บ๊อก

     บ๊อก บ๊อก

     บ๊อก บ๊อก บ๊อก

     มอคค่าค่อยๆ เปิดดวงตาซึ่งมีอาการระคายเคืองจากการพักผ่อนไม่เพียงพอเลื่อนดูนาฬิกาแขวนข้างประตูก่อนจะคว้าเอามือถือมาเพื่อดูเวลาให้แน่ใจอีกครั้ง

     06.25

     นับจำนวนชั่วโมงแล้วเขาได้นอนพักผ่อนไม่ถึงห้าชั่วโมงด้วยซ้ำ เสียงเห่าที่ฟังดูก็พอจะรู้ได้ว่าเป็นเสียงของสุนัขพันธุ์เล็กกว่าสามตัวยังคงดังระงมแข่งกันไม่มีวี่แววว่าจะหยุด สำหรับคนที่ตื่นนอนได้ง่ายอย่างมอคค่าแค่เสียงเห่าเล็กๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้หลุดจากภวังค์ฝันได้อย่างง่ายดาย

     ข่มตา

     มอคค่าพยายามข่มตาให้หลับอยู่นานแต่ก็ไม่หลับเสียทีทำได้แค่พลิกตัวไปมาสุดท้ายเขาจึงจำใจลุกจากที่นอนออกไปสูดอากาศยามเช้าตรงระเบียง เสียงเห่าได้ยินชัดขึ้นแถมเสียงนั่นยังมาจากหอพักฝั่งตรงกันข้าม

     เฮ้อ

     ในตอนนี้คงทำได้แค่เพียงถอนหายใจ ทั้งที่อุตส่าห์หาหอพักให้ห่างจากถนนเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอกับเสียงรบกวนแต่กลับต้องมาเจอเสียงรบกวนอย่างอื่นแทน

     'เสียงเห่านี่คงจะไม่ได้มีทุกวันหรอกนะ' มอคค่าคิดปลอบใจตัวเอง

     "ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว งั้นจัดห้องเลยละกัน"

     กว่าจะจัดของที่ขนมาราวกับย้ายบ้านให้เข้าที่เข้าทางเวลาก็ผ่านไปเกือบเที่ยงวัน แม้หลายๆ อย่างในห้องจะดูลงตัวแต่เด็กหนุ่มกลับคิดขัดแย้งกับภาพที่เห็น

     "ขาดขั้นวางหนังสือเรียนกับชั้นวางรองเท้า" มอคค่าครุ่นคิดกวาดสายตามองรอบห้อง

     ฟุ่บ

     มอคค่าทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหารายชื่อผู้ติดต่อที่บันทึกเอาไว้แล้วกดโทรออก

     'หวังว่าจะยังใช้เบอร์เดิมนะ' เสียงพึมพำให้ความหวังกับตัวเอง



     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     "มาแล้ว มาแล้วครับ" บอมม์รีบวิ่งไปเปิดประตูซึ่งถูกเคาะส่งเสียงรัวแบบไม่เว้นช่องว่างพลางสวมเสื้อยืดทับร่างกายเเบบลวกๆ

     แกร๊ก

     "สวัสดีตอนเช้านะครับเพื่อน" ลอตเต้แขกผู้มาเยือนกล่าวทักทายทันทีที่ประตูเปิดพร้อมเดินเข้าไปหาที่นั่งในห้องโดยไม่ต้องมีคำเชิญ

     มอง

     จ้อง

     มอง

     "จะมองทำไมเนี่ย" บอมม์ทนสายตาที่ดูเหมือนมีคำถามไม่ไหว

     "มีอะไรจะเล่าให้กูฟังมั้ยครับ" ลอตเต้ตอบกลับด้วยสีหน้าราวกำลังกุมความลับของอีกฝ่ายไว้แค่รอการสารภาพออกมา

     ช่างเป็นหน้าตาที่กวนอารมณ์บอมม์ได้เป็นอย่างดี

     "เมื่อวานเพื่อนรับประทานอาหารกลางวันกับใครหรอคร้บ" ลอตเต้เห็นบอมม์เงียบไปนานจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นเอง

คำถามที่คนถามไม่ได้ต้องการคำตอบแบบจริงจังแต่กลับทำให้คนถูกถามสะอึกจนกลืนน้ำลายไม่ลง สายตาลุกลี้ลุกลนกวาดมองหาทางออกเข้ากับร่างกายที่หยิบนู่นนี่เหมือนพยายามหาอะไรทำไม่ให้ว่าง

     เห็นอาการของเพื่อนสนิทแล้วลอตเต้ถึงกับอยากได้คำตอบแบบจริงจัง

     "บอกมาเถอะ แค่อยากรู้ว่าหนุ่มผมสีน้ำตาลคนนั้นเป็นใครถึงทำให้คนที่ปิดใจอย่างถึงกับไปนั่งกินข้าวด้วย"

     "อันที่จริงกูก็ไม่ได้ปิดใจสักหน่อย"

     "หรอออ" ลอตเต้ลากเสียงยาว "กูก็แค่เป็นห่วงเพราะนอกจากมอคค่าแล้วกูก็ไม่เคยเห็นคุยกับใครอีกเลย อยู่ดีๆ ก็มีคนโผล่เข้ามาทำให้ยอมคุยด้วยจะไม่ให้กูเป็นห่วงได้ไง"

     "เป็นห่วงหรือแค่อยากรู้" บอมม์พูดดัก

     "เออน่า... เกลียดจริงๆ คนรู้ทัน"

     "จะเชื่อมั้ยถ้ากูบอกว่าคนที่เห็นคือมอคค่า"

     "มอคค่า" ลอตเต้แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

     เสียงเรียกเข้าดังขึ้นแทรกบทสนทนาแต่บอมม์กลับยืนนิ่งจ้องหน้าจอมือถืออยู่อย่างนั้น

     "ใครวะ" ลอตเต้ลุกจากที่นั่งไปดูว่าปลายสายคือใคร

     มอคค่า

     "รับดิ" เห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอแล้วลอตเต้ไม่เพียงแต่พูดเปล่ากลับกดปุ่มรับสายพร้อมผลักมือถือเข้าไปแนบหูบอมม์

     ลอตเต้กลับไปนั่งที่เดิมพลางมองเพื่อนรักที่เริ่มออกอาการเหมือนคนทำตัวไม่ถูกจนวางสายจากคู่สนทนา

     "มอคค่าชวนกูไปซื้อของ"

     "บอกกูทำไมครับ"

     "มอคค่าบอกให้ชวนไปด้วย"

     "คิดหรอว่ากูจะไปเป็นก้าง กลับห้องดีกว่า" ลอตเต้รีบลุกจากที่นั่ง

     "แต่..."

     "เออน่า ไปออกเดทเถอะมีโอกาสได้อยู่ใกล้กับมอคค่าอีกครั้งแล้วหวังว่าคราวนี้คงไม่ทำพลาดจนต้องมานั่งเสียใจเองอีกนะครับ"

     ออกเดท...

     บางทีการได้เจอกันอีกครั้งมอคค่าอาจต้องการแค่เพียงคำว่าเพื่อนสนิท บอมม์คิดปลอบใจตัวเองสลัดเอาคำพูดของลอตเต้ที่แวบขึ้นมาในความคิดแม้เจ้าตัวจะออกไปจากห้องแล้ว