สำหรับกระทู้นี้คงจะมาขอคำปรึกษา + ระบายให้ฟังนะครับ
คงไม่ได้มีสาระอะไร ผมเชื่อว่าที่ Pantip คงมีเพื่อนๆหลายคนๆ ที่คอยรับฟัง อยู่นะครับ
ณ วันนึง เดือน ธันวาคม 2559
มือถือผมแจ้งเตือนขึ้นมา.. พร้อมกับคำขอเป็นเพื่อน จากสาวปริศนาแสนสวย...
ผมจึงไม่รอช้า รีบคลิ๊กเข้าไปเพื่อไปสำรวจข้อมูลของเธอ ว่าเธอคือใคร...
อ่อ.. เธอคือเพื่อนน้อง เจน นิเอง...
น้องเจนกับผมรู้จักกันในฐานะ แฟนของเพื่อนสนิทผม
เจอกับน้องค่อนข้างบ่อยมาก จนสนิทกันในระดับนึง แต่ก็ไม่ได้มากเพราะเป็นแฟนของเพื่อนสนิท
และแล้วต่อมคิดมากก็ทำงาน เพื่อนในเฟซบุ๊คผมมีเพียง 35 คน อันนี้แอดมาบังเอิญใช่ไหมนิ..
คงไม่มีอะไรหรอก.. อาจจะแค่แนะนำเพื่อน แล้วคงจะกดแอดมาเฉยๆ ผมก็พยายามมโนในแบบที่ไม่ทำร้ายตัวเองเท่าไหร่..
ผมเลยปรึกษาเพื่อนสนิทที่พอจะรู้จัก เลยได้ความมาว่า คนนี้ชื่อ น้องลิน เพื่อนสนิทน้องเจน
ผม : เอ้าแล้วน้องเค้าแอดมาทำไมวะ
เพื่อน : กุจะรู้ไหมเนี่ย
เออ นั้นสิ ใครมันจะมาชอบหน้าตาปลาร้าแบบผม ผมก็จึงทำได้แต่เสียดาย... ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป
จนวันปลายเดือน มกราคม..
ผมไปปาร์ตี้ (เรียกสะหรูเลย หมูกระทะ) บ้านเพื่อนสนิทคนนี้ ผมกับเพื่อนก็ปาร์ตี้กันตามปกติ น้องเจนก็บอกว่าจะชวนเพื่อนมาที่บ้านสองคน
พอเพื่อนทั้งสองคนมาถึง หนึ่งในนั้นหน้าคลับคล้ายคลับคลา เหมือนเคยเห็นที่ไหน.. แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
เพราะสาวๆเค้าก็ไปแยกไปกินของเค้า หนุ่มๆก็อยู่ส่วนหนุ่มๆ
ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจ หรือ อะไรก็ไม่เข้าใจ น้องเจนอยากแซวผมหรือแกล้งผมไม่รู้เหมือนกัน
น้องเจน : พี่ๆ เพื่อนหนูโสดนะ สนใจปะ
อือหื้อถามแบบไม่ดูหน้าพี่กับน้องเค้าเลย ผมก็เลยได้แต่ยิ้มให้แบบเจือนๆ ส่วนตัวก็คงรู้ว่าแค่หยอกๆกันเฉยๆ
ซักพักผมสังเกตเพื่อนสนิทผมไอ้ที่ผมไปปรึกษา มีอาการแปลกๆเหมือนคนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง ...
และแล้วมันก็เดินมาบอกกับผม
เพื่อน : เห้ย เห้ย มากับกุหน่อยดิ
เออ โอเค กุเห็นมืงแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้ละ
ผม: มีอะไรวะ
เพื่อน: คนนี้ไง น้อง ลีน ที่แอดเฟสมืงมาอ่ะ
ผม: อ่อคนนี้นิเอง
เพื่อน: ไม่ลองจีบดูวะ น้องเจนอุตส่าชงให้ขนาดนี้
เห้ยเค้าพูดเล่นปะวะ มืงอย่าทำให้กุคิดดิ หลังจากนั้นเหมือน เขื่อนแตกครับ...
