การที่จิตเรา ผู้รู้  เข้าไปเกาะเกี่ยว(ตั้งอาศัย) ถึง ลมเข้า  และ  ลมออก   (สิ่งที่ถูกรู้)
นี้คือ การวิจาร ลม   เป็น   กายานุปัสนาสติปัฏฐาน#



การที่   จิต  เรา เป็นผู้รู้ถึงลมหายใจเข้าและออก
ไม่ยินดีในสิ่งที่เป็นสุข   และ ไม่คับแค้นใจในสิ่งที่เป็นทุกข์
แต่  เป็นผู้อยู่อุเบกขา   มีการ  ทำในใจ  เป็นอย่างดีต่อ  ลมเข้า  และ  ลมออก
ชื่อว่าเป็น   เวทนานุปัสนาสติปัฏฐาน#



การที่เรานั้น รู้ว่าจิตนั้นกำลังตั้งอาศัยอยู่ในลม ชื่อว่า   เป็นผู้ตามเห็นจิตในจิต   อยู่
เป็น   จิตตานุปัสนาสติปัฏฐาน#



จิตที่รู้ลมมีความไม่เที่ยง ดับไปเพราะไป กินอาหารอื่น  (ตั้งอาศัยในธรรมธาตุอื่น ที่ไม่ใช่ลม-กาย)
ผู้รู้พึงเห็นความจางคลาย  ลงไป   ดับไปของจิต   นั้น
ชื่อว่าเห็นความไม่เที่ยง ความจางคลาย ความดับไม่เหลือ การสละคืน
เป็น  ธรรมานุปัสสนาสติปัฏฐาน#



เมื่อพิจารณาใคร่ครวญอยู่อย่างนี้ จิตตั้งมั่นในสมาธินี้
ก็ให้เห็นถึงการเกิดขึ้นและดับไปแห่งจิตที่เข้าไปตั้งอาศัยในอารมณ์แห่งการวิตก และวิจาร นั้น




ขอขอบคุณแหล่งที่มา : https://kitjawattano.blogspot.com/2013/10/4.html