชคดีมาก พ่อแม่ตามใจทุกอย่าง ตอนนี้จะขึ้น ป.1 แล้วอ่านหนังสือเขียนพยัญชนะอะไรยังไม่ได้ แต่ตอนเราเป็นเด็กเท่าน้อง พ่อแม่ดุด่าต่างๆนานาๆ จนเราสะกดคำอ่านได้เป็นบางคำได้ตั้งแต่อนุบาล 2
ยายเคยบอกเราว่า "ไม่มีอะไรสู้น้องมันได้หรอก" คือคำนั้นเราจำขึ้นใจเลยละ ไม่ใช่แค่ยายนะ ทุกคนสรรเสริญน้อง จนตอนนี้น้องมันไม่เคาระเราทั้งๆที่เราเป็นพี่มัน 9 ปี ไม่ใช่แค่เรา น้องเรายังด่ายายสารพัด แต่เป็นเด็กไม่ผิดไง
เราอยากเป็นทันตะฯ แต่การเรียนมันต้องเก่งใช่ไหม ดังนั้นเราจำต้องขยัน แต่ทุกครั้งที่เราขอเงินซื้อหนังสือมักจะโดนคำดุด่าสารพัดแตกต่างกับน้องที่ขอเงินค่าขนมโดยชิ้นเชิง
เราอยู่ ม.4 เราสอบเข้า รร.แห่งหนึ่งได้ที่ 1 พ่อแม่ดีใจ แต่แทนที่จะให้คำปลอบใจเราแต่กลับ "เดี๋ยวน้องมันต้องทำได้เหมือนแก หรือจะเก่งกว่าแกด้วยซ้ำ" เราไม่เคยได้แม้แต่คำปลอบใจจากพ่อแม่ วันเกิดของเราทุกปีร้องไห้เกือบทุกปี ปีที่แล้วกำลังจะเลี้ยงฉลอง แม่กับยายก็มาทะเลาะกัน เฮ้อ! ชีวิต มิหนำซ้ำชาวบ้านยังดูถูกว่าเราหนีเที่ยงอะไรบ้างล่ะ ทั้งๆที่เราไปกวดวิชา
และมีตอนหนึ่งตอนเราจะไปกวดวิชาแต่เราปวดหัวจนน้ำตาไหล แม่ก็บังคับให้ไปด่าเราว่าเราคิดว่าเราโกหกกลัวเสียเงินฟรี สุดท้ายเราไปเรียนทั้งน้ำตาทั้งปวดหัวเพราะแม่จะเสียเงินฟรี แต่ถามว่าเรารู้เรื่องไหม? เราไม่รู้เรื่อง
เหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆเราเลย...ฟ้าอาจสอนให้เราอยู่คนเดียว แต่มันไม่ง่ายเลยนะที่จะยู่คนเดียวบนโลกใบใหญ่แห่งนี้ ใครไม่ได้มายืนอยู่จุดที่เรายืนเค้าคงไม่เข้าใจความรู้สึกเราหรอกว่ามันรู้สึกยังไง...ถ้าร่างกายเราหายไปได้ก็คงดีสินะ เราไม่อยากอยู่บนโลกแห่งความวุ่นวายนี้แล้ว
ปล.เชื่อไหมตั้งแต่แม่มีน้องเราไม่เคยกอดแม่เลยสักครั้ง คนในคนครอบครัวก็ไม่เคย สรุปคือเราไม่เคยกอดใครนอกจากตัวเอง ในวันที่เราท้อแท้เราก็อยากมีอ้อมกอดของใครสักคนนะมันอาจจะทำให้เราอบอุ่นขึ้นเยอะเลยก็ได้