อาการคิดมากเริ่มมาๆ ในใจก็เริ่มกล้าๆกลัวๆ เอาไงดีวะ สุดท้ายก็กลับไปที่เดิม และ ก็พยายามปกติให้มากที่สุด
น้องเค้ากับผมก็เคยเจอกันครั้งแรกนิหว่า เอายังไงดี
จนสุดท้ายก็แยกย้ายกันกลับ ผมก็เลยคิดว่าไหนๆก็ไหนๆจะลองดูละกัน...
และมันคือจุดเริ่มต้นของความทุกข์ใจของผม...
ผมพยายามจะปิดกั้นตัวเอง เพราะผมผิดหวังมาค่อนข้างเยอะ... ยิ่งมาเจออะไรที่มันเป็นไปได้ยากอีก กลับกลายเป็นว่ารู้สึกทุกข์ใจขึ้นมาอีก
ผมรวบรวมความกล้าที่จะทักน้องเค้าไปอยู่ประมาณ 5 ชม...
เข้าๆออกๆ กล่องข้อความ...
ทักดีไหมวะ... ทักกกกดีไหมมมม... หันไปถามพี่ที่ทำงาน พี่ทักดีหม่ายยยย (พี่แกตอบกลับมา เห็นยืนบิดอยู่นานละเอามาเดี๋ยวทักให้)
ผมเลยตั้งสมาธิ รอน้องเค้าออนไลน์ปุ๊ปจะทักไปทันที ...
"หวัดดีครับน้อง ... ใช่ไหม"
....
....
....
เอ้าก็ออนนิหว่า.. รึไม่เห็น ไม่เป็นไร คงจะไม่ว่างจริงๆ..
"คร๊า พี่เป็นเพื่อนพี่...ใช่ไหมค่ะ"
สุดท้ายน้องเค้าก็ตอบมา...
ใช้เวลาซะเกือบ ชม. เลย
การสนทนาผมกับน้องเค้าไม่ค่อยราบลื่นเท่าไหร่ เรียกว่าทักไปที ต้องรอระดับ ชม. บางทีเป็นวันเลยทีเดียว
จนตอนนี้ก็คุยมาได้เกือบ 1 อาทิตย์กว่าแล้ว เรียกว่าฝากข้อความไว้ดีกว่า
บางครั้งผมตัดสินใจที่จะถอย เพราะในความคิดผมคือ คนที่ไม่ใช่ เราควรจะเคารพในการตัดสินใจของเค้า
ระยะห่างของเค้าที่เค้าขีดมามันชัดเจนอยู่แล้วว่าเราอยู่ในสถานะไหน
บางทีความพยายามมันใช้ไม่ได้กับในเรื่องความรัก...
แต่บางทีก็สับสน เพื่อนๆก็บอกให้พยายามหน่อย ลองดูๆ มันบอก วงในบอกมาว่าน้องเค้าชอบผม
(มืงไปฟังมาจากไหนหว่าาา ที่กุคุยมันไม่ใช่นะเห้ย วงในไม่ได้มาตราฐานนิหว่า)
ความจริงมันก็เรื่องของคนสองคนนะครับ แต่มันไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร สิ่งที่คนนอกเห็น กับสิ่งที่ผมเจอ
กับ ความจริง ผมไม่รู้ว่า ควรจะทำอะไรดี...
ถามไปตรงๆ เรื่องกลับกลายเป็นว่าเรื่องมันจะดีกลับแย่ลง
ฝากข้อความไปเรื่อยๆ (ขอไม่ใช้คำว่าคุย) กลายเป็นว่าทำน้องเค้าลำบากใจ
ตัดใจ ก็คงจะรู้สึกเสียดายโอกาศอันน้อยนิด
ผมจึงตัดสินใจว่า วันที่ 14 นี้ จะใช้ความหวังครั้งสุดท้ายของผม...
ทำสิ่งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนในชีวิต...
