สวัสดีค่ะ หนูอายุ 18 ปี หนูมีเรื่องปรึกษาพี่ๆทุกๆคนค่ะ..
คือช่วงนี้หนูค่อนข้างมีปัญหากับตัวเองและคนในครอบครัว พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่หนูเล็กๆ จนตอนนี้หนูอยูน้าและยายค่ะ (น้ากับยายเป็นผู้มีพระคุณกับหนูมากๆ) พ่อกับแม่ก็ดูจะเหมือนไม่ค่อยรับผิดชอบหนู เหมือนจะปัดปัญหาให้กับน้าเป็นคนเลี้ยงดูทุกๆอย่าง หนูเกรงใจน้านะ บางทีหน้าก็บ่นว่าทำไมพ่อแม่ไม่สนใจลูกเลย หนูเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยตลอดว่า ทำไมพ่อกับแม่ถึงเป็นแบบนี้ หรือว่าพวกท่านไม่รักหนู อาจจะรักแต่ตัวเอง
จนมา 2 สัปดาห์นี้ โรงเรียนก็ใกล้เปิดเทอมล่ะ ก็ต้องมีการจ่ายค่าเทอม หนูขอพ่อ พ่อบอกว่า "พ่อไม่มีจริงๆ" หนูเรื่องปรึกษากับพี่สาวของหนู พี่สาวบอกว่าพ่อไม่มีจริงๆ หนูก็โอเค หนูเลยไปขอแม่ แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวหาให้ๆ จนผ่านไป... แม่ก็มาบอกว่า แม่ไม่มี แม่เลยบอกให้พี่สาวของแม่โอนมาให้หนู โดยการโทรหาน้าที่อยู่กับหนู
ตอนที่คุยโทรศัพท์กับป้า หนูเหมือนจะร้องตลอดเวลาเลย แต่ก็กั้นเอาไว้ ในใจคิดอยู่ว่า กับลูก ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่มีให้เรา ทั้งๆที่พวกท่านก็ไม่เคยส่งเสียอะไรเลย อาจจะให้บ้าง 2-3 ร้อย แต่กับอัยแค่ค่าเทอมปีล่ะครั้ง ค่าเทอมก็แค่พันกว่า ทีพ่อกับแม่ไปเที่ยว ไปซื้อรถยังมี แต่ทำไมกับเราถึงไม่มีให้ มันคือความน้อยใจที่มันเก็บมานาน
จนมีคำพูกๆนึงมันออกมาจากน้า น้าพูดว่า "แม่ตัวเองบอก ฝากหนูไว้ก่อน จะมาเอาหนูไปอยู่ด้วย(แม่อยู่กทม.) สัก 2-3 เดือน แต่นี้มันไม่ได้ฝากแล้ว เบอะโดนทิ้งแล้ว"
คนว่า "โดนทิ้ง" มันจุกมากๆเลยค่ะ
หนูกลายเป็นเด็กถูกพ่อแม่ทิ้ง หนูเครียดมากๆเลย หนูร้องไห้ทุกคืน ไม่มีวันไหนไม่ร้องไห้ สุขภาพจิตก็แย่ลง ช่วงนี้อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่อยากพูดกับใคร อยากระบายความรู้สึกก็ไม่กล้า เลยต้องเก็บไว้คนเดียว หนูคิดอยู่ในหัวตลอดเลยว่า หนูเหมือนภาระของทุกๆคน ถ้าไม่มีภาระอย่างหนู ทุกๆคนอาจจะมีความสุขกว่านี้ หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลย ตายได้ก็ดี ทุกๆครั้งที่ร้องไห้ หนูเริ่มมีอาการกรีดข้อมือทำร้ายตัวเอง หนูก็ไม่อยากทำหรอกค่ะ แต่พอกรีดแล้ว มันทำให้หนูดีขึ้น
หนูมีความรู้สึกแบบนี้มา สัก2เดือนแล้ว (แต่เรื่องกรีดข้อมือพึ่งเป้นมาได้ 2 สัปดาห์)
หนูควรทำยังไงดีคะ หนูคำปรึกษาจริงๆ เพราะตอนนี้สุขภาพจิตมันเริ่มไม่ไหวแล้ว ถ้าวิ่งไปกระโดดตึกตาย หนูก็สามารถทำได้..
#หนูไม่ได้ป่วยใช่ไหม😢
มีเรื่องปรึกษา ทำไมรู้ว่าเหมือนตัวเองเป็น "ภาระ"
คือช่วงนี้หนูค่อนข้างมีปัญหากับตัวเองและคนในครอบครัว พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่หนูเล็กๆ จนตอนนี้หนูอยูน้าและยายค่ะ (น้ากับยายเป็นผู้มีพระคุณกับหนูมากๆ) พ่อกับแม่ก็ดูจะเหมือนไม่ค่อยรับผิดชอบหนู เหมือนจะปัดปัญหาให้กับน้าเป็นคนเลี้ยงดูทุกๆอย่าง หนูเกรงใจน้านะ บางทีหน้าก็บ่นว่าทำไมพ่อแม่ไม่สนใจลูกเลย หนูเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยตลอดว่า ทำไมพ่อกับแม่ถึงเป็นแบบนี้ หรือว่าพวกท่านไม่รักหนู อาจจะรักแต่ตัวเอง
จนมา 2 สัปดาห์นี้ โรงเรียนก็ใกล้เปิดเทอมล่ะ ก็ต้องมีการจ่ายค่าเทอม หนูขอพ่อ พ่อบอกว่า "พ่อไม่มีจริงๆ" หนูเรื่องปรึกษากับพี่สาวของหนู พี่สาวบอกว่าพ่อไม่มีจริงๆ หนูก็โอเค หนูเลยไปขอแม่ แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวหาให้ๆ จนผ่านไป... แม่ก็มาบอกว่า แม่ไม่มี แม่เลยบอกให้พี่สาวของแม่โอนมาให้หนู โดยการโทรหาน้าที่อยู่กับหนู
ตอนที่คุยโทรศัพท์กับป้า หนูเหมือนจะร้องตลอดเวลาเลย แต่ก็กั้นเอาไว้ ในใจคิดอยู่ว่า กับลูก ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่มีให้เรา ทั้งๆที่พวกท่านก็ไม่เคยส่งเสียอะไรเลย อาจจะให้บ้าง 2-3 ร้อย แต่กับอัยแค่ค่าเทอมปีล่ะครั้ง ค่าเทอมก็แค่พันกว่า ทีพ่อกับแม่ไปเที่ยว ไปซื้อรถยังมี แต่ทำไมกับเราถึงไม่มีให้ มันคือความน้อยใจที่มันเก็บมานาน
จนมีคำพูกๆนึงมันออกมาจากน้า น้าพูดว่า "แม่ตัวเองบอก ฝากหนูไว้ก่อน จะมาเอาหนูไปอยู่ด้วย(แม่อยู่กทม.) สัก 2-3 เดือน แต่นี้มันไม่ได้ฝากแล้ว เบอะโดนทิ้งแล้ว"
คนว่า "โดนทิ้ง" มันจุกมากๆเลยค่ะ
หนูกลายเป็นเด็กถูกพ่อแม่ทิ้ง หนูเครียดมากๆเลย หนูร้องไห้ทุกคืน ไม่มีวันไหนไม่ร้องไห้ สุขภาพจิตก็แย่ลง ช่วงนี้อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่อยากพูดกับใคร อยากระบายความรู้สึกก็ไม่กล้า เลยต้องเก็บไว้คนเดียว หนูคิดอยู่ในหัวตลอดเลยว่า หนูเหมือนภาระของทุกๆคน ถ้าไม่มีภาระอย่างหนู ทุกๆคนอาจจะมีความสุขกว่านี้ หนูไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลย ตายได้ก็ดี ทุกๆครั้งที่ร้องไห้ หนูเริ่มมีอาการกรีดข้อมือทำร้ายตัวเอง หนูก็ไม่อยากทำหรอกค่ะ แต่พอกรีดแล้ว มันทำให้หนูดีขึ้น
หนูมีความรู้สึกแบบนี้มา สัก2เดือนแล้ว (แต่เรื่องกรีดข้อมือพึ่งเป้นมาได้ 2 สัปดาห์)
หนูควรทำยังไงดีคะ หนูคำปรึกษาจริงๆ เพราะตอนนี้สุขภาพจิตมันเริ่มไม่ไหวแล้ว ถ้าวิ่งไปกระโดดตึกตาย หนูก็สามารถทำได้..
#หนูไม่ได้ป่วยใช่ไหม😢