ตอนเข้าม.1แม่พูดไว้ดิบดีเลยค่ะว่าขึ้นจะให้เรียนนั้นเรียนนี้นั้นนี้อะไรประมาณนั้นพอถึงม.3แม่เขาก็บอกว่าให้ไปต่อ กศน.เอาจบม.3พอตอนนั้นเราน้ำตาไหลเลยค่ะรู้สึกเหมือนโดนดับฝันไปต่อหน้าเรารู้สึกไม่เชื่อใจแม่อีกเลยใครให้หวังไว้ก็มีแต่คำโกหกพอเราทำได้จริงๆเขาก็ไม่ทำตามที่พูดบอกว่าถ้าเราเรียนได้เกรด4เขาจะซื้อคอมให้ก็ๆไม่ได้พอเราถวงมันก็ดันเป็นคำดุด่าแล้วก็มาดุด่าเพราะเราร้องไห้เกี่ยวกับแม่บ่อยมากค่ะละอยู่ดีๆแม่เขาก็บอกให้เราย้ายโรงเรียนค่ะย้ายมาเรียนใกล้บ้านตอนนั้นคือจุกเลยละคะตอนที่ยายเอ้ยคือมาว่า ไม่อายบ้างหรอที่ได้เรียนใกล้บ้านตัวเองได้ไปเรียนโรงเรียนก็ดันตกมาอยู่ที่ด้อยกว่า มันจุกมากเลยละคะนิสัยแม่กับยายคล้ายๆกันย่ยเขาจู้จี้จุกจิก(ทั้งบ้านมีกันตั้งหลายคนแต่เลือกที่จะใช้เราคนเดียว)จนเรารู้สึกอึดอัดเราหมดหวังกับทั้งแม่ทั้งยายเราไม่เชื่อคำพูดของทั้งสองอีกต่อไปเลยค่ะเราเหนื่อยมากค่ะเราอยากหนีไปให้พ้นๆจากตรงนี้ออกไปอยู่คนเดียวเขาก็บอกให้เราเย็บผ้า(เครื่องจักรเย็บผ้าอ่ะคะ)เรากลัวเราเลยไม่กล้าเย็บละเขาก็พูดว่าบอกอะไรไม่ฟังวางแผนอะไรให้ก็ไม่ทำมันดูบงการชีวิตเรามากเลยค่ะช่วงสงกรานต์รึไม่ว่าเทศกาลอะไรเราก็ไม่เคยได้ออกไปเหมือนคนอื่นเขาทุกวันนี้เราก็อยากยิ้มแบบมีความสุขจริงๆไม่ใช่ความสุขที่มันดูปลอมๆและที่เราไม่อยากย้ายโรงเรียนเพราะเรามีแฟนอยู่นั้นค่ะเรากลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกเขาดีเกินที่หนูจะทิ้งเขาไว้ค่ะเขาคอยปลอบหนูตลอดคอยให้กำลังใจคอยซัพพอร์ตอะไรหลายๆอย่าง เวลาแม่โทรมาที่เราไม่อยากคุยด้วยเพราะแม่เอาแต่สอนเอาเราไปเปรียบเทียบกับแม่รึลูกคนอื่นตลอดบอกว่าลูกน้าเขาดีบ้างละก็เปรียบเทียบกับตัวเองว่าตอนนั้นแม่เป็นอย่างนั้นๆตอนอายุ7ขวบแม่บอกหุงข้าวเป็นละกวาดบ้านเป็นละถ้าถามว่าเราทำไหมเราทำค่ะเราทำตลอดเราไม่อยากมีแม่ที่เป็นแม่แต่เราอยากมีแม่ที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทคอยให้กำลังใจพอเราถามว่าจะลงกีฬาอะไรก็ทำเป็นเมินยกเรื่องอื่นมาพูดจนเรารู้สึกอิจฉาคนอื่นเราแทบอยากจะย้ายไปอยู่กับพ่อแต่ก็นั้นแหละเราทิ้งแฟนไม่ได้เราก็ได้แค่อดทนต่อความรู้สึกต่อไปค่ะไม่รู้ว่ามันจะระเบิดออกมาวันไหนเราก็แค่เก็บมาคิดและร้องไห้กับตัวเองแทนที่คนเป็นแม่จะเป็นเซฟโซนแต่คำพูของแม่มันผลักเราๆออกมาห่างจากแม่จนเราไม่รู้สึกลึกซึ้งถึงรักแท้ๆส่วนฝันที่เราวาดไว้มันคงเป็นได้แค่ฝันจริงๆใช่ไหมค่ะเราคงไม่มีโอกาสได้ทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบใช่ไหมค่ะ