ตั้งแต่เรามีความจำเป็นต้องทำอาหารกินเอง เราเลยกลายเป็นคนบ้าความสะอาดไปเลย เพราะเราเห็นคนทำอาหารขายหรือทำกินเองมีแต่ความมักง่าย พอเราทำอาหารกินเอง เราพิถีพิถันทุกขั้นตอน เช่นการล้างผัก การแยกเขียง
แม้แต่การใช้ช้อนชิมอาหารแยกกับช้อนปรุงหรือทัพพี คนส่วนใหญ่ใช้ทัพพีตักชิมแล้วเอาไปคนๆในหม้อต่อทั้งนั้น ซึ่งเราถือว่าเป็นความมักง่ายที่จะเอาน้ำลายและเชื้อโรคลงไปให้คนอีนกินด้วย เราเคยดูหนังญี่ปุ่นเขาจะตักน้ำแกงใส่ถ้วยชิมไม่ใช่ชิมกะกระบวยแกงโดยตรง ซึ่งเราชื่นชอบมาก

เราเห็นคนรู้จักใช้ช้อนปรุงยำแล้วก็ชิมแล้วก็เอาช้อนลงไปคนยำอีกที นี่ขนาดทำกินเองในบ้าน อาหารขายไม่ต้องพูดถึง พ่อค้าชงน้ำมะนาชิมรสแล้วเอาไปคนต่อ แน่นอนเราเลิกซื้อ ร้านขายดีซะด้วย แม่ค้าส้มตำใช้นิ้วแตะทัพพีชิมรสซึ่งมีน้ำลายติดไปด้วยแน่นอน ถ้าลับหลังคนซื้อมันจะขนาดไหนนี่แค่เบาะๆ

เลยอยากให้เพื่อนหันมาทำอาหารกินเองดีกว่าถ้าทำได้ เพราะซื้อเขากินต้องทำใจนะ ตั้งแต่วัตถุดิบ การล้าง ขั้นตอนการปรุง การใส่อาหารลงภาชนะ สถานที่ การหยิบจับนำมาขาย  โลกเจริญไปมากก็จริง แต่ไม่ได้ทำให้คนขายอาหารมีจิตสำนึกหรือความรู้ขึ้นเลย

อย่างไหนเราไม่สามารถทำกินเองได้หรือในสถานการณ์ที่ต้องซื้อ เราได้แต่ทำใจ เพราะเบื้องลึกเบื้องหลังไม่มีใครรู้เห็นทำได้แค่เลือกร้านที่สะอาดคนขายที่สะอาด ไม่งั้นคงไม่ต้องกินไม่ต้องใช้ชีวิตกันล่ะ

แต่ถ้าคุณเลือกได้ อยากให้ทำกินเองเพราะสะอาดกว่าอันดับแรก ของมีคุณภาพ สนุกและเกิดความคิดสร้งสรรค์ด้วย เวลาไม่มีของนั้นใช้ของนี้แทน ทำอะไรเมนูใหม่หรือทำอาหารแบบที่เราชอบ

อยากสุขภาพดี ชีวิตยืนยาว กินอาหารทำเองดีกว่าค่ะ