เรื่องสั้นๆ อ่านเล่นๆ : มารับผมหน่อยสิ
ตรู๊ดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด ....................... ตรู๊ดดดดดดดดด
“ฮัลโหล”
ผมกรอกเสียงภาษาอังกฤษเพี้ยนๆ ส่งไปยังปลายสายหลังจากยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮัลโหล ที่นั่นที่ไหนครับ”
ชั่วเสี้ยววินาทีที่ได้ยินเสียงแปร่งๆ จากทางปลายสาย จินตนาการของผมก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างล้ำเลิศ รูปร่างหน้าตาการแต่งตัวผุดขึ้นมาในอากาศทันที
ปลายสายต้องเป็นชายเชื้อสายจีนวัยประมาณห้าสิบถึงหกสิบ ผมที่หัวคงเริ่มบาง เสื้อผ้าก็คงจะเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวมอๆ กะกางเกงผ้าสีเทาซีดๆ และที่สำคัญในเวลาเที่ยววันเหมือนตอนนี้ เขาคนนั้นคงกำลังร้อนอยู่ในตู้โทรศัพท์เป็นแน่
“เอ่อ ผมบอกไปแล้วคุณจะรู้มั้ยครับว่าที่นี่ที่ไหน คุณนั่นแหละจะคุยกับใคร”
ประโยคนี้ผมไม่ได้กวนนะครับ มีหลายครั้งที่มีคนถามแบบนี้ทางโทรศัพท์ แต่ผมอยากจะบอกว่าผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะบอกยังไงว่าที่นี่ที่ไหน
“เอ่อ คุณอยู่ซอย...ใช่มั้ย” ปลายสายยังคงพยายามตั้งคำถามกับผม
“ใช่ครับ” ผมตอบ
“รู้จักบ้านคนชื่อ...มั้ย” อาแปะในจินตนาการเอ่ยชื่อคนๆ หนึ่งออกมา ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่รู้จัก
“ไม่รู้จักครับ” ผมตอบ
“เหรอ ไม่รู้จักเหรอ เนี่ย เค้าบอกเค้าอยู่ซอยนี้” เจ้าของเสียงที่ปลายสายยังคงไม่ลดละ
“ซอยนี้มันยาวหลายกิโลเมตรนะครับ ผมไม่รู้จักหรอกครับ” ผมตอบ
“ก็นั่นแหละ มันยาวไง ผมหาเค้าไม่เจอ เอายังงี้ มารับผมหน่อยได้มั้ย ผมอยู่ในตู้โทรศัพท์ตรงปากซอยเนี่ย มารับผมพาไปหาเค้าหน่อย”
เห้ย ก็บอกไม่รู้จักไง แล้วจู่ๆ จะให้ไปรับทำไมเนี่ย ไม่ได้รู้จักกันนะ แล้วคนที่อาแปะบอก ผมก็ไม่รู้จักด้วย
ประโยคข้างบนเก็บไว้ในใจ ไม่ได้พูดออกไป ประมาณสิบห้านาทีหรือนานกว่านั้นเล็กน้อย สุดท้ายตอนจบของเรื่องนี้เป็นยังไงผมกลับจำไม่ได้แฮะ ไม่รู้ว่าคุยกันยังไงเค้าถึงได้ยอมวางสาย
เรื่องนี้เป็นเรื่องการรับโทรศัพท์บ้านที่แปลกประหลาดอันดับต้นๆ ของผมเลยครับ ที่คนไม่เคยรู้จักโทรฯ มา ให้ไปรับ แล้วก็ให้พาไปส่งบ้านอีกคนที่ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน
เรื่องสั้นๆ อ่านเล่นๆ : มารับผมหน่อยสิ
ตรู๊ดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดด ....................... ตรู๊ดดดดดดดดด
“ฮัลโหล”
ผมกรอกเสียงภาษาอังกฤษเพี้ยนๆ ส่งไปยังปลายสายหลังจากยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮัลโหล ที่นั่นที่ไหนครับ”
ชั่วเสี้ยววินาทีที่ได้ยินเสียงแปร่งๆ จากทางปลายสาย จินตนาการของผมก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างล้ำเลิศ รูปร่างหน้าตาการแต่งตัวผุดขึ้นมาในอากาศทันที
ปลายสายต้องเป็นชายเชื้อสายจีนวัยประมาณห้าสิบถึงหกสิบ ผมที่หัวคงเริ่มบาง เสื้อผ้าก็คงจะเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวมอๆ กะกางเกงผ้าสีเทาซีดๆ และที่สำคัญในเวลาเที่ยววันเหมือนตอนนี้ เขาคนนั้นคงกำลังร้อนอยู่ในตู้โทรศัพท์เป็นแน่
“เอ่อ ผมบอกไปแล้วคุณจะรู้มั้ยครับว่าที่นี่ที่ไหน คุณนั่นแหละจะคุยกับใคร”
ประโยคนี้ผมไม่ได้กวนนะครับ มีหลายครั้งที่มีคนถามแบบนี้ทางโทรศัพท์ แต่ผมอยากจะบอกว่าผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะบอกยังไงว่าที่นี่ที่ไหน
“เอ่อ คุณอยู่ซอย...ใช่มั้ย” ปลายสายยังคงพยายามตั้งคำถามกับผม
“ใช่ครับ” ผมตอบ
“รู้จักบ้านคนชื่อ...มั้ย” อาแปะในจินตนาการเอ่ยชื่อคนๆ หนึ่งออกมา ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่รู้จัก
“ไม่รู้จักครับ” ผมตอบ
“เหรอ ไม่รู้จักเหรอ เนี่ย เค้าบอกเค้าอยู่ซอยนี้” เจ้าของเสียงที่ปลายสายยังคงไม่ลดละ
“ซอยนี้มันยาวหลายกิโลเมตรนะครับ ผมไม่รู้จักหรอกครับ” ผมตอบ
“ก็นั่นแหละ มันยาวไง ผมหาเค้าไม่เจอ เอายังงี้ มารับผมหน่อยได้มั้ย ผมอยู่ในตู้โทรศัพท์ตรงปากซอยเนี่ย มารับผมพาไปหาเค้าหน่อย”
เห้ย ก็บอกไม่รู้จักไง แล้วจู่ๆ จะให้ไปรับทำไมเนี่ย ไม่ได้รู้จักกันนะ แล้วคนที่อาแปะบอก ผมก็ไม่รู้จักด้วย
ประโยคข้างบนเก็บไว้ในใจ ไม่ได้พูดออกไป ประมาณสิบห้านาทีหรือนานกว่านั้นเล็กน้อย สุดท้ายตอนจบของเรื่องนี้เป็นยังไงผมกลับจำไม่ได้แฮะ ไม่รู้ว่าคุยกันยังไงเค้าถึงได้ยอมวางสาย
เรื่องนี้เป็นเรื่องการรับโทรศัพท์บ้านที่แปลกประหลาดอันดับต้นๆ ของผมเลยครับ ที่คนไม่เคยรู้จักโทรฯ มา ให้ไปรับ แล้วก็ให้พาไปส่งบ้านอีกคนที่ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน