สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะปรึกษาอ่ะค่ะ รู้สึกอายอยู่เหมือนกันที่มาตั้งหัวข้อแบบนี้ ไม่ใช่อายเรื่องช่วยตัวเองนะคะเพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ มนุษย์โลกทำกัน 80% แต่อายที่จิตใจเรามันต่ำ ถึงแม้จะปฏิบัติธรรมอยู่ทุกปีก็ตาม

มาเข้าเรื่องกันเถอะค่ะ ตอนนี้เราอายุ 20 เป๊ะ จำได้ว่าเราเริ่มมีอารมณ์ ฮอร์โมนพุ่งพล่านมาตั้งแต่อายุ 14-15 ซึ่งก็เริ่มดูนู่น ดูนี่ และช่วยตัวเองมาตั้งแต่ตอนนั้น และทุกๆครั้งที่ทำเราก็จะรู้สึกว่าทำไมจิตใจเราต่ำจัง มาทำอะไรแบบนี้ ทั้งดู ทั้งอ่าน ทั้งฟัง ทั้งจัด จนรู้สึกละอายในตัวเอง ตอนทำไม่ละอาย แต่มักจะมาละอายตอนเรียบร้อยไปแล้ว แล้วก็จะมากลัวบาปกลัวกรรม กลัวจะได้รับโทษในนรกเพราะเราสะสมอกุศลจิตไว้เป็นอาจิณกรรม กลัวสภาวะจิตตอนใกล้ตายว่ามันจะโน้มไปทางฝ่ายอกุศลมากค่ะ

ต้องบอกอย่างนี้ก่อนว่า เราเริ่มปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่ม.3 ค่ะ แบบเข้าปีละ 7 วัน จนถึง 2 ปีหลังมานี้มาเข้าแบบเข้มข้นขึ้นเป็น 15 วัน ปฏิบัติวันละ 20 ชม. กำหนดทุกอิริยาบถจริงๆ และเราตั้งใจมากๆ ทำเกิดปัญญาและเข้าใจเรื่องสภาวะจิต, รูป, นาม, เวทนา ในเบื้องต้นค่ะ และทุกวันนี้ที่ออกกรรมฐานแล้ว เวลาเราใช้ชีวิตประจำวันก็พยายามไม่ทิ้งสิ่งที่ได้เรียนมา ยังพยายามปฏิบัติธรรม เอาสติยัดเข้าไปในทุกๆอิริยาบถ ปฏิบัติสติปัฏฐาน 4 กับอานาปานสติ ยืน เดิน นั่ง นอน กาย เวทนา จิต ธรรม ตามสติกำลังของเราที่จะสามารถทำได้ค่ะ

ตั้งแต่ปฏิบัติธรรมมา เราได้เห็นความจริงข้อนึงว่ากามเป็นทุกข์ (กามในที่นี้ไม่ได้หมายถึงแค่เรื่อง sex นะคะ ถ้าหากผู้ที่ทราบจะเข้าใจเรา) เราเลยพยายามกำหนดอายตนะทั้ง 6 เช่นเวลากินข้าวก็จะกำหนดรู้รสบ้าง ตาเห็นอะไรน่าพอใจก็จะกำหนดพอใจหนอ แต่ปัญหามันอยู่ตรงนี้ค่ะ ทั้งๆที่เรารู้ว่ากามมันทำให้เกิดทุกข์ เป็นสุขที่เจือทุกข์ ทำให้เรายังเวียนว่ายตายเกิดอยู่แบบนี้ แต่เราก็ทำใจหักมันไม่ได้จริงๆ คือทุกๆครั้งที่มีอารมณ์เราก็กำหนดนะคะจะกำหนดรู้ รู้หนอ อยากหนอ กระวนกระวายหนอ วนไปตามสภาวะจิตที่มันรู้สึกค่ะ แต่สุดท้ายแล้วเราก็แพ้กิเลสของเราเอง พลาดไปช่วยตัวเองอยู่เรื่อย อยู่เรื่อยตรงนี้ไม่ได้หมายความว่าทุกครั้งนะคะครั้งที่เราชนะกิเลสก็มี เฉลี่ยก็คือสัปดาห์นึงเราจะแพ้ให้กิเลสไปประมาณ 2-3 ครั้ง คือเราลดลงมาเยอะแล้วจากเมื่อก่อนค่ะ เมื่อก่อนนี่อยากปุ๊บจัดเลย เดี๋ยวนี้ก็พยายามหักห้ามใจมากขึ้น แต่มันก็ยังรู้สึกละลายใจตัวเองทุกที ขนาดคนไม่เคยปฏิบัติธรรมบางคนเค้ายังหักดิบเลิกไปตลอดชีวิตได้เลย แต่เราที่ก็เคยผ่านการปฏิบัติเข้มๆมาแล้วแท้ๆทำไมยังเลิกไม่ได้ฟระ!?! ไม่เข้าใจตัวเอง ตอนนี้คือไม่ค่อยนับถือตัวเองเลยค่ะ คือเราก็รู้ค่ะว่าขนาดพระโสดาบันยังเลิกไม่ขาดเลย แต่มันละอายใจและกลัวจะได้รับโทษในนรกมากค่ะ กลัวตายด้วยจิตใจอกุศลแบบนี้ เราจะทำยังไงให้จิตใจมันมีกำลังและเข้มแข็งพอที่จะเลิกได้บ้างคะ เราอยากเลิกไปตลอดชีวิตเลยอ่ะค่ะ อยากยกจิตใจและคุณธรรมของตัวเองให้มันสูงขึ้น รู้ไหมคะ เราพยายามถึงขนาดที่ว่าไปให้สัจจะกับสิ่งศักดิ์ว่าตลอดเข้าพรรษานี้เราจะไม่ช่วยตัวเองเลย เพื่อที่เราจะได้ไม่กล้าผิดสัจจะ แต่เราก็ดันมาผิดจนได้ แหกสัจจะตัวเองตั้งแต่วันที่ 4 เลยด้วย ยังไม่พ้นเดือนเลยด้วยซ้ำ เลยกลายเป็นว่าโดนไปอีก 1 กระทงที่ผิดสัจจะกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่าน ทั้งอธิษฐานต่อหน้าพระรัตนตรัย แถมยังอธิษฐานเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาเป็นพยายานด้วยนะคะ โอ้โห บาปแท้ๆ ไม่รู้ตายไปเราจะได้รับโทษอะไรบ้าง เห้อมมมมมมมมมมมมมมมม