สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกคนและคนอ่านทุกคน เราคิดทบทวนอยู่นานมากจะมาลงในพันทิปดีรึเปล่าเพราะเราไม่มีใครให้คำปรึกษาเราเรื่องนี้ได้เลย เลยมาเล่าในพันทิปดีกว่า เริ่มตั้งแต่มันเป็นแรกๆนะค่ะ ตอน ม.3 เราได้เสียแม่ไป ตอนนั้นมันไม่โอเครมากเพราะครึ่งชีวิตเรามีแต่แม่ พอแม่เสีย ละเราก็ได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างค่ะคนที่เขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆไม่ใช่แม่แท้ๆของเรา เราเสียใจมากนะเพราะเราทำกับแกไวเยอะมาก และเราก็เสียใจที่ไม่ได้ดูแลท่าน  พอเราขึ้น ม.4มา ยายก็มาเสียอีกค่ะ ตอนนั้นเราก็ได้อยู่กะตาค่ะและก็น้า และพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงอยู่อีกบ้านหลังหนึ่งค่ะแต่ปัจจุบันนี้เขาไปอยู่กะเมียใหม่แล้วค่ะ ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว และเรื่องราวต่างๆในชีวิตเราก็เริ่มเปลี่ยนไป จำได้ค่ะวันนั้น ทะเลาะกะคนในครอบครัวจำไม่ได้ว่าใคร แต่ไม่ใช่ ตา กะน้า แน่นอนค่ะ ที่ทะเลาะด้วย ตอนนั้นเรากำลังเดินมาขึ้นรถที่หน้าหมู่บ้านเดินมาละร้องไห้ไปด้วยมันเป็นอะไรที่แย่มากๆเลยนะ เราไปนั่งลงรอรถ เราเห็นเศษกะจก เราหยิบมันขึ้นมา เอามากรีดแขนตัวเองแต่ไม่มากนะค่ะ ช่วงนั้นเราทำเฉพาะตอนเคียดๆ แต่เราก็หยุดทำมาเป็นปีๆเลยค่ะเพราะมันเจ็บ จนถึงช่วง ม.6 มันเป็นอะไรที่แย่มากๆ พ่อเรามีปัญหาหนักมาก ทะเลาะกะเราด้วย ล่ะเราจำได้ดี วันนั้นเรียนวิชาเกะสลัก มีดแกะสลักมันคมมากมันโดนมือเรา ละช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราดิ่งมากๆเราเห็นเลือดเห็นตัวเองเจ็บมันส้ะใจดี เรากลับบ้านไปนอนร้องไห้ ละสิ่งที่เราทำไปด้วย เรากรีดแขนตัวเองทั้งสองข้างเต็มไปหมดเราเหนื่อยไม่ไหวมากไม่มีที่ปรึกษาอะไรเลย ละสุดท้ายเราก็เล่าให้เพื่อนฟังบางเรื่อง เพื่อนก็มาเยี่ยมเราบ้าง เเละเราก็ใช้ชีวิตปกติป่นความทุกข์ เเละเเผลในใจ และเราก็เลิกทำ เราสัญญากะเพื่อนว่าจะไม่ทำ จะรักตัวเอง และพอเรียนเราจบ เราไม่ได้ไปเรียนต่อนะ เรามาอยู่กะน้าอีกคนและพี่และหลานมาทำงานที่ กทม.