มอคค่าลืมตาขึ้นมาเพราะเเสงยามเช้าที่ส่องเข้ามาในห้อง ผ้าม่านตรงระเบียงยังคงเปิดอยู่ปล่อยให้ลมเย็นพัดผ่านเป็นเพราะมัวแต่จัดห้องจนดึกดื่นเลยเวลาเข้าสู่วันใหม่แล้วเผลอหลับไปโดยไม่ได้ปิดผ้าม่านทำให้ต้องตื่นตั้งแต่เช้าทั้งที่ยังนอนได้ไม่กี่ชั่วโมง
     'น่าเบื่อชะมัด' มอคค่าแอบอารมณ์เสียกับตัวเองทั้งยังเบื่อกับความตื่นนอนง่ายของตัวเอง
     ครืด
     มอคค่ากลับมาทิ้งตัวลงนอนหลังจากปิดผ้าม่านให้ห้องมืดลงแต่ไม่ทันจะได้เคลิ้มหลับเสียงสตาร์ทรถยนต์ที่ดังขึ้นจนได้ยินชัดเจนในยามเช้าที่เงียบสงบกลายเป็นสัญญาณปลุกให้เสียงเห่าของสุนัขพันธุ์เล็กจากหอพักฝั่งตรงข้างดังระงม
     พึ่บ
     หมอนถูกพับขึ้นมากดแน่นข้างหูทั้งสองข้าง กว่าเสียงทั้งหมดจะเงียบลงเวลาก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงมอคค่าพยายามข่มตาให้หลับอีกครั้งแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล
     นอกจากจะตื่นนอนง่ายแล้วยังเป็นคนหลับยากอีกต่างหาก
     มอคค่าพ่นเอาลมหายใจออกมาพร้อมความหงุดหงิด
     06.25
     เวลาบนนาฬิกาดิจิตอลเรือนเล็กข้างที่นอนบอกให้รู้ว่ายังห่างจากเวลาที่ตั้งปลุกอยู่เป็นชั่วโมง
     06.50
     หลายนาทีที่ผ่านไปมอคค่าได้แต่นอนกลิ้งไปมาฝืนข่มตาให้หลับจนสุดท้ายก็จำใจต้องลุกจากเตียงเพื่อเตรียมตัวไปเรียนคาบแรกของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

     คณะบริหารธุรกิจ
     บอมม์เดินกวาดสายตาไปตามที่นั่งใต้อาคารเพื่อมองหามอคค่าที่นั่งรออยู่ตามที่เพิ่งแชทคุยกัน
     'นั่งตรงไหนหรอเราไม่เจอ'
     'อยู่ข้างหลัง'
     ข้อความถูกพิมพ์ตอบอย่างรวดเร็ว บอมม์รีบหมุนตัวกลับไปตามที่อ่านจนแทบจะชนกับคนที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลัง
     "ซื้อมาฝากจะได้หายร้อน" มอคค่ายื่นน้ำขวดที่ยังไม่ถูกเปิดไปให้
     "ขอบคุณนะ"
     "ไปหาห้องเรียนกันเถอะอีกไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาเรียนแล้ว"
     บอมม์พยักหน้าเห็นด้วยเพราะรหัสห้องเรียนซึ่งระบุไว้ในตารางเรียนไม่ต่างไปจากโค้ดลับทำให้ต้องเผื่อเวลาเดินหาห้องเรียนในคาบแรกของแต่ละวิชา
     หาววว
     บอมม์สังเกตเห็นมอคค่าหาวอยู่หลายครั้งตลอดคาบเรียน
     "ง่วงนอนหรอ"
     "ก็นิดหน่อย พอดีเมื่อคืนนอนดึก" มอคค่าตอบทั้งที่ยังสนใจกับเนื้อหาบนสไลด์หน้าห้อง
     เวลาเดินผ่านเข้าสู่ช่วงพักเที่ยง
     "ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"
     มอคค่าพยักหน้าแทนคำตอบพลางเก็บของใส่กระเป๋าพลางหาวฟอดใหญ่
     แสงสว่างนอกห้องเรียนทำให้ดวงตาเมื่อยล้าออกอาการระคายเล็กน้อยจนต้องแอบกะพริบตาให้คุ้นชิน มอคค่าหรี่ตาลงเพื่อต้านกับแสงแต่โชคดีที่โรงอาหารตั้งอยู่ไม่ไกลจากอาคารเรียนสักเท่าไรทั้งคู่จึงใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็เดินไปถึง
     "คนเยอะชะมัด" บอมม์หันมองไปหาอีกคนที่ยังมาไม่ถึงโต๊ะท่ามกลางโรงอาหารซึ่งเต็มไปด้วยนักศึกษา
     "บอมม์ นั่งด้วยคนดิ" มือสองข้างค้ำลงบนโต๊ะก่อนเสียงจะดังตามมาทำเอาคนถูกเรียกตกใจออกอาการ
     "ไอเต้"
     "ที่นั่งเต็มทุกที่เลยกูกับเพื่อนขอนั่งด้วยดิ"
     "นั่งด้วยกันสิเต้ ยังมีที่ว่างอยู่ไม่เห็นต้องขอเลย"
     เสียงคุ้นหูดังจากข้างหลังให้ลอตเต้ต้องหันกลับไปมองแล้วเผลอปล่อยสีหน้าตกใจแบบเก็บอาการไว้ไม่ทัน
     "ไม่เจอกันนานเลยยังจำเราได้มั้ย"
     "มอคค่า" ลอตเต้เหลือบมองเพื่อนสนิทที่นั่งยิ้มเจื่อนๆ ให้
     "เอ่อ...นี่เพื่อนเรานะชื่อของขวัญ" เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อลอตเต้จึงหันไปแนะนำเพื่อนใหม่ของตัวเองให้รู้จักเป็นการแก้ขัด
     "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ของขวัญยิ้มกว้างไม่มีท่าทีเขินอายทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน
     "เราชื่อบอมม์นะส่วนนี่มอคค่า"
     "ครับ ลอตเต้เพิ่งบ่นถึงบอมม์อยู่เลยดูท่าทางจะสนิทกันมากเลยนะ"
     "ครับ พอดีเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.ต้น ก็เลยสนิทกัน"
     "ใช่ สนิทกันมากกก... สนิทจนรู้ทันหมดทุกเรื่องเลยล่ะ รู้แม้กระทั่งเรื่องความรัก" ลอตเต้เว้นช่วงหายใจพลางเหลือบตามองมอคค่าที่ดูจะตั้งใจฟัง "บอมม์น่ะทุกวันนี้ยังไม่เปลี่ยนใจจากคนที่ตัวเองชอบตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลาย  เลยนะ"
     "จริงอ่ะ หนักแน่นชะมัด ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีสุดๆ" ของขวัญพูดต่อยิ่งทำให้ลอตเต้ยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ
     บอมม์หันไปมองมอคค่าก่อนจะเลื่อนสายตาหลบสายตาที่เผลอมองประสานกัน
     เสียงพูดคุยยังคงดังต่อเนื่องเพราะความสนิทสนมที่เคยกลายเป็นความห่างเหินทำให้ทั้งลอตเต้และมอคค่าต่างวางตัวไม่ถูกในการพูดคุย แต่ก็เพราะความสนิทสนมที่ครั้งหนึ่งเคยมีอีกนั่นล่ะที่ทำให้เสียงพูดคุยกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องรอเวลาให้สร้างความสนิทสนมเหมือนคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกัน