ขอบอกไว้ก่อนว่าผมไม่เคยไปญี่ปุ่น ไม่เคยใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่น แต่ที่เขียนนี่คือที่เคยพบประสบมากับคนญี่ปุ่นในไทยและจากที่เคยได้ฟังประสบการณ์จากรุ่นพี่ที่ทำงานบ้าง

คือคนญี่ปุ่นจริงจังเกินไป ทำอะไรก็ยึดกฎ ยึดระเบียบ ยึดกรอบมากเกินไปจนไม่รู้จักยืดหยุ่น พอเจออะไรที่มันผิดแผกไปจากระเบียบทางสังคม หรือระเบียบอะไรก็แล้วแต่ จะมองว่ามันเป็นเรื่องแปลกประหลาดทันที ทุ่มเทกับงานมากเกินไปจนไม่เห็นแก่ชีวิต งานสำคัญกว่าชีวิต ขนาดป่วยแทบตายก็ยังมาทำงาน บางครั้งจำเป็นที่จะต้องนอนโรงพยาบาลหรือรักษาอะไรจริง ๆ ก็ยังไม่ยอม เพราะกลัวกระทบกับงาน แล้วถ้าสุขภาพไม่ดี มันจะสามารถทำงานที่รักให้ออกมาได้ดีหรือไม่ อีกอย่างคนญี่ปุ่น (ในไทย) แทบจะไม่ยอมให้เงินกระเด็นออกจากกระเป๋าตัวเองเลยแม้แต่บาทเดียวเวลาไปหาหมอ ถึงแม้บางทีจะรับการรักษาไปแล้ว แต่ถ้ารู้ว่าประกันไม่จ่าย และต้องจ่ายเอง บางครั้งให้ตายก็จะโวยวาย ไม่ยอมจ่ายให้ได้

ในขณะที่คนไทยเองก็สบายเกินไป ชิลเกินไป มีกฎ มีกรอบอะไรก็พยายามจะแหกเพื่อให้ตัวเองได้รับประโยชน์ให้มากที่สุด ไม่มีระเบียบวินัย ไม่มีความซื่อสัตย์ โดยเฉพาะพวกคนขับรถสาธารณะที่ผมอยากให้ปรับปรุงมาก ๆ ทั้งความซื่อสัตย์ นิสัยและพฤติกรรมทุกด้าน ทำงานก็ไม่ค่อยจริงจัง แบบทำให้มันจบไปวัน ๆ ทำไปเรื่อย ๆ ส่งผลให้เมื่อทำงานกับชนชาติที่จริงจังมาก ๆ อย่างคนญี่ปุ่นก็มักจะทำให้คนญี่ปุ่นโมโหหรือหัวร้อนอยู่บ่อย ๆ และในที่สุดก็นำมาซึ่งการที่คนญี่ปุ่นดูถูกคนไทย ซึ่งผมเจอบ่อยมาก ๆ กับการที่คนญี่ปุ่นดูถูกคนไทย

ถ้าคนญี่ปุ่นลดความจริงจังลงมา ส่วนคนไทยเพิ่มความจริงจังขึ้นมาให้ถึงขีดคำว่าพอดี อะไร ๆ มันก็คงจะดีไม่น้อย