ก็ในระหว่างที่ฝึกอาณาปานสติหลังจากตึ่นนอนแล้วเผอิญอรชุนได้จ๊ะเอ๋กับความคิดของตัวเองจังๆ
กล่าวคืออรชุนเห็นว่าความคิดนี้แหละเป็นคล้ายๆ ผู้คุมบังเหงียนในโลกแห่งจิตใจ
ถ้าอุปปาทานก็เป็นสภาวะจริงๆ ขึ้นมา
มันเหมือนกับที่อาจารย์พูดว่ามันจริงที่เราเห็นแต่สิ่งที่เห็นนั้นไม่จริง ยังไงยังงั้นเลย
พอเห็นยังงั้นก็ได้อารมณ์ ก็เลยนิ่งสงบไม่หลงได้อยู่พักนึง
อันที่จริงแล้วเห็นยังนี้บ่อยและจดจำอารมณ์อย่างนี้ได้
แต่ว่าคราวนี้มันเห็นขึ้นมาเองไม่ได้กำหนดอะไรตามที่เคยรู้เคยเห็นมาก่อนเลย
และก็เป็นการเห็นที่ชัดแจ้งกว่าคราวก่อนๆ ทำให้ไม่มีอุปปาทาน
และทำให้เข้าใจในสิ่งที่ความคิดเป็นได้มากขึ้น คือเป็นเจ้านายของจิตใจนั่นเอง
อรชุนเห็นอย่างนี้ก็เข้าใจว่าตนเองคงมีความก้าวหน้าเพิ่มขึ้นแล้ว
ก็เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง หากใครสามารถแนะนำอะไรเพิ่มเติมได้ผมก็ยินดีรับฟังด้วยความเต็มใจครับ