คือรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากทำอะไรไม่เคยสำเร็จไม่ดีเลยสักอย่างพ่อแม่ก็ต้องมาเครียดเพราะหนู ถ้าไม่มีหนูพ่อแม่คงสบายกว่านี้ไปแล้ว สมเพชตัวเองมากทำไมอีนี่มันโง่แบบนี้ ทำอะไรไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้งแม้กะอีเเค่เกรด3.5+ยังทำไม่ได้ บางทีเราก็แอบคิดนะว่าพ่อแม่รักเราจริงหรือเปล่าทำไมไม่สนใจเราเลยหล่ะ เราเป็นลูกเก็บมาเหรอ เราพยายามเต็มที่แล้วแต่ทำไมไม่เห็นหรือสนใจความพยายามของเราเลยหล่ะไม่เคยได้กำลังใจจากคนรอบกายเลยสักนิดแม้กระทั่งพ่อแม่ของตังเองยังไม่เคยใยดีอะไรเลย เขาเครียดเพราะกลัวเราไม่มีอนาคตหรือกลัวอายที่ลูกโง่ พยายามจะทำทุกอย่างให้มันดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แต่มันก็พังไปทุกอย่าง รู้นะว่าเหนื่อยที่ส่งเรียน แต่หนูก็เหนื่อยเหมือนกันที่เรียนและพยายามจะทำทุกอย่างให้มันดีแต่กลับโดนด่าว่าเลิกได้แล้ว มีหน้าที่เรียนก็เรียนไม่ต้องมาพูด มันมีอยู่ช่วงนึงที่หนูร้องไห้หนักมากจนคิดอยากจะฆ่าตัวตายเลยด้วย ซ้ำตอนไหนมันทรมานมากความรู้สึกที่แย่และดาวน์สุดๆ แต่พอลองกรีดแขนมันรู้สึกดี รู้สึกว่าแบบนี้แหละพ่อแม่คงชอบตายๆไปเลยเขาจะได้สบาย ในสมองตอนนั้นคิดแต่เรื่องแบบนี้ แต่สักพักได้เห็นเลือดตัวเองก็ค่อยสงบไปไม่คลั่งเหมือนตอนเเรก ที่กะจะเอาให้ตาย ผ่านไปได้สักอาทิตย์ตอนไปรร.แม่เหลือบไปเห็นแผลที่กรีดมั้งคะเเม่เลยถามว่ากรีดเเขนเหรอ หนูก็เงียบ  ไม่รู้จะตอบยังไงกลัวมากกลัวการซ้ำเติมกลัวกันกดดันมากๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้า จากตั่งก่อนที่หนูอยู่กับทวดกับยายหนูมีเรื่องอะไรหนูบอกหมด พอมาอยู่กับพ่อกับแม่แทบไม่ได้คุยอะไรเลยนอกจากเกรดและการเรียน  ทุกวันนี้ไม่ได้ไปหาหมอไม่เคยได้กำลังใจจากครอบครัวแต่ได้กำลังใจจากเพื่อนในเฟซที่ไม่เคยเจอหน้ากันแม้แต่ครั้งเดียว พวกเขาเยียวยาหนูได้มากจริงๆ แต่หนูผิดเองที่หนูโง่ ที่เกิดมาเป็นภาระพ่อกับแม่ หนูขอโทษนะคะ