คือการทำเค้กบราวนี่ก้อนแรกในชีวิต และจะไปส่งให้เพื่อนน้องเค้าที่ มหาลัย... (ให้เอาไปให้อีกที)
เพราะตอนนี้หมดหวังกับ แชท แล้วครับ ส่งไปตั้งแต่ 9 โมง ยังไม่อ่านไม่ตอบ (แต่ออนทั้งวัน) T_T
วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมาก หายืมเตาอบ ยืมตระกร้อ ซื้อช็อคโกแลต หาข้อมูล
ทำไปก้อนแรกก็รู้สึกสิ้นหวังมาก (แหลกม่ายหล่าย... อยากลงรูปให้ดูมาก)
กลับมานั่งถามตัวเอง... ทำขนาดนี้ทำไปเพื่อใคร เพื่ออะไร เสียเงิน เสียเวลา เหนื่อยก็เหนื่อย ท้อก็ท้อ...
แต่ท้ายที่สุด... ผมบอกกับตัวเองอยากจะลองพยายามดู อยากทำให้ดีที่สุด
รอบนี้ผมตั้งใจทุ่มเทด้วยกำลังกาย กำลังใจทั้งหมด เทไอ้วัสดุคล้ายบราวนี่ทิ้ง แล้วทำใหม่...
ปรากฏว่ารอบที่ 3 เอาไปให้เพื่อนๆชิมแล้วเพื่อนๆบอกว่าอร่อยมากครับ รู้สึกดีใจเล็กๆ
ตอนนี้ผมเหลือเวลาอีก 8 วัน ผมจะทำให้มันอร่อยที่สุดครับ มันคงจะเป็นก้อนแรก และ ก้อนสุดท้ายที่ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนึงเพื่อพิชิตใจเธอ..
เรื่องราวก็คงประมาณนี้แหละครับ น้ำเน่าหน่อย แต่มันเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจทำ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะออกมาเป็นยังไง
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะแนะนำผมอย่างไรครับ? กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง อะไรประมาณนี้รึเปล่า T_T
ถ้าคนที่เราเข้าไปทำความรู้จักด้วยไม่มีทีท่าอยากรู้จักเรา ควรจะหยุดเมื่อไหร่ครับ?
คงไม่ได้มีสาระอะไร ผมเชื่อว่าที่ Pantip คงมีเพื่อนๆหลายคนๆ ที่คอยรับฟัง อยู่นะครับ
ณ วันนึง เดือน ธันวาคม 2559
มือถือผมแจ้งเตือนขึ้นมา.. พร้อมกับคำขอเป็นเพื่อน จากสาวปริศนาแสนสวย...
ผมจึงไม่รอช้า รีบคลิ๊กเข้าไปเพื่อไปสำรวจข้อมูลของเธอ ว่าเธอคือใคร...
อ่อ.. เธอคือเพื่อนน้อง เจน นิเอง...
น้องเจนกับผมรู้จักกันในฐานะ แฟนของเพื่อนสนิทผม
เจอกับน้องค่อนข้างบ่อยมาก จนสนิทกันในระดับนึง แต่ก็ไม่ได้มากเพราะเป็นแฟนของเพื่อนสนิท
และแล้วต่อมคิดมากก็ทำงาน เพื่อนในเฟซบุ๊คผมมีเพียง 35 คน อันนี้แอดมาบังเอิญใช่ไหมนิ..
คงไม่มีอะไรหรอก.. อาจจะแค่แนะนำเพื่อน แล้วคงจะกดแอดมาเฉยๆ ผมก็พยายามมโนในแบบที่ไม่ทำร้ายตัวเองเท่าไหร่..
ผมเลยปรึกษาเพื่อนสนิทที่พอจะรู้จัก เลยได้ความมาว่า คนนี้ชื่อ น้องลิน เพื่อนสนิทน้องเจน
ผม : เอ้าแล้วน้องเค้าแอดมาทำไมวะ
เพื่อน : กุจะรู้ไหมเนี่ย
เออ นั้นสิ ใครมันจะมาชอบหน้าตาปลาร้าแบบผม ผมก็จึงทำได้แต่เสียดาย... ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป
จนวันปลายเดือน มกราคม..
