สวัสดีค่ะทุกคน!! 
------------ตามหัวข้อที่เราตั้งเลยนะคะ-----------
  เอาจริงๆเราแค่อยากเข้ามาเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านๆมาไห้ทุกคนๆคนที่กำลังจะคิดสั้น ฆ่าตัวตายนะให้ฟัง
เราก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นที่เคยคิดสั้นฆ่าตัวตาย ปลายปีที่แล้วเราก็เข้ามาตั้งกระทู้เกี่ยวกับชีวิตที่ไม่อยากอยุ่ต่อ มรสุมชีวิตเราที่ผ่านนมามันแย่ๆ แย่ขนาดไหนอ่าหรอ แย่ขนาดที่ว่า เราเกือบไม่เหลือคนรอบข้างเลยนะสิ เกือบจะเสียครอบครัว พ่อแม่ พี่ ช่วงนั้นเราทำตัวไม่ค่อยดี สร้างแต่ปัญหาหนี้สินเยอะมากๆ ขอบข้างมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครสักคน พ่อแม่พี่ และเเฟน ไม่คุยด้วยเหมือนอยู่ตัวคนเดียวทั้งโลก วันๆเราก็คิดแต่หาวิธีฆ่าตัวตาย เอาจริงๆเราลองทำเกือบจะหมดทุกวิธี ทั้งกรีดแขน กระโดดน้ำที่สะพานสูงๆ หรือคิดที่จะกระโดดตึกสูงๆเช่นกัน คนรอบข้างถามว่าทำไมถึงอยากฆ่าตัวจัง ไม่กลัวบ้างหรอ
--ตอนที่เราคิดจะทำจริงๆเราก็กลัวนะกลัวมาก หังสมองมันตีกันไปหมด ฝั่งหนึ่งก็อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพราะอยากใช้ชีวิตในวันต่อๆไปอยากเห็นท้องฟ้าที่สวยๆ แต่ในหัวสมองอีกฝังก็พูดว่า ตายๆไปเถอะ อยู่ต่อก็ไม่เหลือใคร อยู่ต่อไปก็ไม่มีความสุขหรอก เรากินข้าวไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่มีจิตใจทำอะไรเลย ในหัวมีแต่เรื่องพวกพี่เต้มไปหมด ตอนนั้นเราไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร ระบายกับใครก็ไม่ได้ เราเลยมาตั้งกระทู้ในนี้ 
-----แต่จุดเปลี่ยนที่ทำให้เราเลิกคิดสั้นมีหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือ กำลังใจจากเพื่อนๆในกระทู้นี้นะ!!!!!  เราอยากจะขอบคุณพี่ๆเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาช่วยแสดงความคิดเห็นหาทางออกของปัญหา หรือไห้กำลังใจ 
-******เราก็อย่างเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกันนะ เข้ามาคุยกับเราระบายกับเราได้นะ******
****เราลืมบอก เราเป็นโรคซึมเศร้าระยะรุนแรงด้วย เผื่อใครที่ชอบคิดสั้นแบบเราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกันก็ได้นะ ลองๆไปปรึกษาคุณหมอได้นะมันดีขึ้นจริงๆถ้าได้กินยา*******