เคยป่าววะแบบว่า รู้สึกแย่ ท้อแท้ เหนื่อยใจ หมดแรง หรือมีเรื่องไม่สบายใจ ก็มักไม่กล้าระบายหรือบอกใครไม่ว่าจะ เพื่อนสนิท หรือ ครอบครัวก็ตาม
พอบอกก็รู้สึกแปลกๆกลัวว่าเขาจะมองเราอ่อนแอ เรื่องแค่นี้เอง กลัวว่าสักวันเขาจะเอาเรื่องพวกนี้ไปพูดให้คนอื่นฟัง เราเป็นแบบนี้วะ ถึงขั้นนั่งคุยและร้องให้เงียบๆคนเดียวในห้อง ถึงจะไม่สบายใจตอนอยู่ข้างนอก แต่สุดท้ายก็กลั้นมาขนถึงห้องนอนตัวเองแล้วก็ร้องให้เหมือนคนเป็นบ้า นั่งพูดระบายอยู่คนเดียว มีเพียงตุ๊กตา และสิ่งของในห้องที่รับฟังเท่านั้น เราสร้างกลุ่มไลน์ที่มีคนอยู่ในกลุ่มแค่คนเดียวนั้นคือ ตัวเราเอง เราตั้งชื่อไลน์นั้นว่า "เหนื่อยมั้ย มาระบายสิ"
เวลาเราไม่สบายใจหรือเหนื่อยจนทนไม่ไหวก็นั่งอัดเสียงในแชทไลน์กลุ่มนั้น เพราะพิมพ์ไม่ไหวมันสั่นไปหมด เราพยายามบอกคนสนิทแล้วทั้งแฟน ทั้งเพื่อน
ทั้งครอบครัว แทนที่จะทำให้สบายใจขึ้นแต่เรากลับรู้สึกว่ามันแปลกๆที่เราบอกความในใจไป...ก็งงเหมือนกันว่าทำไมตัวเองเป็นแบบนี้ เหมือนว่าตอนแรกที่ช่วงชีวิตมันตกอับมันไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลย ก็เลยทำแบบนี้อยู่คนเดียวพักใหญ่แล้วมันก็ค่อยๆชินมาเลื่อยๆจนกลายเป็นนิสัยของเราไปเลย หาทางแก้ไขทุกวิถีทางแล้ว มันไม่ได้ผลเลย ใครยังพอมีคำแนะนำดีๆบ้างคะ