สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ปกติเจ้าของกระทู้จะเป็นคนอ่านมากกว่า จนมาถึงวันนี้รู้สึกเครียด อยากระบาย และอยากได้คำปรึกษาดีๆจากใครสักคน
*ถ้าเจ้าของกระทู้พิมอะไรผิดพลาดไป ขออภัยด้วยนะคะ
      เจ้าของกระทู้มีเพื่อนกลุ่มนึงในมหาลัย เรามักทะเลาะกันบ่อยครั้ง ซึ่งปัญหามาจากตัวเขา และเรา เขามักจะพูดจาเสียดสี จิกกัด ซึ่งไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ผิดไปหมด หรือ แม้กระทั่งโพสด่าทางเฟส ซึ่งช่วงแรกๆ พออดทนได้ พอหลังๆ เริ่มโพสด่า ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียว บางอย่างมันก็ไม่ตรงอย่างที่เขาด่าเลย ทั้งที่เราอาจไม่ได้เป็นด้วยซ้ำ ซึ่งอาจทำให้คนที่ไม่รู้จักเรา หรือ คนที่ไม่สนิทมองเราดูไม่ดีได้ อึดอัดมากค่ะ ไม่รู้จะปรึกษาใครได้ เพราะเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน อย่างน้อยก็ไม่ควรโพสด่า เพราะถ้าเรามาเห็นมันจะเสียความรู้สึก พอโดนบ่อยๆเจ้าเลยทนไม่ไหวค่ะ ทางเราจึงทักไปถาม(ถามเพื่อจะได้เข้าใจค่ะ ว่าเราทำอะไรผิดไปหรือป่าว) แต่คำตอบที่ได้ คือ “ถ้าไม่ใช่อย่าร้อนสิ” ยิ่งเราถามก็เหมือน หาว่าเราคิดไปเอง เลยไม่รู้จะทำไงค่ะ (บ่อยครั้งที่เป็นฝ่ายเลือกที่จะขอโทษก่อนทั้งๆที่เราไม่ผิด เพราะไม่อยากมาทะเลาะกัน มันไม่มีผลดี และไม่สนุกเลย) จากที่เราเป็นคนร่าเริงในกลุ่ม ก็กลายเป็นเงียบ ไม่อยากคุยกับใครเลย เพราะมันเหนื่อยแล้วจริงๆ เหนื่อยที่ต้องมาฝืนยิ้ม ยิ่งฝืนยิ้มน้ำตามันก็ยิ่งอยากไหลค่ะ กลัววันนึงทนไม่ไหวร้องไห้ต่อหน้าเพื่อน เราไม่อยากให้เขาเห็นมุมที่เราอ่อนแอค่ะ ทุกครั้งที่เราเงียบ ไม่พูด ไม่อธิบาย เพราะยิ่งพูดเหมือนแก้ตัว แต่เขาก็จะใช้ประโยชน์จากความเงียบของเรา ยิ่งเงียบเขายิ่งเหมือนได้ใจ เอาเราไปพูดนินทา บางครั้งรู้เรื่องเราดีกว่าตัวเราเองด้วยซ้ำ แต่เราไม่เคยออกมาพูด มาปรึกษาให้ฟังเลย เพราะ กลัวเป็นเรื่องใหญ่ (เราก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมาก แต่เราก็รู้และแยกแยะได้ว่าวิ่งไหนควร หรือไม่ควรค่ะ) บ่อยครั้งที่เขาบอกว่า เป็นคนพูดตรงๆ แต่ส่วนตัวเราคิดว่าพูดตรงๆกับพูดไม่คิดมีเส้นบางๆกั้นอยู่ ที่ผ่านมาก็เหนื่อยกับการเรียนมากพอแล้ว ต้องมาเหนื่อยกับคนอีก เขาอคติกับเราไปแล้ว พอเราถามอะไรเขาก็ไม่ค่อยอยากคุย ชักสีหน้า แต่เนื่องจากมีงานกลุ่มด้วยกัน เราจึงต้องถามอยู่บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักจะชักสีหน้า ท่าทาง เราคิดว่าเราควรมีจุดยืนให้ตัวเองเหมือนกันนะคะ เราก็คนมีจิตใจมีความรู้สึก ไม่ใช่ใครจะทำอะไรก็ได้ พอไม่ถามก็หาเรื่องโพสด่าเรา พอถามก็ทำสีหน้าไม่พอใจใส่ ทั้งคำพูดที่ตอบห้วนๆ ไม่สบอารมณ์ใส่ เราเลยเลือกที่จะพยายามไม่ยัดเหยียดตัวเองเข้าไป เริ่มทำตัวห่างขึ้นเรื่อยๆ เขาก็หาว่าเราไม่คบเพื่อน
จนรู้สึกว่าอยากออกมาอยู่คนเดียวเงียบๆ จากโลกที่แสนวุ่นวาย ถึงแม้มันจะเหงาก็ตาม แต่บ่อยครั้งก็เหนื่อยจนไม่อยากคุยกับใคร ไม่ยิ้ม ไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน มีแต่ความเครียดเข้ามาในจิตใจ แต่ในใจยังหวังลึกๆว่าคงจะเจอเพื่อนที่เข้ากันได้ พอโตทำให้รู้ว่าเพื่อนสำคัญที่คุณภาพไม่ใช่ปริมาณเลย เคยคิดอยากออกจากกลุ่มมาอยู่คนเดียวเหมือนกันค่ะ แต่กลัวออกมาแล้วมีปัญหา และเป็นเรื่องใหญ่ ซึ่งกลัวว่าจะส่งผลต่อการเรียนด้วย กลัวจะมาลำบากทีหลัง ก็ได้แต่หวังให้เรียนจบไวๆพอ เราเคยคิดถึงขั้นอยากดรอปไปเลย คือ ความรู้สีกมันแย่มากจริงๆค่ะ ปวดหัวทุกวันเลย แต่ละวันที่อยู่ด้วยไม่มีความสุขเลยค่ะ
อยากทราบว่าเราควรทำอย่างไรคะ? ถ้าอยู่มหาลัยอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนจะลำบากไหมคะ? อยากได้กำลังใจ คำแนะนำ หรือคำปรึกษาดีๆจากใครสักคนค่ะ ช่วยผลักให้เรามีพลังบวก เพราะตอนนี้จิตใจย่ำแย่มากค่ะ ใครมีเรื่องราว หรือ เหตุการณ์แบบนี้เข้ามาแชร์ และพูดคุยกันได้ค่ะ
ปล.เนื่องจากเป็นกระทู้แรก ถ้าเราแท็กผิดห้องก็ขออภัยด้วยนะคะ