.....ตู้ดด ตู้ดด ...เสียงที่น่ารัก ใสๆ ดังมาจากปลายสาย --ฮัลโหล นี่ใครเอ่ย มีใครที่มีนารู้จักเปลี่ยนเบอร์โทรหรือเปล่าน๊าา เอ๋..อย่าให้พูดคนเดียวสิค่ะ ไม่อยากจะคิดเลยหน่ะ ว่าคุณจะแกล้งมีนาได้ลงคอ ฮัลโหลๆๆ--- ....ผมจะเริ่มพูดอะไรดี ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ ความรู้สึกที่ดีใจมันมากมายเหลือเกินจนล้นออกมาบดบัง คำพูดที่ผมเตรียมที่จะพูดออกมาทั้งหมด ผมคิดประโยค คำพูดแม้แต่ซักคำยังไม่มี ถ้าขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ มีนาคงจะกดวางสายจากผมในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าแน่ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดแรกที่ผมเลือกที่จะเปล่งเสียงออกไปก็คือคำว่า..เอ่ออ..(มันน่าอายจริงๆที่คิดได้แค่นี้ T^T) ..เย้ๆพูดออกมาแล้ว มีอะไรจะพูดกับมีนาไหมค่ะ แล้วคุณเป็นใครกันหน่ะ แล้วได้เบอร์โทรของมีนามาได้อย่างไรค่ะ ...เธอยังคงใจเย็นถามผมเรื่อยๆ เธอยังน่ารักมองโลกในแง่ดีเหมือนเดิมเลยมีนา ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงกดวางสายไปนานแล้ว และคงสรุปว่าผมคือ ไอ้โรคจิต คนนึง แต่เป็นเธอมีนาเจ้าหญิงของผม ^^ พอหลุดจากห้วงความคิดได้ คำพูดอีกคำที่ผมเลือกที่จะพูดออกไปก็คือ ..มีนา..ผมตัดสินใจเรียกชื่อเธอ อย่างน้อยเธอก็จะได้รับรู้ว่าผมรู้จักเธอ..ค่ะ..เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างฉงน ผมไม่รอช้าที่จะพูดประโยคต่อไป --สะสสสวัสดีมีนา เราภูนะ..เอ่อออ ...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดประโยคถัดไป มีนาก็พูดสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูสลดลงจากเมื่อสักครู่นี้ว่า ถ้าเป็นภูที่เคยอยู่บ้านติดกับมีนาเมื่อแปดปีที่แล้วหล่ะก็ มีนาคิดว่าเราสองคนไม่น่าจะมีอะไรที่ต้องพูดคุยกันอีกแล้วนะค่ะ ...คำพูดของมีนามันช่างให้ความรู้สึกที่เยือกเย็นจริงๆ น้ำเสียงที่ฟังดูราบเรียบและเฉยเมยของเธอนั้น มันทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่า มีนายังไม่ให้อภัยผม... ผมจะทำอย่างไรดีที่จะให้เธอรู้ว่าผมแค่อยากจะขอโทษและปรับความเข้าใจกับเธอ..ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่ามีโอกาสเป็นไปได้น้อยเหลือเกินที่ผมกับมีนาจะกลับมารู้สึกดีต่อกันได้อีกครั้ง ผมผิดเองที่ปล่อยให้เรื่องราวมันค้างคาไปกับวันเวลาที่ผ่านมาถึงวันนี้ก็ตั้งแปดปีแล้ว....