"บอมม์"

    เสียงเรียกชื่อฟังชัดเจนทำให้หนุ่มทรงผมสกินเฮดต้องหยุดนิ่งมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

     "จำเราไม่ได้หรอ"

     บอมม์มองใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผมสีสว่างปรกหน้าผากแล้วเรียกชื่อที่คุ้นเคยในความทรงจำออกมาเบาๆ

    "ม...มอคค่า"

    "นึกว่าจะจำกันไม่ได้แล้ว" คนพูดยิ้มกว้างเห็นได้ชัดต่างจากบอมม์ซึ่งแสดงความเลิ่กลั่กออกทางหน้าตา

     "จ...จำได้สิ ผอมลงหรือเปล่า" บอมม์ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเพื่อทักทายเพราะสมองในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่สั่งการใดๆ

    "ไม่ได้ผอมลงหรอก บอมม์ต่างหากที่ตัวใหญ่ขึ้น" มอคค่ามองดูรูปร่างคนตรงหน้าซึ่งดูต่างไปจากเดิมอยู่มาก ทั้งกล้ามเนื้อที่มองเห็นได้ชัดแม้อยู่ใต้ชุดนักศึกษา ทั้งร่างกายที่ดูกำยำสูงใหญ่ขึ้นกว่าเดิม

     "ช่วงปิดเทอมเราเข้าฟิตเนสมานิดหน่อย"

     "อ๋อ... แล้วรายงานตัวเสร็จมีธุระต่อหรือเปล่า"

     "ม...ไม่มี" ยิ่งประโยคสนทนายาวขึ้นบอมม์ก็ยิ่งออกอาการประหม่ามากขึ้นตาม

     "งั้นรายงานตัวเสร็จเราไปกินข้าวด้วยกันนะ"

     "ครับ"

     บอมม์ตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปต่อแถว หัวใจของเขาตอนนี้เต้นถี่รัวจนจับจังหวะไม่ได้ ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาจนแยกไม่ออกว่าตอนนี้เขาควรรู้สึกอย่างไรดี อุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้นตามความคิดที่แม้แต่เจ้าตัวเองยังตามไม่ทัน รอยยิ้มแวบออกมาเป็นระยะบนใบหน้าร้อนผ่าว

     นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้คุยกันแบบนี้



     ฝืด...

    อึก...

    อึก...

    บอมม์กลื่นข้าวลงคอฝืดๆ ไม่เป็นธรรมชาติพลางก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายอยู่ทุกครั้ง

    "จะเกร็งไปทำไม ทำอย่างกับไม่เคยรู้จักกัน"

    "นั้นสิ จะเกร็งทำไม" บอมม์ยิ้มกลบเกลื่อนอาการ

    ทั้งที่เป็นฝ่ายทักออกไปแต่มอคค่าเองในตอนนี้ก็รู้สึกเกร็งไม่ต่างไปจากอีกคนสักเท่าไหร่ เพราะความสนิทสนมที่กลายเป็นความห่างเหินการได้เจอกันแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจึงทำให้ทั้งคู่ต้องปรับตัวเข้าหากันอีกครั้งเหมือนคนเพิ่งทำความรู้จักกัน

    "บอมม์เรียนที่นี่คนเดียวหรอ" มอคค่ารีบหาเรื่องขึ้นมาชวนคุย

    "..."

    "คือเราหมายความว่าบอมม์มาเรียนที่มหาวิทยาลัยนี่คนเดียวหรอ"

    "อ๋อ... ลอตเต้ก็เรียนที่นี่นะแต่เรียนคณะพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ อีกเดี๋ยวก็คงเข้ามาในมหาวิทยาลัยแล้วล่ะเพราะช่วงบ่ายมีรายงายตัว" นับเป็นประโยคแรกที่บอมม์พูดออกมายาวที่สุด

    "อืม ก็ดีนะอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนถึงจะอยู่คนละคณะก็เถอะ กลุ่มเรานี่สิแยกย้ายกันไปคนละที่เลย"

     "แย่เลยเนอะ"

    "ก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ อย่างน้อยเราก็โชคดีที่ได้เจอบอมม์ บางทีเราอาจจะกลับไปสนิทกันเหมือนเดิมก็ได้" มอคค่ายิ้มกว้าง

     "นั้นสิ เราคงจะได้กลับมาสนิทกันอีก" บอมม์เผลอยิ้มตาม

    นานเท่าไหร่ที่ไม่ได้พูดคุยกันแบบนี้ ไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่อยากเห็น ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้นอย่าว่าแต่รอยยิ้มเลยแม้แต่คำพูดทักทายก็ไม่เคยได้ยินจนมอคค่าแทบจะลืมน้ำเสียงที่คุ้นเคยไปจากความทรงจำ

    แทบจะลืมมันไปเสียแล้วจริงๆ