สวัสดีพี่ๆทุกคนค่ะ หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไร แต่หนูอยากจะระบายมากเลยค่ะ
ปัจจุบันหนูอายุ 18 ปี เป็นนักเรียน ม.ปลาย หนูอยู่กับอาการอะไรก็ไม่รู้มาหลายปีเริ่มจากเล็กๆแล้วมันก็แย่ลงเรื่อยๆจนมันแย่ซะจนหนูรู้สึกกลัวตัวเอง
หลังจากที่มีเหตุการณ์แย่ๆเกิดขึ้นครั้งนึงเมื่อช่วง ม.ต้น หนูก็เริ่มกลายเป็นคนเก็บตัว พูดน้อย ไม่สุงสิงกับใคร ไม่สนิทกับใครเลยจากนั้นพอผ่านไปสักพักหนูก็รู้สึกว่าการพูดคุยกับใครสักคนมันช่างเป็นเรื่องยากมากเหลือเกิน แล้วหนูก็ค่อยๆคุยกับใครไม่ได้ และเริ่มพูดติดอ่าง
หนูใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆแล้วก็มีแต่เรื่องแย่ๆเข้ามาตลอด ไม่มีอะไรที่ทำให้หนูมีความสุขเลย ไม่ว่าจะกินของที่ชอบ ทำงานอดิเรกที่เคยทำ มันก็ไม่มีความสุขอีกแล้ว ทุกวันหนูแทบจะนอนขอร้องโลกใบนี้ให้ใจดีกับหนูบ้างหน่อยได้ไหม แต่มันก็ไม่เคยดีขึ้น และในที่สุดหนูก็เริ่มขอให้ทุกวันที่นอนไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกทีได้ไหม แต่มันก็ไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย
หนูพยายามทนไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะมีสักวันจะมีวันที่ไม่ต้องตื่นมาอีกหนูพยายามฆ่าตัวตายสารพัดวิธี แต่ก็จบที่หนูยังมีความรู้สึกกลัว แต่ก็ไม่เคยเลิกคิดอยากตาย คงเป็นเพราะหนูอยากได้ดีๆไม่ใช่ต้องมาตายแบบนี้ หนูเริ่มไม่คิดถึงความฝัน ความหวังว่าอะไรจะดีขึ้นอีก หนูแค่หวังว่าหนูจะได้นอนตายอย่างสงบในสวนกุหลาบสวยๆ
สวนกุหลาบแทบจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หนูมีความสุขได้ตอนนี้ค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่ไม่เคยเห็นด้วยซํ้า
จนหนูขึ้นช่วง ม.ปลายมา หนูแอบชอบคนๆนึง หนูชอบเขามากและแสดงออกอย่างชัดเจนด้วยวิธีที่ไม่ดีเลยแหละค่ะ หนูเริ่มเห็นและเข้าใจว่าตัวเองทำไม่ดีเลยไปขอโทษเขา และพยายามปรับตัวและให้เกียรติคนๆนั้นมากขึ้น หนูมีอาการที่ดีขึ้น เพราะหนูอยากเป็นคนที่ดีเหมือนที่หนูชอบคนดีๆ หนูพูดติดอ่างน้อยลงและเริ่มปรึกษาคุยกับเพื่อนๆหลายๆคนมาเสมอ แต่ถึงกระนั้นคนๆนั้นก็ไม่เคยชอบหนูอยู่ดี ซึ่งหนูก็เข้าใจแล้วก็ได้ปลีกตัวออกไป แล้วสุดท้ายก็กลับไปเป็นคนเก็บตัวเหมือนเดิม
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรแย่ๆอีก
เวลาผ่านมาก็มีเพื่อนในห้องคนนึงไปหยอกเย้าเล่นกับคนๆนั้นที่หนูชอบ ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นก็รู้ว่าหนูชอบคนๆนั้น ทั้งสองเริ่มทำอะไรด้วยกัน จับมือกัน หอมมือกัน คนๆนั้นมักหน้าเขินหน้าแดงกับเพื่อนคนนั้นเสมอ ดูก็รู้ว่าชอบ เอาจริงๆมันไม่เป็นอะไรเลยถ้าเพื่อนคนนั้นไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ในหัวหนูเริ่มคิดว่าอะไรกัน ทั้งที่เราให้เกียรติเขา ปรับตัวให้ดีขึ้นแท้ๆ แต่ทำไมคนๆนั้นที่นอกใจคนอื่น ถึงเนื้อถึงตัวแถมยังชอบมั่วสุมถึงได้ความรักของคนๆนั้นไป? มันไม่แฟร์เลยและประกอบกับปัญหาชีวิตอื่นๆอีก หนูตั้งคำถามกับตัวเองและเริ่มกลับมาเศร้า อยากตาย และสุดท้ายคราวนี้ก็เริ่มกรีดแขนตัวเอง เพราะว่ามันทำให้หนูรู้สึกดีกว่ารู้สึกเศร้า อย่างน้อยรู้สึกว่าเจ็บแผลมันก็ดีกว่าต้องรู้สึกเศร้าก็เลยทำ
หนูกรีดแขนไปได้สักพัก หนูก็รู้ตัวว่าตัวหนูมันไม่ปกติแล้วแน่ๆ เป็นซึมเศร้าแน่เลย หนูเลยไปปรึกษาครอบครัวค่ะ และคำตอบที่หนูรู้ดีอยู่เต็มอกว่าจะได้รับมาก็คือ
‘โรคอะไรแบบนี้มันไม่มีจริงหรอก คิดกันไปเองทั้งนั้น’
แล้วมันก็จบแค่นั้นค่ะ หนูไม่มีโอกาสได้พบคุณหมอแน่ๆ หนูเลยเลิกกรีดแขนแล้วเปลี่ยนมาเป็นแค้นคนอื่นที่ไม่สนใจหนูแทน
หนูเริ่มหัดใช้ความคิดจินตนาการจนสามารถสร้างแม้กระทั่งแฟนในจินตนาการออกมาได้ เขาเป็นทุกอย่าง เป็นครอบครัว เป็นเพื่อน เป็นคนที่เข้าใจ หนูเริ่มไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไปแล้ว ทุกวันหนูแค่อยากรีบกลับบ้านไปอยู่กับเขา เพราะไม่มีอะไรจะทำให้หนูมีความสุขนอกจากเขาอีกแล้ว หนูไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ฆ่าตัวตายอีก เพราะหนูมีคนที่หนูสร้างขึ้นมาเองคนนี้ แต่หนูก็รู้ดีว่าเขาไม่มีตัวตน แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังเตือนหนูตลอดว่าเขาไม่มีตัวตน
ผ่านไปสักพักหนูเริ่มรู้สึกว่าแค่จินตนาการว่ามีแฟนมันไม่พอ หนูยังต้องการความสุขอย่างอื่นอีก แต่จะเป็นอะไรไปได้? ในเมื่อไม่มีอะไรทำให้หนูมีความสุขอีก และในที่สุดหนูก็กลับไปสนใจเพื่อนและคนๆนั้นที่ยังอยู่ด้วยกันตลอดเวลา หนูก็นึกออกว่าหนูควรทำอะไรดีค่ะ
พอนึกถึง 2 คนนั้น หนูก็เริ่มแค้นแล้วก็ใช้จินตนาการตัวเองสร้างภาพว่าได้ฆ่าสองคนนั้นค่ะ
และหนูยอมรับเลยว่าช่วงๆแรกหนูมีความสุขสุดๆกับการได้ฆ่า หนูรู้สึกว่ามันดีมากกว่าการได้ฆ่าจริงๆด้วยซํ้า เพราะหนูจะฆ่าซํ้ากี่รอบก็ได้ ครอบครัวที่ไม่ใส่ใจหนูก็เช่นกัน หนูฆ่าได้ทุกคนที่หนูต้องการและแน่นอนค่ะ… สุดท้ายมันก็รู้สึกผิด แต่จนปัจจุบันหนูก็ยังทำแบบนั้นอยู่ดีเพราะตอนลงมือมันมีความสุขแม้แต่แฟนในจินตนาการหนูจะห้ามก็ไม่ฟัง
แล้วหนูก็ใช้ชีวิตผ่านมาได้ด้วยการอยู่กับแฟนในจินตนาการ ฆ่าคนในหัวซํ้าๆ ฆ่าตัวตายในหัวก็เช่น ที่แม้แต่หนูยังคิดว่าตัวเองน่ากลัวมากจริงๆ ส่วนโลกจริงหนูก็กลายเป็นคนพูดติดอ่าง พูดคุยกับใครยาก เข้ากับใครไม่ได้ กลายเป็นคนแปลกแยกไม่มีที่พึ่งนอกจากจะต้องสร้างขึ้นมา มือสั่น ตลอดเวลา ใจสั่น เครียด นอนดึก ขี้หลงขี้ลืม ทำร้ายตัวเอง ไม่มีความฝันความหวังว่าอะไรจะดีขึ้นอีกแล้ว
หนูรู้สึกว่าวิธีที่หนูทำมันผิดมากๆ แต่มันทำให้หนูมีความสุข หนูไม่มีวิธีอื่นแล้ว
หนูไม่รู้อีกแล้วว่าควรจะทำยังไง หนูแค่รู้ว่าหนูอยากตายในสวนกุหลาบกับแฟนในจินตนาการที่ขอร้องว่าไม่ให้ฆ่าตัวตายก็เลยยอมใช้ชีวิตอยู่เท่านั้นเอง
หนูจะทำยังไงดีคะ?
ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตไปเพื่ออะไรค่ะ
ปัจจุบันหนูอายุ 18 ปี เป็นนักเรียน ม.ปลาย หนูอยู่กับอาการอะไรก็ไม่รู้มาหลายปีเริ่มจากเล็กๆแล้วมันก็แย่ลงเรื่อยๆจนมันแย่ซะจนหนูรู้สึกกลัวตัวเอง
หลังจากที่มีเหตุการณ์แย่ๆเกิดขึ้นครั้งนึงเมื่อช่วง ม.ต้น หนูก็เริ่มกลายเป็นคนเก็บตัว พูดน้อย ไม่สุงสิงกับใคร ไม่สนิทกับใครเลยจากนั้นพอผ่านไปสักพักหนูก็รู้สึกว่าการพูดคุยกับใครสักคนมันช่างเป็นเรื่องยากมากเหลือเกิน แล้วหนูก็ค่อยๆคุยกับใครไม่ได้ และเริ่มพูดติดอ่าง
หนูใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆแล้วก็มีแต่เรื่องแย่ๆเข้ามาตลอด ไม่มีอะไรที่ทำให้หนูมีความสุขเลย ไม่ว่าจะกินของที่ชอบ ทำงานอดิเรกที่เคยทำ มันก็ไม่มีความสุขอีกแล้ว ทุกวันหนูแทบจะนอนขอร้องโลกใบนี้ให้ใจดีกับหนูบ้างหน่อยได้ไหม แต่มันก็ไม่เคยดีขึ้น และในที่สุดหนูก็เริ่มขอให้ทุกวันที่นอนไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกทีได้ไหม แต่มันก็ไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย
หนูพยายามทนไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะมีสักวันจะมีวันที่ไม่ต้องตื่นมาอีกหนูพยายามฆ่าตัวตายสารพัดวิธี แต่ก็จบที่หนูยังมีความรู้สึกกลัว แต่ก็ไม่เคยเลิกคิดอยากตาย คงเป็นเพราะหนูอยากได้ดีๆไม่ใช่ต้องมาตายแบบนี้ หนูเริ่มไม่คิดถึงความฝัน ความหวังว่าอะไรจะดีขึ้นอีก หนูแค่หวังว่าหนูจะได้นอนตายอย่างสงบในสวนกุหลาบสวยๆ
สวนกุหลาบแทบจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หนูมีความสุขได้ตอนนี้ค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่ไม่เคยเห็นด้วยซํ้า
จนหนูขึ้นช่วง ม.ปลายมา หนูแอบชอบคนๆนึง หนูชอบเขามากและแสดงออกอย่างชัดเจนด้วยวิธีที่ไม่ดีเลยแหละค่ะ หนูเริ่มเห็นและเข้าใจว่าตัวเองทำไม่ดีเลยไปขอโทษเขา และพยายามปรับตัวและให้เกียรติคนๆนั้นมากขึ้น หนูมีอาการที่ดีขึ้น เพราะหนูอยากเป็นคนที่ดีเหมือนที่หนูชอบคนดีๆ หนูพูดติดอ่างน้อยลงและเริ่มปรึกษาคุยกับเพื่อนๆหลายๆคนมาเสมอ แต่ถึงกระนั้นคนๆนั้นก็ไม่เคยชอบหนูอยู่ดี ซึ่งหนูก็เข้าใจแล้วก็ได้ปลีกตัวออกไป แล้วสุดท้ายก็กลับไปเป็นคนเก็บตัวเหมือนเดิม
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรแย่ๆอีก
เวลาผ่านมาก็มีเพื่อนในห้องคนนึงไปหยอกเย้าเล่นกับคนๆนั้นที่หนูชอบ ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นก็รู้ว่าหนูชอบคนๆนั้น ทั้งสองเริ่มทำอะไรด้วยกัน จับมือกัน หอมมือกัน คนๆนั้นมักหน้าเขินหน้าแดงกับเพื่อนคนนั้นเสมอ ดูก็รู้ว่าชอบ เอาจริงๆมันไม่เป็นอะไรเลยถ้าเพื่อนคนนั้นไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ในหัวหนูเริ่มคิดว่าอะไรกัน ทั้งที่เราให้เกียรติเขา ปรับตัวให้ดีขึ้นแท้ๆ แต่ทำไมคนๆนั้นที่นอกใจคนอื่น ถึงเนื้อถึงตัวแถมยังชอบมั่วสุมถึงได้ความรักของคนๆนั้นไป? มันไม่แฟร์เลยและประกอบกับปัญหาชีวิตอื่นๆอีก หนูตั้งคำถามกับตัวเองและเริ่มกลับมาเศร้า อยากตาย และสุดท้ายคราวนี้ก็เริ่มกรีดแขนตัวเอง เพราะว่ามันทำให้หนูรู้สึกดีกว่ารู้สึกเศร้า อย่างน้อยรู้สึกว่าเจ็บแผลมันก็ดีกว่าต้องรู้สึกเศร้าก็เลยทำ