ผมไปปาร์ตี้ (เรียกสะหรูเลย หมูกระทะ) บ้านเพื่อนสนิทคนนี้ ผมกับเพื่อนก็ปาร์ตี้กันตามปกติ น้องเจนก็บอกว่าจะชวนเพื่อนมาที่บ้านสองคน
พอเพื่อนทั้งสองคนมาถึง หนึ่งในนั้นหน้าคลับคล้ายคลับคลา เหมือนเคยเห็นที่ไหน.. แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
เพราะสาวๆเค้าก็ไปแยกไปกินของเค้า หนุ่มๆก็อยู่ส่วนหนุ่มๆ
ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจ หรือ อะไรก็ไม่เข้าใจ น้องเจนอยากแซวผมหรือแกล้งผมไม่รู้เหมือนกัน
น้องเจน : พี่ๆ เพื่อนหนูโสดนะ สนใจปะ
อือหื้อถามแบบไม่ดูหน้าพี่กับน้องเค้าเลย ผมก็เลยได้แต่ยิ้มให้แบบเจือนๆ ส่วนตัวก็คงรู้ว่าแค่หยอกๆกันเฉยๆ
ซักพักผมสังเกตเพื่อนสนิทผมไอ้ที่ผมไปปรึกษา มีอาการแปลกๆเหมือนคนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง ...
และแล้วมันก็เดินมาบอกกับผม
เพื่อน : เห้ย เห้ย มากับกุหน่อยดิ
เออ โอเค กุเห็นมืงแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้ละ
ผม: มีอะไรวะ
เพื่อน: คนนี้ไง น้อง ลีน ที่แอดเฟสมืงมาอ่ะ
ผม: อ่อคนนี้นิเอง
เพื่อน: ไม่ลองจีบดูวะ น้องเจนอุตส่าชงให้ขนาดนี้
เห้ยเค้าพูดเล่นปะวะ มืงอย่าทำให้กุคิดดิ หลังจากนั้นเหมือน เขื่อนแตกครับ...
อาการคิดมากเริ่มมาๆ ในใจก็เริ่มกล้าๆกลัวๆ เอาไงดีวะ สุดท้ายก็กลับไปที่เดิม และ ก็พยายามปกติให้มากที่สุด
น้องเค้ากับผมก็เคยเจอกันครั้งแรกนิหว่า เอายังไงดี
จนสุดท้ายก็แยกย้ายกันกลับ ผมก็เลยคิดว่าไหนๆก็ไหนๆจะลองดูละกัน...
และมันคือจุดเริ่มต้นของความทุกข์ใจของผม...
ผมพยายามจะปิดกั้นตัวเอง เพราะผมผิดหวังมาค่อนข้างเยอะ... ยิ่งมาเจออะไรที่มันเป็นไปได้ยากอีก กลับกลายเป็นว่ารู้สึกทุกข์ใจขึ้นมาอีก
ผมรวบรวมความกล้าที่จะทักน้องเค้าไปอยู่ประมาณ 5 ชม...
เข้าๆออกๆ กล่องข้อความ...
ทักดีไหมวะ... ทักกกกดีไหมมมม... หันไปถามพี่ที่ทำงาน พี่ทักดีหม่ายยยย (พี่แกตอบกลับมา เห็นยืนบิดอยู่นานละเอามาเดี๋ยวทักให้)
ผมเลยตั้งสมาธิ รอน้องเค้าออนไลน์ปุ๊ปจะทักไปทันที ...
"หวัดดีครับน้อง ... ใช่ไหม"
....
....
....
เอ้าก็ออนนิหว่า.. รึไม่เห็น ไม่เป็นไร คงจะไม่ว่างจริงๆ..
"คร๊า พี่เป็นเพื่อนพี่...ใช่ไหมค่ะ"
สุดท้ายน้องเค้าก็ตอบมา...