ได้เดือน2เดือนเล้วเราก็มีปัญหานิดหน่อย หนักสุดเรากลับมาทำอีกแล้วอะ มีแต่เรื่องเคียดๆ  เราทำงานไม่มีความสุขเลย ตอนนี้คนในบ้านเริ่มสงสัยแล้วว่าเราเป็นอะไรเพราะแต่ก่อนเราเป็นคนร่าเริงมากๆ แต่ช่วงเดือนที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เราซึมๆและเราก็เคียดมากไม่สดใสไม่อะไรกะใครเลย และล่าสุดเมื่อคืนเรากรีดแขนตัวเองเต็มไปหมดอีกแล้ว แต่ไม่ใช่แขนนะแต่เป็นต้นแขนรึป่าว ช่วงไล่อ่ะ เพราะถ้ากรีดแขนคนที่ทำงานเเละพี่เห็นแน่ เมื่อคืนเพื่อนก็ทักมาถามว่าเป็นไงบ้าง  ขอโทษนะเพื่อน เรากลับไปใช้มันอีกแล้ว ละเหมือนเราต่อสู้กับมันอยู่อ่ะ ตอนกลางคืนทีไร ข้างในมันบ่นว่าเหนื่อย มันบ่นว่าตายดีไหม ตื่นเช้ามาก็บ่นในใจ นี้จะไปทำงานแล้วเหรอตายไหมไม่อยากไปทำงานเลย เหนื่อยจังตายไหม วนๆเวียนๆมาเป็น2เดือนแล้ว เราเคยจะฆ่าตัวตายมาแล้ว แต่เราดึงสติขึ้นมาได้ ช่วงนี้เราแย่มากๆเลย ทำงานก็ไม่มีความสุข เก็บเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคิดมาก หลายคนบอก อย่าคิดมาก คนอื่นลำบากกว่าเราเยอะ สู้ๆสิ เรื่องแค่นี้เอง ไม่สงสารคนที่เลี้ยงเรามาเหรอ ไม่รักตัวเองไง เราอยากจะบอกกะคนพวกนี้นะค่ะว่า ถ้าไม่ได้มายืนหรือมาตกในสภาพแบบนี้ไม่มีทางรู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน กว่าจะนอนหลับก็ปาไปตี2ตี3 ในหัวมีแต่เรื่องคิดมากในหัวมีแต่บังคับให้ตาย พยายามหาอะไรๆทำแต่มันก็ไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วอ่ะตอนนี้เหมือนมันเริ่มกินเราไปครึ่งตัวแล้วมันสั่งให้เราทำ มันบังคับเรา เราเหนื่อยที่จะต้องสู้กับมันแล้วทุกคน ถามว่าตอนที่กรีดมันรู้สึกอะไรไหม มันไม่เจ็บแล้วอ่ะ แต่มันชาไปทั้งตัว เราไปนั่งกรีดในห้องน้ำทุกคืน เราไม่อยากทำเลยนะ แต่เราเหนื่อยจริงๆ เราเป็นอะไรกันแน่ค่ะ ตอนนี้มันหนักและแย่มากๆ อยากไปพบแพทย์ แต่ไม่รู้จะไปยังไง เพราะไม่ใช่คนแถวนี้และไม่อยากให้คนในครอบครัวรู้เลยว่าเราเป็นแบบนี้ มีแต่เพื่อนเท่านั้นที่รู้ว่าเราทำร้ายตัวเอง เหนื่อยจังเลยค่ะทุกคน ไม่อยากอยู่แล้ว มีปัญหาหลายอย่างมากแต่บอกใครไม่ได้จริงๆ ถ้าเราตายไปก็ไม่มีประโยช์นอะไรเลยเพราะเราก็ไม่ใช่คนในครอบครัวเขา แต่ดีตรงที่เขาก็รักเราเหมือนลูกเหมือนหลานแท้ๆ ขอบคุณนะน้าที่หางานให้หนู ขอบคุณที่ทำให้หนูมีวันนี้ ขอบคุณที่รักหนู ขอบคุณนะตาตั้งแต่แม่เสีย ตาก็ดูแลหนูมาตลอด  หนูขอโทษแต่หนูไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย.. ปล.เราไม่อยากได้กำลังใจเลย เราไม่ได้อยากยินคำว่าสู้ๆเลย ใครพูดอะไรเเบบนี้ เราหงุดหงิดเเละไม่ชอบขึ้นมาทันที.. มันคืออะไรค่ะ? เราเป็นบ้าเเล้วใช่ไหม...
( ขอโทษที่เรื่องนี้ไม่สามรถบอกใครได้แม้กะทั่งตัวเราเอง ) …