หนูกรีดแขนไปได้สักพัก หนูก็รู้ตัวว่าตัวหนูมันไม่ปกติแล้วแน่ๆ เป็นซึมเศร้าแน่เลย หนูเลยไปปรึกษาครอบครัวค่ะ และคำตอบที่หนูรู้ดีอยู่เต็มอกว่าจะได้รับมาก็คือ
‘โรคอะไรแบบนี้มันไม่มีจริงหรอก คิดกันไปเองทั้งนั้น’
แล้วมันก็จบแค่นั้นค่ะ หนูไม่มีโอกาสได้พบคุณหมอแน่ๆ หนูเลยเลิกกรีดแขนแล้วเปลี่ยนมาเป็นแค้นคนอื่นที่ไม่สนใจหนูแทน
หนูเริ่มหัดใช้ความคิดจินตนาการจนสามารถสร้างแม้กระทั่งแฟนในจินตนาการออกมาได้ เขาเป็นทุกอย่าง เป็นครอบครัว เป็นเพื่อน เป็นคนที่เข้าใจ หนูเริ่มไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไปแล้ว ทุกวันหนูแค่อยากรีบกลับบ้านไปอยู่กับเขา เพราะไม่มีอะไรจะทำให้หนูมีความสุขนอกจากเขาอีกแล้ว หนูไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ฆ่าตัวตายอีก เพราะหนูมีคนที่หนูสร้างขึ้นมาเองคนนี้ แต่หนูก็รู้ดีว่าเขาไม่มีตัวตน แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังเตือนหนูตลอดว่าเขาไม่มีตัวตน
ผ่านไปสักพักหนูเริ่มรู้สึกว่าแค่จินตนาการว่ามีแฟนมันไม่พอ หนูยังต้องการความสุขอย่างอื่นอีก แต่จะเป็นอะไรไปได้? ในเมื่อไม่มีอะไรทำให้หนูมีความสุขอีก และในที่สุดหนูก็กลับไปสนใจเพื่อนและคนๆนั้นที่ยังอยู่ด้วยกันตลอดเวลา หนูก็นึกออกว่าหนูควรทำอะไรดีค่ะ
พอนึกถึง 2 คนนั้น หนูก็เริ่มแค้นแล้วก็ใช้จินตนาการตัวเองสร้างภาพว่าได้ฆ่าสองคนนั้นค่ะ
และหนูยอมรับเลยว่าช่วงๆแรกหนูมีความสุขสุดๆกับการได้ฆ่า หนูรู้สึกว่ามันดีมากกว่าการได้ฆ่าจริงๆด้วยซํ้า เพราะหนูจะฆ่าซํ้ากี่รอบก็ได้ ครอบครัวที่ไม่ใส่ใจหนูก็เช่นกัน หนูฆ่าได้ทุกคนที่หนูต้องการและแน่นอนค่ะ… สุดท้ายมันก็รู้สึกผิด แต่จนปัจจุบันหนูก็ยังทำแบบนั้นอยู่ดีเพราะตอนลงมือมันมีความสุขแม้แต่แฟนในจินตนาการหนูจะห้ามก็ไม่ฟัง
แล้วหนูก็ใช้ชีวิตผ่านมาได้ด้วยการอยู่กับแฟนในจินตนาการ ฆ่าคนในหัวซํ้าๆ ฆ่าตัวตายในหัวก็เช่น ที่แม้แต่หนูยังคิดว่าตัวเองน่ากลัวมากจริงๆ ส่วนโลกจริงหนูก็กลายเป็นคนพูดติดอ่าง พูดคุยกับใครยาก เข้ากับใครไม่ได้ กลายเป็นคนแปลกแยกไม่มีที่พึ่งนอกจากจะต้องสร้างขึ้นมา มือสั่น ตลอดเวลา ใจสั่น เครียด นอนดึก ขี้หลงขี้ลืม ทำร้ายตัวเอง ไม่มีความฝันความหวังว่าอะไรจะดีขึ้นอีกแล้ว
หนูรู้สึกว่าวิธีที่หนูทำมันผิดมากๆ แต่มันทำให้หนูมีความสุข หนูไม่มีวิธีอื่นแล้ว
หนูไม่รู้อีกแล้วว่าควรจะทำยังไง หนูแค่รู้ว่าหนูอยากตายในสวนกุหลาบกับแฟนในจินตนาการที่ขอร้องว่าไม่ให้ฆ่าตัวตายก็เลยยอมใช้ชีวิตอยู่เท่านั้นเอง
หนูจะทำยังไงดีคะ?