สวัสดีค่ะ การทำร้ายตัวเองของเราอาจจะเป็นแค่ขั้นแรกๆ ยังไม่ถึงกับหนักมาก
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นคนกลัวแม่ เวลาแม่ด่า หรือเราทำผิด เราจะไม่พูดอะไร
หรือหากเรื่องนั้นเราไม่ผิดจริงๆ เราจะพูดให้แม่เข้าใจ
แต่ด้วยเราไม่ใช่คนที่เถึยงแม่มาตั้งแต่เด็กๆ อยู่แล้ว มันทำให้เราไม่กล้าพูด
ต้องคอยเก็บอารมณ์นั้นไว้ แรกๆก็ไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ แต่แม่รู้ เลยบอกว่า
ออกมา จะไปร้องในห้องน้ำทำไม หรือบางครั้งจะพูดว่า พอโดนด่าก็เข้าไปร้องในห้องน้ำทันที (น้ำเสียงตะคอก)
แต่แม่ไม่เคยตีเรานะ เวลาโดนด่าเราจะร้องไห้ทุกครั้ง จนตอนนี้เรา 20 แล้ว ก็ยังร้องไห้ทุกครั้ง
ส่วนเรื่องการทำร้ายตัวเอง เริ่มมีมาหลังๆแล้ว แรกๆเริ่มจากเอาใบมีดมากรีดปลายนิ้ว
เคยเอามีดมากรีดๆแขน (เดชะบุญมีดไม่คม) แล้ว 2 3 เดือนที่ผ่านมานี้ เราไม่ใช้ของมีคมแล้ว
เวลาเราโดนด่าเราจะเดินไปหลังบ้านเงียบๆ แล้วตบหน้าตัวเอง ตบจนหน้าชา
บางครั้งก็ทั้งตบแล้วจิกหัวตัวเอง แล้วก็ร้องไห้ แล้วก็กรี้ดแบบไม่มีเสียง พูดง่ายๆคือเหมือนกรี้ดเป็นเสียงลม
พอเราจัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว ก็จะล้างหน้าแล้วออกมานั่งแบบปกติ จนบางครั้งเราคิดว่าตัวเองจะเป็นบ้า
ทุกวันนี้เราเหมือนรอวันระเบิดออกมาแล้ว เหมือนในซีรี่ย์ฮอร์โมนฯ ตอนดาวทะเลาะกับแม่แล้วกรี้ดๆ
ทั้งหมดนี้เกิดจากการที่เราไม่เคยพูดกับแม่เลย และไม่เคยเล่าอาการแบบนี้ให้ใครฟังเลย
อาจจะเป็นอาการเล็กๆน้อยๆ แต่มันจะสะสมไปเรื่อยๆ สุดท้ายนอกจากเราจะทำร้ายตัวเองแล้ว เราอาจจะทำร้ายคนรอบข้างด้วยก็ได้

(ถ้าอ่านจบก็ขอบคุณนะ ถ้ายาวไปก็ขอโทษด้วยนะ)