ใช้เวลาซะเกือบ ชม. เลย
การสนทนาผมกับน้องเค้าไม่ค่อยราบลื่นเท่าไหร่ เรียกว่าทักไปที ต้องรอระดับ ชม. บางทีเป็นวันเลยทีเดียว
จนตอนนี้ก็คุยมาได้เกือบ 1 อาทิตย์กว่าแล้ว เรียกว่าฝากข้อความไว้ดีกว่า
บางครั้งผมตัดสินใจที่จะถอย เพราะในความคิดผมคือ คนที่ไม่ใช่ เราควรจะเคารพในการตัดสินใจของเค้า
ระยะห่างของเค้าที่เค้าขีดมามันชัดเจนอยู่แล้วว่าเราอยู่ในสถานะไหน
บางทีความพยายามมันใช้ไม่ได้กับในเรื่องความรัก...
แต่บางทีก็สับสน เพื่อนๆก็บอกให้พยายามหน่อย ลองดูๆ มันบอก วงในบอกมาว่าน้องเค้าชอบผม
(มืงไปฟังมาจากไหนหว่าาา ที่กุคุยมันไม่ใช่นะเห้ย วงในไม่ได้มาตราฐานนิหว่า)
ความจริงมันก็เรื่องของคนสองคนนะครับ แต่มันไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร สิ่งที่คนนอกเห็น กับสิ่งที่ผมเจอ
กับ ความจริง ผมไม่รู้ว่า ควรจะทำอะไรดี...
ถามไปตรงๆ เรื่องกลับกลายเป็นว่าเรื่องมันจะดีกลับแย่ลง
ฝากข้อความไปเรื่อยๆ (ขอไม่ใช้คำว่าคุย) กลายเป็นว่าทำน้องเค้าลำบากใจ
ตัดใจ ก็คงจะรู้สึกเสียดายโอกาศอันน้อยนิด
ผมจึงตัดสินใจว่า วันที่ 14 นี้ จะใช้ความหวังครั้งสุดท้ายของผม...
ทำสิ่งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนในชีวิต...
คือการทำเค้กบราวนี่ก้อนแรกในชีวิต และจะไปส่งให้เพื่อนน้องเค้าที่ มหาลัย... (ให้เอาไปให้อีกที)
เพราะตอนนี้หมดหวังกับ แชท แล้วครับ ส่งไปตั้งแต่ 9 โมง ยังไม่อ่านไม่ตอบ (แต่ออนทั้งวัน) T_T
วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมาก หายืมเตาอบ ยืมตระกร้อ ซื้อช็อคโกแลต หาข้อมูล
ทำไปก้อนแรกก็รู้สึกสิ้นหวังมาก (แหลกม่ายหล่าย... อยากลงรูปให้ดูมาก)
กลับมานั่งถามตัวเอง... ทำขนาดนี้ทำไปเพื่อใคร เพื่ออะไร เสียเงิน เสียเวลา เหนื่อยก็เหนื่อย ท้อก็ท้อ...
แต่ท้ายที่สุด... ผมบอกกับตัวเองอยากจะลองพยายามดู อยากทำให้ดีที่สุด
รอบนี้ผมตั้งใจทุ่มเทด้วยกำลังกาย กำลังใจทั้งหมด เทไอ้วัสดุคล้ายบราวนี่ทิ้ง แล้วทำใหม่...
ปรากฏว่ารอบที่ 3 เอาไปให้เพื่อนๆชิมแล้วเพื่อนๆบอกว่าอร่อยมากครับ รู้สึกดีใจเล็กๆ
ตอนนี้ผมเหลือเวลาอีก 8 วัน ผมจะทำให้มันอร่อยที่สุดครับ มันคงจะเป็นก้อนแรก และ ก้อนสุดท้ายที่ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนึงเพื่อพิชิตใจเธอ..
เรื่องราวก็คงประมาณนี้แหละครับ น้ำเน่าหน่อย แต่มันเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจทำ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะออกมาเป็นยังไง
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะแนะนำผมอย่างไรครับ? กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง อะไรประมาณนี้รึเปล่า T_T