ความสนใจของอรชุนในตอนนี้มาหยุดอยู่ที่ตัวตนและการมีอุปปาทาน
ซึ่งความจริงแล้วอรชุนตั้งความสนใจไว้แต่เรื่องนี้มาได้หลายวันแล้ว
มันเหมือนกับว่าเราได้ค้นพบสาเหตุของปัญหาที่ตรงนี้เราก็เลยหยุดเพื่อพิรณาที่จุดนี้
อัตตาที่สังเกตุได้ในขณะปัจจุบันมันเป็นสังขาร(ความคิดปรุงแต่)ที่มีอุปปาทาน
เช่นว่า สิ่งที่เคยทำ ที่เคยพูด หรือแม้แต่ที่เคยคิด ก็มีอุปปาทานได้
คำพูดคนอื่น เรื่องราวต่างๆ ในโลก หากตระหนักว่ากระทบตน ก็เป็นอุปปาทานได้
หรือแม้แต่ความคิดความเห็นต่างๆ เอง หากยึดมันว่าเป็นสิ่งที่มีตัวตน ก็มีอุปปทานได้
อรชุนพยายามมองก็เห็นว่าเป็นตัวเป็นตนกับทั้งมีสภาวะ ก็เพราะมีอุปปาทานนั่นเอง
จะได้สุขได้ทุกข์ก็เพราะอุปปาทานนั่นเอง เพราะการเกิดแก่เจ็บตายที่จริงก็เป็นการอุปปาทาน
จะขึ้นนรกสวรรค์ก็เพราะการมีอุปปาทาน และอาจเป็นเพราะอย่างนี้ละมั้งที่ครูบาอาจารย์บางท่าน
จึงสอนไม่ให้ยึดมั่นในกรรมและไม่หวังผลในกรรม(จากสูตรเว่ยหลาง)
แต่ตอนนี้ก็ยังคงมีการปรุงแต่งตัวตนอยู่ดีซึ่งบางที่ก็ไม่ได้สังเกตุหรอก
เพราะว่าบางความคิดมันเร็วเสียววินาทีคิดเสร็จแล้วด้วยความเคยชินจึงมีอุปปาทานไปละ
อีกทั้งทำการศึกษาอยู่ที่บ้านพอเราขัดเกลาสายตาจนมองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้นแล้ว
ก็โดนคนที่บ้านจิ้มลูกตาแตกไปอีกแล้ว เป็นเหมือนเจ้ากรรมนายเวรของการปฏิบัติไปเสียอย่างนั้น
   ที่เล่ามาทั้งหมดนี้อาจดูเหมือนไม่ได้ตั้งคำถามอะไร แต่ที่จริงแล้วผู้ที่มีความรู้ดีกว่า
เมื่อได้เข้ามาอ่านย่อมสามารถช่วยตรวจสอบและช่วยแนะนำให้เกิดความก้าวหน้าได้
เพราะอรชุนตระหนักดีว่าตัวเองยังยังไม่ใช่ผู้รู้ตัวจริงนั่นเองเพราะยังมีทุกข์และกิเลสอยู่