เมื่อประมาณสองเดือนที่แล้ว ที่แผนกรับเด็กจบใหม่ มา 1 คน เพื่อมาแทนคนที่กำลังจะลาออก น้องคนนี้มีเวลาถ่ายงานจากพี่คนที่จะลาออก ครึ่งเดือน และพี่คนที่จะลาออกก็ได้ทำคู่มือ โดยละเอียดของงานทั้งหมดไว้ให้น้องคนนั้น  (ละเอียดชนิดที่ว่า มีภาพประกอบพร้อมอธิบายทุกจุดทุกกระบวนการขั้นตอนของงาน )
      หลังจากที่พี่คนเก่าออกไป และน้องเค้าทำงานด้วยตัวเองมาเกือบ2เดือน โดยที่มีคนในแผนกช่วยๆ กันดูมา (เนื้องานของแต่ละคนในแผนกจะไม่เหมือนกันเลย) ปรากฎว่าน้องเค้ามีปัญหากับการทำงานเป็นอย่างมาก  คือ
1. จัดลำดับความสำคัญของงานไม่ได้
2.ประสานงานกับคนในแผนกและแผนกอื่นๆ ไม่ได้เลย
3.จับใจความเนื้อหาเรื่องที่ประชุม ไม่ได้
4. ลืมทุกคำสั่ง ที่หัวหน้าสั่งงานมา
5.งานที่ทำซ้ำๆ ประจำเดิมๆ ก็ยังผิดแบบเดิมๆ
6.ไม่มีวุฒิภาวะในการทำงาน เหมือนน้องยังติดคาเรกเตอร์เด็กมหาลัยมาใช้ในที่ทำงาน
จากปัญหาที่ยกตัวอย่างมาข้างต้น ทางเราก็ไดเรียกน้องคุย แล้วก็พยายามชีจุดบอดตัวเค้า ให้เค้าปรับปรุงตัวเอง สอนแม้วิธีแก้ปัญหา ทางลัดในการทำงานเพื่อจะได้ทำงานต่อได้ ภายในระยะเวลาเกือบ 2 เดือน มีการเรียกคุย ปรับการทำงานไม่ต่ำกว่า 6ครั้ง  ซึ่งก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย  คือก็เลยถามว่าสงสัยอะไร งานตรงไหนที่ทำไม่ได้ แล้วรู้มั้ยว่าจุดไหนที่ไม่สมควรทำ ซึ่งคำตอบที่ได้มาก็คือ ประมาณว่า “หนูไม่รู้ ว่าหนูไม่รู้อะไร” ทีนี้เลยแก้ปัญหาต่อไม่ได้ค่ะ ว่าจะสอนเค้ายังไง เพราะสิ่งที่เค้าทำผิดๆ  เค้าคิดว่าเค้าทำถูกแล้ว สอนไปก็ไม่ใส่ใจ ไม่จำ  สอนแล้วให้จดไว้ ไม่ยอมจดสุดท้ายก็ลืม แล้วงานหลายๆงานก็หลุด มีปัญหา แล้วก็โดนแผนกอื่น รวมทั้งหัวหน้าตำหนิ

     ตอนนี้คือเหนื่อยกันมาก ทั้งทำงานตัวเอง คอยสังเกตน้องว่าทำงานอะไรถึงไหน แล้วก็คอยตามแก้ปัญหาที่น้องสร้างไว้  ทุกวัน จนตอนนี้คนที่ต้องดิวงานกับน้อง เห็นว่าน้องพูดไม่รู้เรื่อง เลยหันมาดิวงงานของน้องผ่านคนอื่นๆ ในแผนกแทน  

เราจะพูดยังไงให้น้องสำนึกได้ว่าไอ้สิ่งที่ทำอยู่มันสร้างภาระให้คนในแผนก  การที่โดนเรียกปรับปรุงการทำงานบ่อยๆ ไม่ใช่เรื่องดี  เพราะน้องคิดว่าการที่โดนเรียกบ่อยๆ เป็นเรื่องดี เป็นการที่พี่ๆสอนงาน ซึ่งความจริงคือ น้องทำงานไม่ได้ทำงานพัง จนทนกันไม่ไหวแล้ว