คือถ้ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งสมหวังบ้างก็คงจะดี แต่ไม่มีสิ่งไหนที่สมหวังเลย เราเริ่มเหนื่อยเริ่มท้อเบื่อกับที่เป็นอยู่แล้วค่ะ ตั้งแต่เรียน คิดไว้ตลอดว่าอยากเรียนสิ่งนี้ ก็ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองหวัง อยากทำงานในแบบนี้ก็ไม่ได้ทำ อยากมีตำแหน่งที่มั่นคง สอบกี่รอบๆตั้งใจกี่ครั้งก็ไม่ติด(กลายเป็นคนอื่นติดแทน) อยากมีแฟนที่ดี หรือคนคุยที่เข้ามาแบบจริงใจ เพราะใครเข้ามาเราก็จริงใจหมดนะ แต่คนที่เข้ามาไม่เคยที่จะจริงใจกับเราเลย มาแบบ
เหงาๆก็มาคุยกับเรา เหมือนมันไม่สมหวังอะไรซักอย่างเลย ขนาดแม่เรายังบอกเลยว่า เข้าใจนะว่าเราไม่สมหวังอะไรเลย เค้าก็ให้กำลังใจเรามาตลอด เวลาเหนื่อยๆท้อๆตอนแรกก็คิดว่าซักวันวะเดี๋ยวมันก็ต้องมีสมหวังบ้างแหล่ะ ผ่านมาจนจะ30+แล้ว ก็ยังไม่สมหวังด้านไหนเลยซักด้าน จนบางทีเราจะรับไม่ไหวแล้ว เราอยากให้ตัวเองสมหวัซะกด้านก็ยังดี ยังทำให้รู้สึกดีบ้างว่าเออก็ยังสมหวังซักด้านนะ ไม่ใช่แม่มไม่สมหวังอะไรซักด้านเลย มันเบื่อ มันเหนื่อยมันท้อนะ มันก้าวขาไปต่อจะไม่ได้แล้ว อยากให้แบบด้านความรักดี เจอคนดี ไม่มาเล่นๆ มาเป็น กลจ.ให้กัน แต่งานยังไม่สมหวังก็ไม่เป็นไร งานเดี๋ยวสู้ได้ หรือ บางทีมีงานมีตำแหน่งดี มั่นคง เออความรักไม่ดี ไม่มีเข้ามา ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็มีงานมีอาชีพที่มั่งคงเป็นน่าเป็นตาให้ตัวเองได้วะ ก็ไม่ต้องแคร์ไม่ต้องสนใจคนที่จะเข้ามาก็ได้ เพราะมีเงินเปย์ตัวเอง แต่นี่แม่มไม่สมหวังอะไรเลย เหมือนมันไม่มีตัวที่ทำให้เรามีแรงผลักดันเลยอะ เหมือนมันท้อ เวลาเราจะเล่าให้ใครฟังก็ไม่มี เราไม่กล้าเราให้แม่ฟังเพราะเราไม่อยากให้แม่ต้องมาคิดมากกับเราถึงเขาจะบอกว่าไม่คิดมาก แต่คนเป็นแม่เรารู้ว่าเค้าต้องห่วง เวลาที่เราเจอเค้าเราก็พยายามทำเป็นว่าเราไม่เป็นไร แต่ในใจเรานี่ก้าวขาไม่ไหวแล้ว เราอยากร้องอยากระบายออกมาแล้ว อยู่กับความผิดหวังมา29ปี มันเหนื่อยใจนะ  แค่สมหวังในด้านใดด้านหนึ่งก็ยังดี ทำไมสำหรับเรามันยากจังวะ เราก็ว่าทั้งพยายามทำตัวเองถีบตัวเองให้ดีขึ้นละนะ ตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจทำบุญ แต่มันไม่มีอะไรดีซักด้านนึงเลย T______Tเราต้องทำไงทั้งคิดบวกละนะ แต่คิดจนจะหลายบวกละก็ไม่มีอะไรดีซักทาง
.......ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ ไม่มีที่ที่จะระบายได้เลย.....